Adam Mickiewicz

"Pan Tadeusz"

KSIĘGA PIÉRWSZA. GOSPODARSTWO.

TREŚĆ.

Powrot panicza - Spotkanie się piérwsze w pokoiku, drugie u stołu - Ważna Sędziego nauka o grzeczności - Podkomorzego uwagi polityczne nad modami - Początek sporu o Kusego i Sokoła - Żale Wojskiego - Ostatni Woźny Trybunału - Rzut oka na ówczesny stan polityczny Litwy i Europy.

Litwo! Ojczyzno moja! ty jesteś jak zdrowie;

Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie

Kto cię stracił. Dziś piękność twą w całéj ozdobie

Widzę i opisuję, bo tęsknię po tobie.



Panno święta, co jasnéj bronisz Częstochowy

I w Ostréj świecisz Bramie! Ty, co gród zamkowy

Nowogródzki ochraniasz z jego wiernym ludem!

Jak mnie dziecko do zdrowia powróciłaś cudem,

(Gdy od płaczącéj matki, pod Twoję opiekę

Ofiarowany, martwą podniosłem powiekę;

I zaraz mogłem pieszo, do Twych świątyń progu

Iść za wrócone życie podziękować Bogu;)

Tak nas powrócisz cudem na Ojczyzny łono.

Tymczasem przenoś moję duszę utęsknioną

Do tych pagórków leśnych, do tych łąk zielonych,

Szeroko nad błękitnym Niemnem rosciągnionych;

Do tych pól malowanych zbożem rozmaitém,

Wyzłacanych pszenicą, posrebrzanych żytem;

Gdzie bursztynowy świerzop, gryka jak śnieg biała,

Gdzie panieńskim rumieńcem dzięcielina pała,

A wszystko przepasane jakby wstęgą, miedzą

Zieloną, na niéj zrzadka ciche grusze siedzą.



Śród takich pól przed laty, nad brzegiem ruczaju,

Na pagórku niewielkim, we brzozowym gaju,

Stał dwór szlachecki, z drzewa, lecz podmurowany;

Świéciły się zdaleka pobielane ściany,

Tém bielsze że odbite od ciemnéj zieleni

Topoli, co go bronią od wiatrów jesieni.

Dóm mieszkalny niewielki lecz zewsząd chędogi,

I stodołę miał wielką i przy niéj trzy stogi

Użątku, co pod strzechą zmieścić się niemoże;

Widać że okolica obfita we zboże,

I widać z liczby kopie, co wzdłuż i wszerz smugów

Świecągęsto jak gwiazdy; widać z liczby pługów

Orzących wcześnie łany ogromne ugoru

Czarnoziemne, zapewne należne do dworu,

Uprawne dobrze nakształt ogrodowych grządek:

Że w tym domu dostatek mieszka i porządek.

Brama na wciąż otwarta przechodniom ogłasza,

Że gościnna, i wszystkich w gościnę zaprasza.



Właśnie dwókonną bryką wjechał młody panek

I obiegłszy dziedziniec zawrócił przed ganek,

Wysiadł s powozu; konie porzucone same,

Szczypać trawę ciągnęły powoli pod bramę.

We dworze pusto: bo drzwi od ganku zamknięto

Zaszczepkami, i kołkiem zaszczepki przetknięto.

Podróżny do folwarku nie biegł sług zapytać,

Odemknął, wbiegł do domu, pragnął go powitać,

Dawno domu niewidział; bo w dalekiém mieście

Kończył nauki, końca doczekał nareszcie.

Wbiega i okiem chciwie ściany starodawne

Ogląda czule, jako swe znajome dawne.

Też same widzi sprzęty, też same obicia,

S któremi się zabawiać lubił od powicia;

Lecz mniéj wielkie, mniéj piękne niż się dawniéj zdały.

I też same portrety na ścianach wisiały.

Tu Kościuszko w czamarce krakowskiéj, z oczyma

Podniesionemi w niebo, miecz oburącz trzyma;

Takim był gdy przysięgał na stopniach ołtarzów,

Że tym mieczem wypędzi s Polski trzech mocarzów,

Albo sam na nim padnie. Daléj w polskiéj szacie

Siedzi Rejtan żałośny po wolności stracie,

W ręku trzyma nóż ostrzem zwrócony do łona,

A przed nim leży Fedon i żywot Katona.

Daléj Jasiński młodzian piękny i posępny;

Obok Korsak towarzysz jego nieodstępny

Stoją na szańcach Pragi, na stosach moskali

Siekąc wrogów a Praga już się w koło pali.

Nawet stary stojący zegar kurantowy

W drewnianéj szafie poznał, u wniścia alkowy;

I z dziecinną radością pociągnął za sznurek,

By stary Dąbrowskiego usłyszyć mazurek.



Biegał po całym domu i szukał komnaty

Gdzie mieszkał dzieckiem będąc, przed dziesięciu laty.

Wchodzi, cofnął się, toczył zdumione źrenice

Po ścianach; w téj komnacie mieszkanie kobiéce?

Któżby tu mieszkał? stary stryj niebył żonaty;

A ciotka w Petersburgu mieszkała przed laty.

To niebył ochmistrzyni pokój? Fortepiano?

Na niém noty, i książki; wszystko porzucano

Niedbale i bezładnie; nieporządek miły!

Niestare były rączki co je tak rzuciły.

Tuż i sukienka biała, świeżo s kołka zdjęta

Do ubrania, na krzesła poręczu rospięta.

A na oknach donices pachnącemi ziołki,

Gieranium, lewkonia, astry i fijołki.

Podróżny stanął w jedném z okien - nowe dziwo:

W sadzie, na brzegu niegdyś zarosłym pokrzywą

Był maleńki ogródek ścieszkami porznięty.

Pełen bukietów trany angielskiéj i mięty.

Drewniany drobny w cyfrę powiązany płotek

Połyskał się wstążkami jaskrawych stokrotek.

Grządki widać że były świeżo polewane;

Tuż stało wody pełne naczynie blaszane,

Ale nigdzie niewidać było ogrodniczki;

Tylko co wyszła; jeszcze kołyszą się drzwiczki

Świeżo trącone, blisko drzwi ślad widać nóżki

Na piasku, bez trzewika była i pończoszki,

Na piasku drobnym, suchym, białym nakształt śniegu;

Ślad wyraźny lecz lekki, odgadniesz że w biegu

Chybkim był zostawiony nóżkami drobnemi

Od kogoś, co zaledwie dotykał się ziemi.



Podróżny długo w oknie stał patrząc, dumając,

Wonnemi powiewami kwiatów oddychając,

Oblicze aż na krzaki fijołkowe skłonił,

Oczyma ciekawemi po drożynach gonił,

Iznowu je na drobnych śladach zatrzymywał,

Myślał o nich i czyje były odgadywał.

Przypadkiem oczy podniósł, i toż na parkanie

Stała młoda dziewczyna - białe jéj ubranie

Wysmukłą postać tylko aż do piersi kryje,

Odsłaniając ramiona i łabędzią szyję.

W takiém Litwinka tylko chodzić zwykła z rana,

W takiém nigdy niebywa od męsczyzn widziana;

Więc choć świadka niemiała, założyła ręce

Na piersiach, przydawając zasłony sukience.

Włos w pukle nierozwity, lecz w węzełki małe

Pokręcony, schowany w drobne strączki białe,

Dziwnie ozdabiał głowę, bo od słońca blasku

Świecił się, jak korona na świętych obrasku.

Twarzy niebyło widać, zwrócona na pole

Szukała kogoś okiem, daleko, na dole;

Ujrzała, zaśmiała się i klasnęła w dłonie,

Juk biały ptak zleciała s parkanu na błonie,

I wionęła ogrodem, przez płotki, przez kwiaty,

I po desce opartéj o ścianę komnaty,

Nim spostrzegł się, wleciała przez okno, świecąca,

Nagła, cicha i lekka, jak światłość miesiąca.

Nócąc chwyciła suknie, biegła do zwierciadła;

W tém ujrzała młodzieńca i z rąk jéj wypadła

Suknia, a twarz od strachu i dziwu pobladła.

Twarz podróżnego barwą spłonęła rumianą,

Jak obłok gdy z jutrzenką napotka się ranną;

Skromny młodzieniec oczy zmrużył i przysłonił,

Chciał coś mówić, przepraszać, tylko się ukłonił

I cofnął się; dziewica krzyknęła boleśnie,

Niewyraźnie, jak dziecko przestraszone we śnie;

Podróżny zląkł się, spojrzał, lecz już jéj niebyło,

Wyszedł zmieszany i czuł że serce mu biło

Głośno, i sam niewiedział czy go miało śmieszyć

To dziwaczne spotkanie, czy wstydzie, czy cieszyć.



Tymczasem na folwarku nieuszło baczności,

Ze przed ganek zajechał któryś z nowych gości.

Już konie w stajnię wzięto, już im hojnie dano

Jako w porządnym domu i obrok i siano:

Bo Sędzia nigdy niechciał, według nowéj mody,

Odsyłać konie gości żydom do gospody,

Słudzy niewyszli witac, ale niemyśl wcale

Aby w domu Sędziego służono niedbale;

Słudzy czekają nim się Pan Wojski ubierze,

Który teraz za domem urządzał wieczerzę.

On Pana zastępuje i on w niebytności

Pana, zwykł sam przyjmować i zabawiać gości;

(Daleki krewny pański i przyjaciel domu).

Widząc gościa na folwark dążył pokryjomu;

(Bo niemógł wyjść spotykać w tkackim pudermanie,)

Wdział więc jak mógł najprędzéj niedzielne ubranie

Nagotowane z rano, bo od rana wiedział,

Że u wieczerzy będzie z mnóstwem gości siedział.



Pan Wojski poznał zdala, ręce roskrzyżował

I s krzykiem podróżnego ściskał i całował;

Zaczęła się ta prętka, zmieszana rozmowa,

W której lat kilku dzieje chciano zamknąć w słowa

Krótkie i poplątane, w ciąg powieści, pytań,

Wykrzykników i westchnień i nowych powitań.

Gdy się Pan Wojski dosyć napytał, nabadał,

Na samym końcu dzieje tego dnia powiadał.



"Dobrze mój Tadeuszu,"(bo tak nazywano

Młodzieńca, który nosił Kościuszkowskie miano

Na pamiątkę, że w czasie wojny się urodził,}

"Dobrze mój Tadeuszu, żeś się dziś nagodził

Do domu, właśnie kiedy mamy panien wiele.

Stryjaszek myśli wkrótce sprawić ci wesele;

Jest s czego wybrać; u nas towarzystwo liczne

Od dni kilku zbierasię na sądy graniczne,

Dla skończenia dawnego z Panem Hrabią sporu,

I Pan Hrabia ma jutro sam zjechać do dworu;

Podkomorzy już zjechał z żoną i s córkami.

Młodzież poszła do lasu bawić się strzelbami,

A starzy i kobiety żniwo oglądają

Pod lasem, i tam pewnie na młodzież czekają.

Pójdziemy jeśli zechcesz, i wkrótce spotkamy

Stryjaszka, Podkomorstwo i szanowne damy."



Pan Wojski s Tadeuszem idą pod las drogą

I jeszcze się dowoli nagadać niemogą.

Słońce ostatnich kresów nieba dochodziło,

Mniéj silnie ale szerzéj niż we dnie świeciło,

Całe zaczerwienione, jak zdrowe oblicze

Gospodarza, gdy prace skończywszy rolnicze

Na spoczynek powraca: już krąg promienisty

Spuszcza się na wierzch boru, i już pomrok mglisty

Napełniając wierzchołki i gałęzie drzewa,

Cały las wiąże w jedno i jakoby zlewa;

I bór czernił się nakształt ogromnego gmachu,

Słońce nad niém czerwone jak pożar na dachu;

Wtém zapadło do głębi; jeszcze przez konary

Błysnęło, jako świeca przez okienic szpary,

I zgasło. I wnet sierpy gromadnie dzwoniące

We zbożach, i grabliska suwane po łące,

Ucichły i stanęły: tak Pan Sędzia każe,

U niego ze dniem kończą pracę gospodarze.

"Pan świata wié jak długo pracować potrzeba;

"Słońce Jego robotnik kiedy znidzie z nieba,

"Czas i ziemianinowi ustępować s pola."

Tak zwykł mawiać Pan Sędzia; a Sędziego wola

Była Ekonomowi poczciwemu święta.

Bo nawet wozy, w które już składać zaczęto

Kopę żyta, niepełne jadą do stodoły;

Cieszą się z niezwyczajnéj ich lekkości woły.



Właśnie z lasu wracało towarzystwo całe,

Wesoło lecz w porządku; naprzód dzieci małe

Z dozorcą, potem Sędzia szedł s Podkomorzyną,

Obok pan Podkomorzy otoczon rodziną;

Panny tuż za starszemi, a młodzież na boku;

Panny szły przed młodzieżą o jakie pół kroku,

(Tak każe przyzwoitość) nikt tam nie rosprawiał

O porządku, nikt męsczyzn i dam nie ustawiał,

A każdy mimowolnie porządku pilnował.

Bo Sędzia w domu dawne obyczaje chował,

I nigdy nie dozwalał, by chybiano względu

Dla wieku, urodzenia, rozumu, urzędu;

Tym ładem, mawiał, domy i narody słyną,

Z jego upadkiem domy i narody giną.

Więc do porządku wykli domowi i słudzy;

I przyjezdny gość, krewny albo człowiek cudzy

Gdy Sędziego nawiedził, skoro pobył mało,

Przejmował zwyczaj, którym wszystko oddychało.



Krótkie były Sędziego s synowcem witania,

Dał mu poważnie rękę do pocałowania

I w skroń ucałowawszy uprzejmie pozdrowił;

A choć przez wzgląd na gości niewiele z nim mówił,

Widać było z łez, które wylotem kontusza

Otarł prędko, jak kochał Pana Tadeusza.



W ślad gospodarza wszystko ze żniwa i z boru

I z łąk i s pastwisk razem wracało do dworu.

Tu owiec trzoda becząc w ulice się tłoczy

I wznosi chmurę pyłu; daléj zwolna kroczy

Stado cielic tyrolskich z mosiężnemi dzwonki.

Tam konie rżące lecą ze skoszonéj łąki;

Wszystko bieży ku studni, któréj ramię i drzewa

Raz wraz skrzypi i napój w koryta rozlewa.



Sędzia choć utrudzony, chociaż w gronie gości,

Nie chybił gospodarskiéj, ważnéjpowinności,

Udał się sam ku studni; najlepiéj z wieczora

Gospodarz widzi w jakim stanie jest obora,

Dozoru tego nigdy pługom nie poruczy,

Bo Sędzia wié że oko pańskie konia tuczy.



Wojski z Woźnym Protazym ze świecami w sieni

Stali i rozprawiali nieco poróżnieni,

Bo w niebytność Wojskiego Woźny pokryjomu

Kazał stoły z wieczerzą powynosić z domu,

I ustawić co prędzej w pośrodku zamczyska,

Którego widne były pod lasem zwaliska.

Po cóż te przenosiny? Pan Wojski się krzywił

I przepraszał Sędziego; Sędzia się zadziwił,

Lecz stało się; już późno i trudno zaradzić,

Wolał gości przeprosić i w pustki prowadzić.

Po drodze Woźny ciągle Sędziemu tłumaczył,

Dla czego urządzenie pańskie przeinaczył;

We dworze żadna izba nie ma obszerności

Dostatecznéj dla tylu, tak szanownych gości,

W zamku sień wielka jeszcze dobrze zachowana,

Sklepienie całe - wprawdzie pękła jedna ściana.

Okna bez szyb, lecz latem nic to nie zawadzi;

Bliskość piwnic wygodna służącéj czeladzi.

Tak mówiąc, na Sędziego mrugał; widać z miny,

Ze miał i taił inne ważniejsze przyczyny.



O dwa tysiące kroków zamek stał za domem,

Okazały budową, poważny ogromem,

Dziedzictwo starożytnej rodziny Horeszków;

Dziedzic zginął był w czasie krajowych zamieszków.

Dobra całe zniszczone sekwestrami rządu,

Bezładnością opieki, wyrokami sądu,

W cząstce spadły dalekim krewnym po kądzieli,

A resztę rozdzielono między wierzycieli.

Zamku żaden wziąść nie chciał, bo w szlacheckim stanie

Trudno było wyłożyć koszt na utrzymanie;

Lecz Hrabia sąsiad bliski, gdy wyszedł z opieki,

Panicz bogaty, krewny Horeszków daleki,

Przyjechawszy z wojażu upodobał mury

Tłumacząc, że gotyckiéj są architektury;

Choć Sędzia z dokumentów przekonywał o tém,

Że Architekt był majstrem z Wilna nie zaś Gotem.

Dość że Hrabia chciał zamku, właśnie i Sędziemu

Przyszła nagle taż chętka, nie wiadomo czemu.

Zaczęli proces w ziemstwie, potém w głównym lądzie,

W senacie, znowu w ziemstwie i w guberskim rządzie;

Wreszcie po wielu kosztach, i ukazach licznych,

Sprawa wróciła znowu do sądów granicznych.

Słusznie Wożny powiadał że w zamkowéj sieni

Zmieści się i palestra i goście proszeni.

Sień wielka jak refektarz, z wypukłém sklepieniem

Na filarach, podłoga wysłana kamieniem,

Ściany bez żadnych ozdób, ale mur chędogi;

Sterczały wkoło sarnie i jelenie rogi

Z napisami: gdzie, kiedy te łupy zdobyte;

Tuż myśliwców herbowne klejnoty wyryte,

I stoi wypisany każdy po imieniu;

Herb Horeszków Półkozic jaśniał na sklepieniu.



Goście weszli w porządku i stanęli kołem;

Podkomorzy najwyższe brał miejsce za stołem;

Z wieku mu i urzędu ten zaszyt należy,

Idąc kłaniał się damom, starcom i młodzieży.

Przy nim stał kwestarz, Sędzia tuż przy Bernardynie.

Bernardyn zmówił krótki pacierz po łacinie,

Męsczyznom dano wódkę; wtenczas wszyscy siedli,

I chołodziec litewski milcząc żwawo jedli.

Pan Tadeusz choć młodzik, ale prawem gościa,

Wysoko siadł przy damach obok Jegomościa;

Między nim i stryjaszkiem jedno pozostało

Puste miejsce, jak gdyby na kogoś czekało.

Stryj nie raz na to miejsce i na drzwi poglądał,

Jakby czyjegoś przyjścia był pewny i żądał.

I Tadeusz wzrok stryjaku drzwiom odprowadzał,

I z nim na miejscu pustém oczy swe osadzał.

Dziwna rzecz! miejsca w koło są siedzeniem dziewic,

Na które mógłby spojrzéć bez wstydu królewic,

Wszystkie zacnie zrodzone, każda młoda, ładna;

Tadeusz tam pogląda, gdzie nie siedzi żadna.

To miejsce jest zagadką, młódź lubi zagadki;

Rostargniony, do swojéj nadobnéj sąsiadki

Ledwo słów kilka wyrzekł do Podkomorzanki,

Nie zmienia jéj talerzów, nie nalewa szklanki,

I panien nie zabawia przez rozmowy grzeczne,

S którychby wychowanie poznano stołeczne;

To jedno puste miejsce nęci go i mami,

Już niepuste, bo on je napełnił myślami.

Po tem miejscu biegało domysłów tysiące,

Jako po deszczu żabki po samotnéj łące;

Śród nich jedna króluje postać, jak w pogodę

Lilia jezior skroń białą wznosząca nad wodę.



Dano trzecią potrawę. W tém pan Podkomorzy,

Wlawszy kropelkę wina w szklankę panny Róży,

A młodszéj przysunąwszy s talerzem ogórki,

Rzekł: "Muszę ja wam służyć, moje panny córki

Choć stary i niezgrabny." Zatem się rzuciło

Kilku młodych od stołu i pannom służyło.

Sędzia z boku rzuciwszy wzrok na Tadeusza

I poprawiwszy nieco wylotów kontusza,

Nalał węgrzyna i rzekł: "Dziś nowym zwyczajem

My na naukę młodzież do stolicy dajem,

I nie przeczym, że nasi synowie i wnuki

Mają od starych więcéj książkowéj nauki,

Ale co dzień postrzegam jak młódź cierpi na tém,

Że nie ma szkół uczących żyć z ludźmi i światem;

Dawniéj na dwory pańskie jachał szlachcic młody,

Ja sam lat dziesięć byłem dworskim Wojewody

Ojca Podkomorzego, Mościwego Pana,

(Mówiąc Podkomorzemu ścisnął za kolana);

On mnie radą do usług publicznych sposobił,

Z opieki nic wypuści aż człowiekiem zrobił.

W mym domu wiecznie będzie jego pamięć droga,

Co dzień za duszę jego proszę Pana Boga.

Jeżlim tyle na jego nie korzystał dworze

Jak drudzy, i wróciwszy w domu ziemię orzę,

Gdy inni więcéj godni Wojewody względów

Doszli potém najwyższych krajowych urzędów,

Przynajmniéj tom skorzystał, że mi w moim domu

Nikt nigdy nie zarzuci, bym uchybił komu,

W uczciwości, w grzeczności; a ja powiem śmiało.

Grzeczność nie jest nauką łatwą ani małą.

Niełatwą, bo nie na tém kończy się, jak nogą

Zręcznie wierzgnąć, z uśmiechem witać lada kogo;

Bo taka grzeczność modna, zda mi się kupiecka

Ale nie staropolska, ani też szlachecka.

Grzeczność wszystkim należy, lecz każdemu inna;

Bo nie jest bez grzeczności i miłość dziecinna,

I wzgląd męża dla żony przy ludziach, i Pana

Dla sług swoich, a w każdéj jest pewna odmiana.

Trzeba się długo uczyć, ażeby nie zbłądzić

I każdemu powinną uczciwość wyrządzić.

I starzy się uczyli; u Panów rozmowa,

Była to historja żyjąca krajowa,

A między szlachtą dzieje domowe powiatu:

Dawano przez to poznać szlachcicowi bratu,

Że wszyscy o nim wiedzą, lekce go nie ważą;

Więc szlachcic obyczaje swe trzymał pod strażą.

Dziś człowieka nie pytaj: co zacz? kto go rodzi?

S kim on żył, co porabiał? każdy gdzie chce wchodzi

Byle nie szpieg rządowy,i byle nie w nędzy.

Jak ów Wespazjanus nie wąchał pieniędzy,

I nie chciał wiedziéć skąd są, z jakich rąk i krajów;

Tak nie chcą znać człowieka rodu, obyczajów!

Dość że ważny i że się stempel na nim widzi,

Więc szanują przyjaciół jak pieniądze żydzi."

To mówiąc, Sędzia gości obejrzał porządkiem;

Bo choć zawsze i płynnie mówił i z rozsądkiem,

Wiedział, że niecierpliwa młodzież teraźniejsza,

Że ją nudzi rzecz długa choć najwymowniejsza.

Ale wszyscy słuchali w milczeniu głębokiém;

Sędzia Podkomorzego zdał się radzić okiem,

Podkomorzy pochwałą rzeczy nie przerywał,

Ale częstém skinieniem głowy potakiwał.

Sędzia milczał, on jeszcze skinieniem przyzwalał;

Więc Sędzia jego puchar i swój kielich nalał,

I daléj mówił: "Grzeczność nie jest rzeczą małą:

Kiedy się człowiek uczy ważyć, jak przystało,

Drugich wiek, urodzenie, cnoty, obyczaje,

Wtenczas i swoją ważność zarazem poznaje:

Jak na szalach żebyśmy nasi ciężar poznali,

Musim kogoś posadzić na przeciwnéj szali.

Zaś godna jest Waszmościów uwagi osobnéj

Grzeczność, którą powinna młódź dla płci nadobnéj

Zwłaszcza gdy zacność domu, fortuny szczodroty,

Objaśniają wrodzone wdzięki i przymioty.

Stąd droga do affektów i stąd się kojarzy

Wspaniały domów sojusz - tak myślili starzy.

A zatem" - Tu Pan Sędzia nagłym zwrotem głowy

Skinął na Tadeusza, rzucił wzrok surowy,

Znać było że przychodził już do wniosków mowy.



W tém brząknął w tubakierę złotą Podkomorzy,

I rzekł: "Mój Sędzio, dawniéj było jeszcze gorzéj!

Teraz niewiém czy moda i nas starych zmienia,

Czy młodzież lepsza, ale widzę mniéj zgorszenia.

Ach ja pamiętam czasy, kiedy do Ojczyzny

Pierwszy raz zawitała moda francuszczyzny!

Gdy raptem paniczyki młode s cudzych krajów

Wtargnęli do nas hordą gorszą od Nogajów,

Prześladując w Ojczyźnie Boga, przodków wiarę,

Prawa i obyczaje, nawet suknie stare.

Żałośnie było widziéć wyżółkłych młokosów,

Gadających przez nosy, a często bez nosów,

Opatrzonych w broszurki i w różne gazety,

Głoszących nowe wiary, prawa, toalety.

Miała nad umysłami wielką moc ta tłuszcza;

Bo Pan Bóg kiedy karę na naród przepuszcza,

Odbiéra naprzód rozum od Obywateli.

I tak, mędrsi fircykom oprzéć się nie śmieli,

I zląkł ich się jak dżumy jakiéj cały naród,

Bo już sam wewnątrz, siebie czuł choroby zaród;

Krzyczano na modnisiów, a brano z nich wzory;

Zmieniano wiarę, mowę, prawa i ubiory.

Była to maszkarada, zapustna swawola,

Po któréj miał przyjść wkrótce wielki post - niewola!



"Pamiętam, chociaż byłem wtenczas małe dziécie,

Kiedy do ojca mego w Oszmiańskim powiecie,

Przyjechał Pan Podczaszyc na francuskim wózku.

Pierwszy człowiek, co w Litwie chodził po francusku.

Biegali wszyscy za nim jakby za rarogiem,

Zazdroszczono domowi, przed którego progiem

Stanęła Podczaszyca dwókolna dryndulka,

Która się po francusku zwała karjulka.

Zamiast lokajów w kielni siedziały dwa pieski,

A na kozłach niemczysko chude nakształt deski;

Nogi miał długie, cienkie, jak od chmielu tyki,

W pończochach, ze srebrnemi klamrami trzewiki,

Peruka z harbajtelem zawiązanym w miechu.

Starzy na on ekwipaż parskali ze śmiechu,

A chłopi żegnali się, mówiąc: że po świecie

Jeździ weneckidjabeł w niemieckiéj karecie

Sam Podczaszyc jaki był opisywać długo,

Dosyć że się nam zdawał małpą lub papugą

W wielkiéj peruce, którą do złotego runa

On lubił porównywać, a my do kołtuna.

Jeśli kto i czuł wtenczas, że polskie ubranie

Piękniejsze jest niż obcéj mody małpowanie,

Milczał; bo by krzyczała młodzież, że przeszkadza

Kulturze, że tamuje progressy, że zdradza!

Taka była przesądów owoczesnych władza!

"Podczaszyc zapowiedział że nas reformować,

Cywilizować będzie i konstytuować;

Ogłosił nam, że jacyś francuzi wymowni

Zrobili wynalazek: iż ludzie są rowni.

Choć o tém dawno w Pańskim pisano zakonie,

I każdy ksiądz toż samo gada na ambonie.

Nauka dawną byłą, szło o jéj pełnienie!

Lecz wtenczas panowało takie oślepienie,

Że nie wierzono rzeczom najdawniejszym w świecie,

Jeśli ich nic czytano w francuskiéj gazecie.

Podczaszyc mimo równość wziął tytuł Markiża;

Wiadomo że tytuły przychodzą s Paryża,

A natenczas tam w modzie był tytuł Markiża.

Jakoż kiedy się moda odmieniła z laty,

Tenże sam Markiż przybrał tytuł Demokraty;

Wreszcie z odmienną modą, pod Napoleonem,

Demokrata przyjechał s Paryża Baronem;

Gdyby żył dłużéj, może nową alternatą,

Z Barona przechrzciłby się kiedyś Demokratą.

Bo Paryż częstą mody odmianą się chlubi,

A co Francuz wymyśli, to Polak polubi.



"Chwała Bogu, że teraz jeśli nasza młodzież

Wyjeżdża za granicę, to już nie po odzież,

Nie szukać prawodastwa w drukarskich kramarniach,

Lub wymowy uczyć się w paryskich kawiarniach.

Bo teraz Napoleon, człek mądry a prędki,

Nie daje czasu szukać mody i gawędki.

Teraz grzmi oręż, a nam starym serca rosną,

Że znowu o Polakach tak na świecie głośno;

Jest sława, a więc będzie i Rzeczpospolita!

Zawżdy z wawrzynów drzewo wolności wykwita.

Tylko smutno, że nam ach! tak się lata wleką



W nieczynności! a oni tak zawsze daleko!

Tak długo czekać! nawet tak randka nowina -

Ojcze Robaku(ciszéj rzekł do Bernardyna)

Słyszałem, żeś z za Niemna odebrał wiadomość;

Może téż co o naszém wojsku wié Jegomość?"

- "Nic a nic" odpowiedział Robak obojętnie,

(Widać było że słuchał rozmowy niechętnie)

Mnie polityka nudzi; jeżeli z Warszawy

Mam list, to rzecz zakonna, to są nasze sprawy

Bernardyńskie, cóż o tém gadać u wieczerzy;

Są tu świeccy do których nic to nie należy."



Tak mówiąc, spojrzał zyzem, gdzie śród biesiadników

Siedział gość Moskal; był to pan kapitan Ryków,

Stary żołnierz, stał w bliskiéj wiosce na kwaterze,

Pan Sędzia go przez grzeczność prosił na wieczerzę.

Ryków jadł smaczno, mało wdawał się w rozmowę,

Lecz na wzmiankę Warszawy, rzekł podniosłszy głowę:

"Pan Podkomorzy! Oj Wy! Pan zawsze ciekawy

O Bonaparta, zawsze Wam tam do Warszawy!

He! Ojczyzna! Ja nie szpieg, a popolsku umiem, -

Ojczyzna! ja to czuję wszystko, ja rozumiem!

Wy Polaki, ja Ruski, teraz się nie bijem,

Jest armistycjum, to my razem jemy, pijem,

Często na awanpostach nasz s francuzem gada.

Pije wódkę; jak krzykną ura! - kanonada.

Ruskie przysłowie: s kim się biję,tego lubię.

Gładź drużkę jak po duszy, a bij jak po szubie,

Ja mówię, będzie wojna u nas. Do Majora

Płuta Adjutant Sztabu przyjechał zawczora:

Gotować się do marszu! Pójdziem, czy pod Turka,

Czy na Francuza; oj ten Bonapart figurka!

Bez Suwarowa to on może nas wytuza.

U nas w pułku gadano, jak szli na francuza.

Że Bonapart czarował, no, tak i Suwarów

Czarował; tak i były czary przeciw czarów.

Baz w bitwie, gdzie podział się? szukać Bonaparta, -

A on zmienił się w lisa, tak Suwarów w charta,

Tak Bonaparte znowu w kota się przerzuca,

Daléj drzeć pazurami, a Suwarów w kuca.

Obaczcież co się stało w końcu z Bonapartą" -

Tu Ryków przerwał i jadł; wtém s potrawą czwartą

Wszedł służący, i raptem boczne drzwi otwarto.

Weszła nowa osoba przystojna i młoda;

Jéj zjawienie się nagłe, jéj wzrost i uroda,

Jéj ubiór, zwrócił oczy, wszyscy ją witali,

Prócz Tadeusza widać że ją wszyscy znali.

Kibić miała wysmukłą, kształtną, pierś powabną,

Suknię materjalną różową jedwabną,

Gors wycięły, kołnierzyk s korónek; rękawki

Krótkie, w ręku kleciła wachlarz dla zabawki

(Bo nie było gorąca), wachlarz pozłocisty

Powiewając rozlewał deszcz iskier rzęsisty.

Głowa do włosów, włosy pozwijane w kręgi,

W pukle, i przeplatane różowemi wstęgi,

Pośród nich brylant, niby zakryły od oczu,

Świecił się jako gwiazda w komety warkoczu,

Słowem ubior galowy; szeptali nie jedni,

Ze zbyt wykwintny na wieś i na dzień powszedni.

Nóżek, chuć suknia krótka, oko nic zobaczy,

Bo biegła bardzo szybko, suwała się raczéy

Jako osobki, które na trzykrólskie święta

Przesuwają w jasełkach ukryte chłopięta.

Biegła i wszystkich lekkim witając ukłonem,

Chciała usieść na miejscu sobie zostawioném.

Trudno było; bo krzeseł dla gości nie stało,

Na czterech ławach cztery ich rzędy siedziało,

Trzeba było rzęd ruszyć lub ławę przeskoczyć;

Zręcznie między dwie ławy umiała się wtłoczyć,

A potém między rzędem siedzących i stołem,

Jak bilardowa kula toczyła się kołem,

W biegu dotknęła blisko naszego młodziana;

Uczepiwszy falbaną o czyjeś kolana

Pośliznęła się nieco, i w tém roztargnieniu

Na pana Tadeusza wsparła się ramieniu.

Przeprosiwszy go grzecznie, na miejscu swém siadła

Pomiędzy nim i stryjem, ale nic nie jadła;

Tylko się wachlowała, to wachlarza trzonek

Kręciła, to kołnierzyk z brabanckich koronek

Poprawiała, to lekkiém dotknieniem się ręki

Muskała włosów pukle i wstąg jasnych pęki.

Ta przerwa rozmów trwała już minut ze cztery.

Tymczasem, w końcu stoła naprzód ciche szmery,

A potém się zaczęły wpółgłośne rozmowy;

Męszczyźni rozsądzali swe dzisiejsze łowy.

Assesora z Rejentem wzmogła się uparta,

Coraz głośniejsza kłótnia o kusego charta,

Którego posiadaniem pan Rejent się szczycił

I utrzymywał, że on zająca pochwycił;

Assesor zaś dowodził na złość Rejentowi,

Że ta chwała należy chartu Sokołowi.

Pytano zdania innych; więc wszyscy dokoła

Brali stronę Kusego albo też Sokoła,

Ci jak znawcy, ci znowu jak naoczne świadki.

Sędzia na drugim końcu do nowéj sąsiadki

Rzekł półgłosem: przepraszam, musieliśmysiadać,

Niepodobna wieczerzy na późniéj odkładać,

Goście głodni, chodzili daleko na pole,

Myśliłem że dziś z nami nie będziesz przy stole.

To rzekłszy, s Podkomorzym przy pełnym kielichu

O politycznych sprawach rozmawiał po cichu.



Gdy tak były zajęte stołu strony obie,

Tadeusz przyglądał się nieznanéj osobie;

Przypomniał że za pierwszem na miejsce wejrzeniem

Odgadnął zaraz, czyjém miało być siedzeniem.

Rumienił się, serce mu biło nadzwyczajnie;

Więc rozwiązane widział swych domysłów tajnie!

Więc było przeznaczono, by przy jego buku

Usiadła owa piękność widziana w pomroku;

Wprawdzie zdała się teraz wzrostem dorodniejsza,

Bo ubrana, a ubior powiększa i zmniejsza.

I włos u tamtej widział krótki, jasnozłoty,

A u téj krucze długie zwijały się sploty?

Kolor musiał pochodzie od słońca promieni

Któremi przy zachodzie wszystko się czerwieni.

Twarzy w ów czas niedostrzegł, nazbyt rychło znikła,

Ale myśl twarz nadobną odgadywać zwykła;

Myślił że pewnie miała czarniutkie oczęta,

Białą twarz, usta kraśne jak wiśnie bliźnięta;

U téj znalazł podobne oczy, usta, lica;

W wieku możeby była największa różnica;

Ogrodniczka dziewczynką zdawała się małą,

A Pani ta niewiastą już w latach dojrzałą;

Lecz młodzież o piękności metrykę niepyta,

Bo młodzieńcowi młodą jest każda kobiéta,

Chłopcowi każda piękność zda się rowiennicą,

A niewinnemu każda kochanka dziewicą.



Tadeusz chociaż liczył lat blisko dwadzieście,

I od dzieciństwa mieszkał w Wilnie, wielkiém mieście;

Miał za dozorcę księdza który go pilnował

I w dawnéj surowości prawidłach wychował.

Tadeusz zatém przywiózł w strony swe rodzinne

Duszę czystą, myśl żywą i serce niewinne;

Ale razem nie małą chętkę do swywoli,

Z góry już robił projekt, że sobie pozwoli

Używać na wsi, długo wzbronionej swobody;

Wiedział, że był przystojny, czuł się rześki, młody;

A w spadku po rodzicach wziął czerstwość i zdrowie.

Nazywał się Soplica; wszyscy Soplicowie

Są jak wiadomo krzepcy, otyli i silni,

Do żołnierki jedyni, w naukach mniéj pilni.



Tadeusz się od przodków swoich nieodrodził,

Dobrze na koniu jeździł, pieszo dzielnie chodził,

Tępy nie był, lecz mało w naukach postąpił,

Choć stryj na wychowanie niczego nieskąpił.

On wolał z flinty strzelać, albo szablą robić.

Wiedział że go myślano do wojska sposobić,

Że Ojciec w testamencie wyrzekł taką wolę;

Ustawicznie do bębna tęsknił siedząc w szkole.

Ale stryj nagle pierwsze zamiary odmienił,

Kazał aby przyjechał i aby się żenił,

I objął gospodarstwo; przyrzekł na początek

Dać małą wieś, a potém, cały swój majątek.



Te wszystkie Tadeusza cnoty i zalety

Ściągnęły wzrok sąsiadki, uważnéj kobiety.

Zmierzyła jego postać kształtną i wysoką,

Jego ramiona silne, jego pierś szeroką,

I w twarz spójrzała, s której wytryskał rumieniec.

Ilekroć z jéj oczyma spotkał się młodzieniec:

Bo s pierwszéj lękliwości całkiem już ochłonął,

I patrzył wzrokiem śmiałym w którym ogień płonął,

Również patrzyła ona, i cztery źrenice

Gorzały przeciw sobie jak roratne świéce.



Pierwsza z nim po francusku zaczęła rozmowę;

Wracał z miasta, ze szkoły; więc o książki nowe,

O autorów pytała Tadeusza zdania,

I ze zdań wyciągałana nowo pytania;

Cóż gdy potém zaczęła mówić o malarstwie,

O muzyce, o tańcach, nawet o rzeźbiarstwie!

Dowiodła że zna równic pędzel, noty, druki;

Aż osłupiał Tadeusz na tyle nauki,

Lękał się, by niezostał pośmiewiska celem,

I jąkał się jak żaczek przed nauczycielem.

Szczęściem, że nauczyciel ładny i niesrogi:

Odgadnęła sąsiadka powód jego trwogi,

Wszczęła rzecz o mniej trudnych i mądrych przedmiotach,

O wiejskiego pożycia nudach i kłopotach,

I jak bawić się trzeba, i jak czas podzielić,

By życie uprzyjemnić i wieś rozweselić.

Tadeusz odpowiadał śmieléj, szła rzecz daléj,

W półgodziny już byli s sobą poufali;

Zaczęli nawet małe żarciki i sprzeczki.

W końcu,stawiła przed nim trzy s chleba gałeczki,

Trzy osoby na wybor; wziął najbliższą sobie;

Podkomorzanki na to zmarszczyły się obie,

Sąsiadka zaśmiała się, lecz niepowiedziała

Kogo owa szczęśliwsza gałka oznaczała.



Inaczéj bawiono się w drugim końcu stoła,

Bo tam wzmogłszy się nagle stronnicy Sokoła,

Na partyę Kusego bez litości wsiedli:

Spór był wielki, już potraw ostatnich niejedli.

Stojąc i pijąc obie kłóciły się strony,

A najstraszniéj Pan Rejent był zacietrzewiony,

Jak raz zaczął, bez przerwy ncci swoję tokował

I gestami ją bardzo dobitnie malował.

(Był dawniéj adwokatem Pan Rejent Bolesta,

Zwano go kaznodzieją, że zbyt lubił gesta.)

Teraz ręce przy boku miał, w tył wygiął łokcie,

S pod ramion wytknął palce i dłonie paznokcie.

Przedstawiając dwa smycze chartów tym obrazem,

Właśnie rzecz kończył. "Wyczha, puściliśmy razem

Ja i Assessor, razem, jakoby dwa kórki

Jednym palcem spuszczone u jednej dwórórki;

Wyezha, poszli, a tając jak strona, smyk w pole.

Psy tuż,(to mówiąc ręce ciągnął wzdłuż po stole

I palcami ruch chartów przedziwnie udawał)

Psy tuż, i hec od lasu odsadzili kawał;

Sokoł smyk naprzód, rączy pies, lecz zagorzalec.

Wysadził się przed kusym, o tyle, o palec.

Wiedziałem że spudłuje, szarak gracz nielada,

Czchał niby prosto w pole, za nim psów gromada;

Gracz szarak! skoro poczuł wszystkie charty w kupie

Pstręk na prawo, koziołka, z nim w prawo psy głupie,

A on znowu fajt w lewo, jak wytnie dwa susy,

Psy za nim fajt na lewo, on w las, a mój Kusy

Cap!!" Tak krzycząc Pan Rejent na stół pochylony,

S palcami swemi zabiegł aż do drugiéj strony,

I "Cap!" Tadeuszowi wrzasnął tuż nad uchem;

Tadeusz i sąsiadka tym głosu wybuchem

Znienacka przestraszeni właśnie w pół rozmowy,

Odstrychnęli od siebie mimowolnie głowy:

Jako wierzchołki drzewa powiązane społem

Gdy je wicher rozerwie; i ręce pod stołem

Blisko siebie leżące wstecz nagle uciekły,

I dwie twarze w jeden się rumieniec oblekły.



Tadeusz by niezdradzić swego rostargnienia,

Prawda rzekł mój Rejencie, prawda, bez wątpienia

Kusy piękny chart s kształtu, jeśli równie chwytny...

Chwytny? krzyknął Pan Rejent, mój pies faworytny

Żeby niemiał być chwytny? Więc Tadeusz znowu

Cieszył się, że tak piękny pies niéma narowu.

Żałował że go tylko widział idąc z lasu,

I że przymiotów jego poznaćniemiał czasu.



Na to zadrżał Assessor, puścił z rąk kieliszek,

Utopił w Tadeusza wzrok juk bazyliszek.

Assessor mniéj krzykliwy i mniéj był ruchowy

Od Rejenta, szczuplejszy i mały s postawy,

Lecz straszny na reducie, balu i sejmiku,

Bo powiadano o nim, ma żądło w języku.

Tak dowcipne żarciki umiał komponować,

Iżby je w kalendarzu można wydrukować:

Wszystkie złośliwe, ostre. Dawniéj człek dostatni,

Schedę ojca swojego i majątek bratni,

Wszystko strwonił na wielkim figurując świecie;

Teraz wszedł w służbę rządu by znaczyć w powiecie.

Lubił bardzo myślistwo, już to dla zabawy,

Już to że odgłos trąbki i widok obławy,

Przypominał mu jego lata młodociane,

Kiedy miał strzelców licznych i psy zawołane;

Teraz mu s całej psiarni dwa charty zostały,

I jeszcze s tych jednemu chciano przeczyć chwały.

Wiec zbliżył się i zwolna gładząc faworyty,

Rzekł z uśmiechem, a był to uśmiech jadowity:

"Chart bez ogona jest jak szlachcic bez urzędu,

Ogon też znacznie chartom pomaga do pędu,

A Pan kusość uważasz za dowód dobroci?

Zresztą zdać się możemy na sąd Pańskiéj cioci.

Choć Pani Telimena mieszkała w stolicy

I bawi się niedawno w naszéj okolicy,

Lepiéj zna się na łowach niż myśliwi młodzi:

Tak to nauka sama z latami przychodzi."



Tadeusz na którego niespodzianie spadał

Grom taki, wstał zmieszany, chwilę nic niegadał,

Lecz patrzył na rywala coraz straszniéj, srożéj...

W tém wielkiem szczęściem dwakroć kichnął Podkomorzy,

"Wiwat" krzyknęli wszyscy; on się wszystkim skłonił,

I zwolna w tabakierę palcami zadzwonił:

Tabakiera ze złota, z brylantów oprawa,

A wśrodku jéj był portret króla Stanisława.

Ojcu Podkomorzego sam król ją darował,

Po ojcu Podkomorzy godnie ją piastował,

Gdy w nię dzwonił, znak dawał, że miał głos zabierać;

Umilkli wszyscy i ust nieśmieli otwierać.

On rzekł: "Wielmożni Szlachta Bracia Dobrodzieje,

Forum myśliwskiém tylko są łąki i knieje,

Więc ja w domu podobnych spraw nie decyduję,

I posiedzenie nasze na jutro solwuję.

I dalszych replik stronom dzisiaj nie dozwolę;

Woźny! odwołaj sprawę, na jutro na pole,

Jutro i Hrabia s całém myśliwstwem tu zjedzie,

I Waszeć z nami ruszysz Sędzio mój sąsiedzie,

I Pani Telimena i Panny i Panie,

Słowem zrobim na urząd wielkie polowanie;

I Wojski towarzystwa nam też nie odmówi."

To mówiąc tabakierę podawał starcowi.

Wojski na ostrym końcu śród myśliwych siedział.

Słuchał zmrużywszy oczy, słowa nie powiedział,

Choć młodzież nieraz jego zasięgała zdania,

Bo nikt lepiéj nad niego nie znał polowania.

On milczał, szczypię wziętą s tabakiery ważył

W palcach, i długo dumał nim ją w końcu zażył,

Kichnął aż cała izba rozległa się echem,

I potrząsając głową rzekł z gorzkim uśmiechem:

"O jak mnie to starego i smuci i dziwi!

Cóżbyto o tém starzy mówili myśliwi?

Widząc że w tylu szlachty, w tylu panów gronie,

Mają sądzić się spory o charcim ogonie;

Cóżby rzekł na to stary Rejtan gdyby ożył?

Wróciłby do Lachowicz i w grób się położył!

Coby rzekł wojewodaNiesiołowski stary,

Który ma dotąd pierwsze na świecie ogary,

I dwiestu strzelców trzyma obyczajem pańskim,

I ma sto wozów sieci w zamku Worończańskim,

A od tylu lat siedzi jak mnich na swym dworze,

Nikt go na polowanie uprosić nie może,

Białopiotrowiczowi samemu odmówił!

Bo cóżby on na waszych polowaniach łowił?

Piękna byłaby sława! ażeby pan taki

Wedle dzisiejszéj mody jeździł na szaraki.

Za moich panie czasów, w języku strzeleckim,

Dzik, niedźwiedź, łoś, wilk, zwany był zwierzem szlacheckim,

A zwierze nic mające kłów, rogów, pazurów,

Zostawiano dla płatnych sług i dworskich ciurów;

Żaden pan przyjąć nie chciałby do ręki

Strzelby, którą zhańbiono sypiąc w nią śrót cienki!

Trzymano wprawdzie chartów, bo z łowów wracając,

Trafia się że spod konia mknie się biedak zając,

Puszczano wtenczas za nim dla zabawki smycze,

I na konikach małe goniły panicze

Przed oczyma rodziców, którzy te pogonie

Ledwie raczyli widzieć, cóż kłócić się o nie!

Więc niech Jaśnie Wielmożny Podkomorzy raczy

Odwołać swe roskazy, i niech mi wybaczy

Że nie mogę na takie jechać polowanie,

I nigdy na niém noga moja nie postanie!

Nazywam się Hreczecha, a od króla Lecha,

Żaden za zającami nie jeździł Hreczecha."



Tu śmiech młodzieży mowę Wojskiego zagłuszył,

Wstano od stołu; pierwszy Podkomorzy ruszył,

Z wieku mu i z urzędu ten zaszczyt należy,

Idąc kłaniał się damom, starcom i młodzieży;

Za nim szedł kwestarz, Sędzia tuż przy Bernardynie,

Sędzia u progu rękę dał Podkomorzynie,

Tadeusz Telimenie, Assessor Krajczance,

A pan Rejent na końcu Wojskiéj Hreczeszance.



Tadeusz s kilku gośćmi poszedł do stodoły,

A czuł się pomięszany, zły i niewesoły,

Rozbierał myślą wszystkie dzisiejsze wypadki,

Spotkanie się, wieczerzę przy boku sąsiadki,

A szczególniéj mu słowo "Ciocia", koło ucha

Brzęczało ciągle jako naprzykrzona mucha,

Pragnąłby u Woźnego lepiéj się wypytać

O Pani Telimenie, lecz go niemógł schwytać;

Wojskiego też niewidział, bo zaraz z wieczerzy

Wszyscy poszli za gośćmi jak sługom należy,

Urządzając we dworze izby do spoczynku.

Starsi i damy spały we dworskim budynku,

Młodzież Tadeuszowi prowadzić kazano

W zastępstwie gospodarza, w stodołę na siano.



W półgodziny tak było głucho w całym dworze

Jako po zadzwonieniu na pacierz w klasztorze;

Ciszę przerywał tylko głos nocnego stróża.

Usnęli wszyscy. Sędzia sam oczu niezmruża,

Jako wódz gospodarstwa, obmyśla wyprawę

W pole, i w domu przyszłą urządza zabawę.

Dał roskaz ekonomom, wójtom i gumiennym,

Pisarzom, ochmistrzyni, strzelcom i stajennym,

I musiał wszystkie dzienne rachunki przezierać,

Nareszcie rzekł Woźnemu, że się chce rozbierać.

Woźny pas mu odwiązał, pas Słucki, pas lity,

Przy którym świecą gęste kutasy jak kity,

Z jednéj strony złotogłów w purpurowe kwiaty,

Na wywrót jedwab' czarny posrebrzany w kraty;

Pas taki można równie kłaść na strony obie,

Złotą na dzień galowy, a czarną w żałobie.

Sam Woźny umiał pas ten odwiązywać, składać;

Właśnie tém się zatrudniał i kończył tak gadać:



"Cóż złego że przeniosłem stoły do zamczyska,

Nikt na tém nic niestracił, a Panmoże zyska,

Bo przecież o ten zamek dziś toczy się sprawa.

My od dzisiaj do zamku nabyliśmy prawa,

I mimo całą strony przeciwnéj zajadłość,

Dowiodę że zamczysko wzięliśmy w posiadłość.

Wszakże kto gości prosi w zamek na wieczerzę,

Dowodzi że posiadłość tam ma albo bierze,

Nawet strony przeciwne weźmiemy na świadki:

Pamiętam za mych czasów podobne wypadki."

Już Sędzia spał. Więc Woźny cicho wszedł do sieni,

Siadł prze świecy i dobył książeczkę s kieszeni,

Która mu jak Ołtarzyk Złoty zawsze służy,

Któréj nigdy nie rzuca w domu i w podróży.

Była to trybunalska wokanda: tam rzędem

Stały spisane sprawy, które przed urzędem

Woźny sam głosem swoim przed laty wywołał,

Albo o których później dowiedzieć się zdołał.

Prostym ludziom wokanda zda się imion spisem,

Woźnemu jest obrazów wspaniałych zarysem.

Czytał więc i rozmyślał: Ogiński z Wizgirdem,

Dominikanie z Rymszą, Rymsza z Wysogierdem,

Radziwił z Wereszczaką, Giedrojć z Rodułtowskim,

Obuchowicz s kahałem, Juraha s Piotrowskim,

Maleski z Mickiewiczem, a nakoniec Hrabia

S Soplicą: i czytając, s tych imion wywabia

Pamięć spraw wielkich, wszystkie processu wypadki,

I stają mu przed oczy sąd, strony i świadki;

I ogląda sam siebie, jak w żupanie białym

W granatowym kontuszu stał przed trybunałem,

Jedna ręka na szabli, a drugą do stoła

Przywoławszy dwie strony, "Uciszcie się!" woła.

Marząc i kończąc pacierz wieczorny, pomału

Usnął ostatni w Litwie Woźny trybunału.



Takie były zabawy, spory w one lata

Śród cichéj wsi litewskiéj; kiedy reszta świata

We łzach i krwi tonęła, gdy ów mąż, bóg wojny

Otoczon chmurą pułków, tysiącem dział zbrojny,

Wprzągłszy w swój rydwan orły złote obok srebnych.

Od puszcz Libijskich latał do Alpów podniebnych,

Ciskając grom po gromie, w Piramidy, w Tabor,

W Marengo, w Ulm, w Austerlitz. Zwycięstwo i Zabor

Biegły przed nim i za nim. Sława czynów tylu,

Brzemienna imionami rycerzy, od Nilu

Szła hucząc ku północy, aż u Niemna brzegów

Odbiła się, jak od skał, od Moskwy szeregów,

Które broniły Litwę murami żelaza

Przed wieścią dla Rossyj straszną jak zaraza.

Przecież nieraz nowina, niby kamień z nieba

Spadała w Litwę; nieraz dziad żebrzący chleba,

Bez ręki lub bez nogi, przyjąwszy jałmużnę,

Stanął i oczy w koło obracał ostróżne.

Gdy niewidział we dworze rossyjskich żołnierzy,

Ani jarmułek, ani czerwonych kołnierzy,

Wtenczas kim był, wyznawał; był legionistą,

Przynosił kości stare na ziemię, ojczystą,

Któréj już bronie niemógł - jak go wtenczas cała

Rodzina pańska, jak go czeladka ściskała

Zanosząc się od płaczu! on za stołem siadał,

I dziwniejsze od baśni historye gadał.

On opowiadał jako Jenerał Dąbrowski

Z ziemi Włoskiéj stara się przyciągnąć do Polski,

Jak on rodaków zbiera na Lombardskiém polu;

Jak Kniaziewiez roskazy daje s Kapitolu,

I zwycięsca, wydartych potomkom Cezarów

Rzucił w oczy Francuzów sto krwawych sztandarów;

Jak Jabłonowski zabiegł aż kędy pieprz rośnie,

Gdzie się cukier wytapia, i gdzie w wiecznéj wiośnie

Pachnące kwitną lasy; z legią Dunaju

Tam wódz murzyny gromi, a wzdychado kraju.



Mowy starca krążyły we wsi pokryjomu;

Chłopiec co je posłyszał, znikał nagle z domu,

Lasami i bagnami skradał się tajemnie,

Ścigany od Moskali, skakał kryć się w Niemnie

I nurkiem płynął na brzeg księstwa Warszawskiego,

Gdzie usłyszał głos miły "Witaj nam kollego!"

Lecz nim odszedł, wyskoczył na wzgórek s kamienia

I Moskalom przez Niemen rzekł: "do zobaczenia".

Tak przekradł się Górecki, Pac i Obuchowicz,

Piotrowski, Obolewski, Rożycki, Janowicz,

Mirzejewscy, Brochocki i Bernatowicze,

Kupść, Gedymin i inni których nie policzę;

Opuszczali rodziców i ziemię kochaną,

I dobra, które na skarb Carski zabierano.

Czasem do Litwy kwestarz z obcego klasztoru

Przyszedł, i kiedy bliżéj poznał Panów dworu,

Gazetę im pokazał wyprutą s szkaplerza;

Tam stała wypisana i liczba żołnierza,

I nazwisko każdego wodza legionu,

I każdego z nich opis zwycięstwa, lub zgonu.

Po wielu latach, pierwszy raz miała rodzina

Wieść o życiu, o chwale i o śmierci syna;

Brał dom żałobę, ale powiedziéć nie śmiano

Po kim była żałoba, tylko zgadywano

W okolicy; i tylko cichy smutek Panów,

Lub cicha radość, była gazetą ziemianów.



Takim kwestarzem tajnym był Robak podobno:

Często on s Panem Sędzią rozmawiał osobno,

Po tych rozmowach zawsze jakowaś nowina

Rozeszła się w sąsiedztwie. Postać bernardyna

Wydawała, że mnich ten nie zawsze w kapturze

Chodził, i nie w klasztornym zestarzał się murze.

Miał on nad prawém uchem, nieco wyżej skroni,

Bliznę, wyciętéj skóry na szerokość dłoni,

I w brodzie ślad niedawny lancy lub postrzału;

Ran tych niedostał pewnie przy czytaniu mszału.

Ale nie tylko groźne wejrzenie i blizny,

Lecz sam ruch i głos jego miał coś żołniersczyzny.



Przy mszy, gdy z wzniesionemi zwracał się rękami

Od ołtarza do ludu, by mówić: "Pan z wami",

To nie raz tak się zręcznie skręcił jednym razem,

Jakby prawo w tył robił za wodza roskazem,

I słowa liturgji takim wyrzekł tonem

Do ludu, jak oficer stojąc przed szwadronem;

Postrzegali to chłopcy służący mu do mszy.

Spraw także politycznych był Robak świadomszy,

Niźli żywotów świętych, a jeżdżąc po kweście,

Często zastanawiał się w powiatowém mieście;

Miał pełno interessów: to listy odbierał

Których nigdy przy obcych ludziach nie otwierał,

To wysyłał posłańców, ale gdzie i po co

Nie powiadał; częstokroć wymykał się nocą

Do dworów Pańskich, s szlachtą ustawicznie szeptał,

I okoliczne wioski do koła wydeptał,

I w karczmach z wieśniakami rosprawiał nie mało,

A zawsze o tém, co się w cudzych krajach działo.

Teraz Sędziego który już spał od godziny

Przychodzi budzić; pewnie ma jakieś nowiny.

KSIĘGA DRUGA. ZAMEK.

TREŚĆ.

Polowanie s chartami na upatrzonego - Gość w Zamku - Ostatni z dworzan opowiada historją ostatniego z Horeszków - Rzut oka w sad - Dziewczyna w ogórkach - Śniadanie - Pani Telimeny Anegdota petersburska - Nowy wybuch sporów o Kusego i Sokoła - Interwencja Robaka - Rzecz Wojskiego - Zakład - Daléj w grzyby.

Kto z nas tych lat niepomni,gdy młode pacholę,

Ze strzelbą na ramieniu świszcząc szedł na pole;

Gdzie żaden wał, płot żaden nogi nieutrudza,

Gdzie przestępując miedzę, niepoznasz że cudza!

Bo na Litwie myśliwiec jak okręt na morzu,

Gdzie chcesz, jaką chcesz drogą, buja po przestworzu

Czyli jak prorok patrzy w niebo, gdzie w obłoku

Wiele jest znaków widnych strzeleckiemu oku,

Czy jak czarownik gada z ziemią, która głucha

Dla mieszczan, mnóstwem głosów szepce mu do ucha.



Tam derkacz wrzasnął z łąki, szukać go daremnie,

Bo on szybuje w trawie, jako szczupak w Niemnie;

Tam ozwał się nad głową ranny wiosny dzwonek,

Również głęboko w niebie schowany skowronek;

Ówdzie orzeł szerokiém skrzydłem przez obszary

Zaszumiał, strasząc wróble, jak kometa cary;

Zaś jastrząb pod jasnemi wiszący błękity,

Trzepie skrzydłem jak motyl na szpilce przybity,

Aż ujrzawszy wśród łąki ptaka lub zającu,

Runie nań z góry jako gwiazda spadająca.



Kiedyż nam Pan Bóg wrócić z wędrówki dozwoli,

I znowu dom zamieszkać na ojczystéj roli,

I służyć w jeździe która wojuje szaraki,

Albo w piechocie, która nosi broń na ptaki;

Nie znać innych prócz kosy i sierpa rynsztunków

I innych gazet oprócz domowych rachunków!



Nad Soplicowem słońce weszło, i już padło

Na strzechy i przez szpary w stodołę się wkradło;

I po ciemnozieloném świeżém wonném sianie,

S którego młodzież sobie zrobiła posłanie,

Rospływały się złote, migające pręgi

Z otworu czarnéj strzechy, jak z warkocza wstęgi;

I słońce usta sennych promykiem poranka

Draźni, jak dziewcze kłosem budzące kochanka.

Już wróble skacząc świerkać zaczęły pod strzechą,

Już trzykroć gęgnął gęsior, a za nim jak echo,

Odezwały się chorem kaczki i indyki,

I słychać bydła w pole idącego ryki.



Wstała młodzież, Tadeusz jeszcze senny leży,

Bo też najpoźniej zasnął; s wczorajszéj wieczerzy

Wrócił tak niespokojny, że o kurów pianiu

Jeszcze oczu niezmrużył, a na swém posłaniu

Tak kręcił się, że w siano jak w wodę utonął,

I spał twardo, aż zimny wiatr w oczy mu wionął,

Gdy skrzypiące stodoły drzwi otwarto s trzaskiem,

I bernardyn ksiądz Robak wszedł z węzlastym paskiem

"Surge puer" wołając i ponad barkami

Rubasznie wywijając pasek z ogórkami.



Już na dziedzińcu słychać myśliwskie okrzyki.

Wyprowadzają konie, zajeżdżają bryki,

Ledwie dziedziniec taką gromadę ogarnie,

Odezwały się trąby, otworzono psiarnie;

Zgraja chartów wypadłszy wesoło skowycze;

Widząc rumaki szczwaczów, dojeżdżaczów smycze,

Psy jak szalone cwałem śmigają po dworze,

Potém biegą i kładą szyje na obroże:

Wszystko to bardzo dobre polowanie wróży;

Nareszcie Podkomorzy dał roskaz podróży.



Ruszyli szczwacze zwolna, jeden tuż za drugim,

Ale za bramą rzędem rozbiegli się długim;

W środku jechali obok Assessor z Rejentem,

A choć na siebie czasem patrzyli ze wstrętem,

Rozmawiali przyjaźnie jak ludzie honoru

Idąc na rostrzygnienie śmiertelnego sporu;

Nikt ze słów zawziętości ich poznać niezdoła.

Pan Rejent wiodł Kusego, Assessor Sokoła.

S tyłu damy w pojazdach, młodzieńcy stronami

Czwałując tuż przy kołach gadali z damami.



Ksiądz Robak po dziedzińcu wolnym chodził krokiem

Kończąc ranne pacierze; alerzucał okiem

Na Pana Tadeusza, marszczył się, uśmiéchał,

Wreście kiwnął nań palcem, Tadeusz podjechał;

Robak palcem po nosie dawał mu znak groźby:

Lecz mimo Tadeusza pytania i prośby

Ażeby mu wyraźnie co chce wytłumaczył,

Bernardyn odpowiedziéć, ni spójrzéć nieraczył,

Kaptur tylko nasunął i pacierz swój kończył;

Więc Tadeusz odjechał i z gośćmi się złączył.

Właśnie w ten czas myśliwi smycze zatrzymali

I wszyscy nieruchomi w miejscach swoich stali;

Jeden drugiemu ręką dawał znak milczenia,

A wszyscy obrócili oczy do kamienia

Nad którym stał Pan Sędziu, on zwierza obaczył

I rąk skinieniem swoje roskazy tłumaczył.

Pojęli wszyscy, stoją, a środkiem po roli

Assessor i Pan Rejent kłusują powoli;

Tadeusz będąc bliższy obudwu wyprzedził,

Stanął obok Sędziego i oczyma śledził.

Dawno już nie był w polu; na szaréj przestrzeni

Trudno dojrzeć szaraka, zwłaszcza wśród kamieni.

Pokazał mu Pan Sędzia; siedział biedny zając

Płaszcząc się pod kamieniem, uszy nadstawiając,

Okiem czerwoném spotkał myśliwców wejrzenie,

I jakby urzeczony, czując przeznaczenie

Ze strachu od ich oczu niemógł zwrócić oka,

I pod opoką siedział martwy jak opoka.

Tym czasem kurz na roli rośnie coraz bliżéj.

Pędzi na smyczy Kusy, za nim Sokół chyży,

Tuż Assessor z Rejentem, razem wrzaśli s tyłu:

"Wyczha, wyczha" i s psami znikli w kłębach pyłu.



Kiedy tak za szarakiem goniono, tymczasem

Ukazał się Pan Hrabia pod zamkowym lasem.

Wiedziano w okolicy, że ten Pan niemoże

Nigdy nigdzie stawić się w naznaczonéj porze,

I dziś zaspał poranek, więc na sługi zrzędził,

Widząc myśliwców w polu czwałem do nich pędził

Surdut swój angielskiego kroju, biały, długi,

Połami na wiatr puścił; s tyłu konno sługi

W kapeluszach jak grzybki, czarnych, lśnących, małych,

W kurtkach, w butach stryflastych, w pantalonach białych:

Sługi które Pan Hrabia tym kształtem odzieje,

Nazywają się w jego pałacu, dżokeje.



Czwałująca czereda zleciała na błonia,

Gdy Hrabia ujrzał zamek i zatrzymał konia.

Pierwszy raz widział zamek z rana, i niewierzył

Że to były też same mury, tak odświeżył

I upięknił poranek zarysy budowy;

Zadziwił się Pan Hrabia na widok tak nowy.

Wieża zdała się dwakroć wyższa, bo stercząca

Nad mgłą ranną; dach z blachy złocił się od słońca,

Pod nim błyszczała w kratach reszta szyb wybitych,

Łamiąc promienie wschodu w tęczach rozmaitych;

Niższe piętra oblała tumanu powłoka,

Rospadliny i szczerby zakryła od oka.

Krzyk dalekich myśliwców wiatrami przygnany

Odbijał się kilkakroć o zamkowe ściany;

Przysiągłbyś że krzyk z zamku, że pod mgły zasłoną

Mury odbudowano i znów zaludniono



Hrabia lubił widoki niezwykłe i nowe,

Zwał je romansowemi; mawiał że ma głowę

Romansową, w istocie był wielkim dziwakiem.

Nieraz pędząc za lisem albo za szarakiem,

Nagle stawał i w niebo poglądał żałośnie,

Jak kot gdy ujrzy wróble na wysokiéj sośnie;

Często bez psa, bez strzelby błąkał się po gaju,

Jak rekrut zbiegły; często siadał przy ruczaju

Nieruchomy, schyliwszy głowę nad potokiem,

Jak czapla wszystkie ryby chcąca pozrzec okiem.

Takie były Hrabiego dziwneobyczaje,

Wszyscy mówili że mu czegoś nic dostaje.

Szanowano go przecież, bo pan s prapradziadów,

Bogacz, dobry dla chłopów, ludzki dla sąsiadów;

Nawet dla żydów.



Hrabski koń zwrócony z drogi,

Prosto kłusował polem aż pod zamku progi.

Hrabia samotny wzdychał, poglądal na mury,

Wyjął papier, ołówek i kreślił figury.

Wtém spójrzawszy w bok ujrzał o dwadzieścia kroków

Człowieka, który równie miłośnik widoków,

Z głową zadartą, ręce włożywszy w kieszenie,

Zdawało się że liczył oczyma kamienic.

Poznał go zaraz, ale musiał kilkn razy

Krzyknąć, nim głos Hrabiego usłyszał Gerwazy.

Szlachcic to był służący dawnych zamku panów,

Pozostały ostatni z Horeszki dworzanów;

Starzec wysoki, siwy, twarz miał czerstwa, zdrową,

Marszczkami pooraną, posępną, surową.

Dawniéj pomiędzy szlachtą z wesołości słynął;

Ale od bitwy w któréj dziedzic zamku zginął,

Gerwazy się odmienił, i już od lat wielu

Ani był na kiermaszu, ani na weselu;

Odtąd jego dowcipnych żartów niesłyszano,

I uśmiechu na jego twarzy niewidziano.

Zawsze nosił Horeszków liberją dawną.

Kurtę s połami żółtą, galonem oprawną,

Który dziś żółty dawniéj zapewne był złoty.

W koło szyte jedwabiem herbowne klejnoty

Półkozice, i stąd też cała okolica

Półkozicem przezwała starego szlachcica.

Czasem też od przysłowia, które bez ustanku

Powtarzał, nazywano go także Mopanku,

Czasem Szczerbcem, że całą łysinę miał w szczerbach;

Lecz on zwał się Rębajło a o jego herbach

Niewiadomo. Klucznikiem siebie tytułował,

Iż ten urząd na zamku przed laty piastował.

I dotąd nosił wielki pęk kluczów za pasem,

Uwiązany na taśmie ze srebrnym kutasem.

Choć nie miał co otwierać; bo zamku podwoje

Stały otworem; przecież wynalazł drzwi dwoje.

Sam je własnym nakładem naprawił i wstawił,

I drzwi tych odmykaniem codziennie się bawił

W jednéj z izb pustych obrał mieszkanie dla siebie;

Mogąc żyć u Hrabiego na łaskawym chlebie,

Nie chciał, bo wszędzie tęsknił i czuł się niezdrowym,

Jeżeli nie oddychał powietrzem zamkowém.



Skoro ujrzał Hrabiego, czapkę z głowy schwycił,

I krewnego swych panów ukłonem zaszczycił

Chyląc łysinę wielką, świecącą zdaleka,

I naciętą od licznych kordów jak nasieka.

Gładził ją ręką, podszedł, i jeszcze raz nisko

Skłoniwszy się, rzekł smutnie: Mopanku, panisko

Daruj mnie że tak mówię Jaśnie Grafie Panie,

To jest mój zwyczaj, nie zaś nieuszanowanie:

"Mopanku" powiadali wszyscy Horeszkowie,

Ostatni Stolnik pan mój miał takie przysłowie;

Czyż to prawda Mopanku że pan grosza skąpisz

Na proces, i ten zamek Soplicom ustąpisz;

Nie wierzyłem, lecz w całym powiecie tak słychać.

Tu poglądając w zamek nie przestawał wzdychać.



Cóż dziwnego, rzekł Hrabia, koszt wielki a nuda

Jeszcze większa; chcę skończyć, lecz szlachcic maruda

Upiera się; przewidział że mię znudzić może:

Dłużéj też nie wytrzymam i dzisiaj broń złożę,

Przyjmę warunki zgody jakie mi sąd poda.

Zgody? krzyknął Gerwazy, s Soplicami zgoda,

S Soplicami Mopanku? tu mówiąc wykrzywił

Usta, jakby nad własną mową się zadziwił.

Zgoda i Soplicowic! Mopanku Panisko

Pan żartuje, co? Zamek Horeszków siedlisko

Ma pójść w ręce Sopliców? niech pan tylko raczy

Ssiąść s konia, pódżmyw tamek, niech no pan obaczy.

Pan sam nie wie co robi, niech się pan nie wzbrania,

Ssiadaj Pan - i przytrzymał strzemię do ssiadania.



Weszli w zamek; Gerwazy stanął w progu sieni:

Tu, rzekł, dawni panowie dworem otoczeni,

Często siadali w krzesłach w poobiedniéj porze.

Pan godził spory włościan; lub w dobrym homurze

Gościom różne ciekawe historye prawił,

Albo ich powieściami i żarty się bawił.

A młodzież na dziedzińcu biła się w palcaty,

Lub ujeżdżała pańskie tureckie bachmaty.



Weszli w sień. - Rzekł Gerwazy, w téj ogromnéj sieni

Brukowanéj, nie znajdziesz Pan tyle kamieni,

Ile tu pękło beczek wina w dobrych czasach;

Szlachta ciągnęła kufy s piwnicy na pasach,

Sproszona na sejm albo sejmik powiatowy,

Albo na imieniny Pańskie, lub na łowy.

Podczas uczty na chorze tym kapela stała

I w organ i w rozliczne instrumenty grała;

A gdy wnoszono zdrowie, trąby jak w dniu sądnym

Grzmiały s choru; wiwaty szły ciągiem porządnym -

Pierwszy wiwat za zdrowie króla Jegomości,

Potém Prymasa, potém królowej Jéjmości,

Potém Szlachty i całéj Rzeczypospolitéj;

A nakoniec po piątéj szklanicy wypitéj,

Wnoszono Kochajmy się, wiwat bez przestanku,

Który dniem okrzykniony, brzmiał aż do poranku;

A już gotowe stały cugi i podwody,

Aby każdego odwieść do jego gospody.



Przeszli już kilka komnat; Gerwazy w milczeniu

Tu wzrok na ścianie wstrzymał, ówdzie na sklepieniu,

Przywołując pamiątkę tu smutną, tam miłą;

Czasem jakby chciał mówić "wszystko się skończyło"

Kiwnął żałośnie głową; czasem machnął ręką.

Widać że mu wspomnienie samo było męką,

I że je chciał odpędzić; aż się zatrzymali

Na górze, w wielkiéj, niegdyś zwierciadlanéj sali;

Dziś wydartych zwierciadeł stały puste ramy,

Okna bet szyb, s krużgankiem wprost naprzeciw bramy.

Tu wszedłszy starzec głowę zadumaną skłonił

I twarz zakrył rękami, a gdy ją odsłonił,

Miała wyraz żałości wielkiéj i rospaczy.

Hrabia chociaż niewiedział co to wszystko znaczy,

Poglądając w twarz starca czuł jakieś wzruszenie,

Rękę mu scisnął; chwilę trwało to milczenie.

Przerwał je starzec trzęsąc wzniesioną prawicą:

"Niemasz zgody Mopanku pomiędzy Soplicą

I krwią Horeszków; w Panu krew Horeszków płynie,

Jesteś krewnym Stolnika, po matce Łowczynie,

Która się rodzi z drugiéj córki Kasztelana,

Który był jak wiadomo, wujem mego Pana,

Słuchaj Pan historyi swéj własnéj rodzinnéj,

Która się stała właśnie w téj izbie, nie innéj.

"Nieboszczyk Pan mój Stolnik, pierwszy Pan w powiecie,

Bogacz i familiant, miał jedyne dziecie,

Córkę piękną jak anioł; więc się zalecało

Stolnikównie i szlachty i paniąt niemało.

Między szlachtą był jeden wielki paliwoda,

Kłótnik, Jacek Soplica, zwany Wojewoda

Przez żart; w istocie wiele znaczył w województwie

Bo rodzinę Sopliców miał jakby w dowództwie,

I trzystu ich kreskami rządził wedle woli,

Chód sam nic nieposiadał prócz kawałka roli,

Szabli, i wielkich wąsów od ucha do ucha.

Owoż Pan Stolnik nieraz wzywał tego zucha

I ugaszczał w pałacu, zwłaszcza w czas sejmików,

Popularny dla jego krewnych i stronników.

Wąsal tak wzbił sięw dumę łaskawém przyjęciem,

Że mu się uroiło zostać Pańskim zięciem.

Do zamku nieproszony coraz częściéj jeździł,

W końcu u nas jak w swoim domu się zagnieździł

I już miał się oświadczać, lecz pomiarkowano,

I czarną mu poléwkę do stołu podano.

Podobno Stolnikownie wpadł Soplica w oko,

Ale przed rodzicami taiła głęboko.



"Było to za Kościuszki czasów; Pan popierał

Prawo trzeciego maja, i już szlachtę zbierał.

Aby Konfederatom ciągnąć ku pomocy,

Gdy nagle Moskwa zamek opasała w nocy:

Ledwie był czas z moździerza na trwogę wypalić,

Podwoje dolne zamknąć i ryglem zawalić.

W zamku całym był tylko Pan Stolnik, ja, Pani,

Kuchmistrz i dwóch kuchcików, wszyscy trzej pijani

Proboszcz, lokaj, hajducy czterej, ludzie śmiali;

Więc za strzelby, do okien; aż tu tłum Moskali

Krzycząc ura, od bramy wali po tarasie;

My im ze strzelb dziesięciu palnęli "a zasie"

Nic tam niebyło widać; słudzy bez ustanku

Strzelali z dolnych pięter, a ja i Pan z ganku.

Wszystko szło pięknym ładem, choć w tak wielkiéj trwodze

Dwadzieścia strzelb leżało tu na téj podłodze,

Wystrzeliliśmy jedną, podawano druga,

Ksiądz Proboszcz zatrudniał się czynnie tą usługą.

J Pani i Panienka i nadworne Panny;

Trzech było strzelców a szedł ogień nieustanny;

Grad kul sypały z dołu moskiewskie piechury,

My zrzadka, ale celniéj dogrzewali z góry.

Trzy razy aż pode drzwi to chłopstwo się wparło,

Ale za każdym razem trzech nogi zadarło,

Wiec uciekli pod lamus; a już był poranek.

Pan Stolnik wesoł wyszedł ze strzelbą na ganek,

I skoro s pod lamusa moskal łeb wychylił,

On dawał zaraz ognia a nigdy nie mylił,

Za każdym razem czarny kaszkiet w trawę padał,

I już się rzadko który z za ściany wykradał.

Stolnik widząc strwożone swe nieprzyjaciele,

Myślił zrobić wycieczkę, porwał karabelę

I z ganku krzycząc sługom wydawał roskazy;

Obróciwszy się do mnie rzekł; za mną Gerwazy!

Wtém strzelono s pod bramy, Stolnik się zająknął,

zaczerwienił się, zbladnął, chciał mówić, krwią chrząknął;

Postrzegłem wtenczas kulę, wpadła w piersi same,

Pan słaniając się palcem ukazał na bramę.

Poznałem tego łotra Soplicę! poznałem!

Po wzroście i po wąsach! jego to postrzałem

Zginął Stolnik, widziałem! łotr jeszcze do góry

Wzniesioną trzymał strzelbę, jeszcze dym szedł z rury!

Wziąłem go na cel, zbójca stał jak skamieniały!

Dwa razy dałem ognia, i oba wystrzały

Chybiły; czym ze złości czy z żalu źle mierzył.

Usłyszałem wrzask kobiet, spojrzałem, - pan nieżył."



Tu Gerwazy umilknął i łzami się zalał,

Potém rzekł kończąc: "Moskal już wrota wywalał;

Bo po śmierci Stolnika stałem bezprzytomnie,

I nie wiedziałem co się działo w około mnie;

Szczęściem na odsiecz przyszedł nam Parafianowicz

Przywiódłszy Mickiewiczów dwiestu z Horbatowicz,

Którzy są szlachta liczna i dzielna, człek w człeka,

A nienawidzą rodu Sopliców od wieka.

Tak zginął pan potężny, pobożny i prawy,

Który miał w domu krzesła, wstęgi i buławy,

Ojciec włościan, brat szlachty; i nie miałpo sobie

Syna, któryby zemstę poprzysiągł na grobie!

Ale miał sługi wierne; ja w krew jego rany

Obmoczyłem mój rapier scyzorykiem zwany,

(Zapewne Pan o moim słyszał scyzoryku,

Sławnym na każdym sejmie, targu i sejmiku)

Przysiągłem wyszczerbić go na Sopliców karkach,

Ścigałem ich na sejmach, zajazdach, jarmarkach;

Dwóch zarąbałem w kłótni, dwóch na pojedynku;

Jednego podpaliłem w drewnianym budynku.

Kiedyśmy zajeżdżali z Rymszą Korelicze,

Upiekł się tam jak piskorz; a tych nie policzę

Którym uszy obciąłem. Jeden tylko został,

Który dotąd ode mnie pamiątki nie dostał!

Rodzoniutki braciszek owego wąsala,

Żyje dotąd, i s swoich bogactw się przechwala,

Zamku Horeszków tyka swych kopców krawędzią,

Szanowany w powiecie, ma urząd, jest Sędzią!

I Pan mu zamek oddasz? niecne jego nogi

Mają krew Pana mego zetrzeć s téj podłogi?

O nie! póki Gerwazy ma choć za grosz duszy,

I tyle sił, że jednym małym palcem ruszy

Scyzoryk swój, wiszący dotychczas na ścianie!

Póty Soplica tego zamku nie dostanie!."



"O! Krzyknął Hrabia, ręce podnosząc do góry!

Dobre miałem przeczucie, żem lubił te mury!

Choć nie wiedziałem że w nich taki skarb się mieści,

Tyle scen dramatycznych, i tyle powieści!

Skoro zamek mych przodków Soplicom zagrabię,

Ciebie osadzę w murach jak mego Burgrabię:

Twoja powieść Gerwazy zajęła mię mocno.

Szkoda, żeś mię nie przywiódł tu w godzinę nocną;

Udrapowany płaszczem siadłbym na ruinach,

A tybyś mi o krwawych rospowiadał czynach.

Szkoda że nasz nie wielki dar opowiadania!

Nie raz takie słyszałem, i czytam podania;

W Anglii i w Szkocyi każdy zamek Lordów,

W Niemczech każdy dwór Grafów, był teatrem mordów!

W każdej dawnéj, szlachetnéj, potężnéj rodzinie

Jest wieść o jakimś krwawym lub zdradzieckim czym.

Po którym zemsta spływa na dziedziców w spadku:

W Polsce pierwszy raz słyszę o takim wypadku.

Czuję że we mnie mężnych krew Horeszków płynie!

Wiem co winienem sławie i mojéj rodzinie,

Tak! muszę zerwać wszelkie s Soplicą układy,

Choćby do pistoletów przyszło lub do szpady!

Honor każe" Rzekł, ruszył uroczystym krokiem,

A Gerwazy szedł s tyłu w milczeniu głębokiém.

Przed bramą stanął Hrabia, sam do siebie gadał,

Poglądając na zamek prędko na koń wsiadał,

Tak samotną rozmowę kończąc rostargnionv:

"Szkoda że ten Soplica stary nie ma żony!

Lub córki pięknéj, któréj ubóstwiałbym wdzięki!

Kochając i niemogąc otrzymać jéj ręki;

Nowa by się w powieści zrobiła zawiłość:

Tu serce, tam powinność! tu zemsta, tam miłość!"



Tak szepcąc spiął ostrogi, koń leciał do dworu,

Gdy zdrugiéj strony strzelcy wyjeżdżali z boru;

Hrabia lubił myśliwstwo, ledwie strzelców zoczył,

Zapomniawszy o wszystkiém prosto ku nim skoczył,

Mijając bramę, ogród, płoty; gdy w zawrocie

Obejrzał się, i konia zatrzymał przy płocie;

Był sad -



Drzewa owocne zasadzone, w rzędy

Ocieniały szerokie pole; spodem grzędy.

Tu kapusta sędziwe schylając łysiny,

Siedzi i zda się dumać o losach jarzyny;

Tam plącząc strąki w marchwi zielonéj warkoczu

Wysmukły bob obraca na nią tysiąc oczu;

Owdzie podnosi złotąkitę kukuruza;

Gdzie niegdzie otyłego widać brzuch harbuza.

Który od swéj łodygi aż w daleką stronę

Wtoczył się jak gość między buraki czerwone.



Grzędy roscięte miedzą; na każdym przykopie

Stoją jakby na straży, w szeregach konopie,

Cyprysy jarzyn; ciche, proste i zielone,

Jch liście i woń służą grzędom za obronę,

Bo przez ich liście nie śmie przecisnąć się żmija,

A ich woń gąsienice i owad zabija.

Daléj maków białawe górują badyle,

Na nich, myślisz iż rojem usiadły motyle

Trzepiecąc skrzydełkami, na których się mieni

Z rozmaitością tęczy blask drogich kamieni;

Tylą farb żywych, różnych, mak zrzenicę mami.

W środku kwiatów jak pełnia pomiędzy gniazdami

Krągły słonecznik, licem wielkiém, gorejącém,

Od wschodu do zachodu kręci się za słońcem.



Pod płotem wąskie, długie, wypukłe pagórki,

Bez drzew, krzewów i kwiatów; ogród na ogórki.

Pięknie wyrosły; liściem wielkim, rozłożystym,

Okryły grzędy jakby kobiercem fałdzistym.

Pośrodku, szła dziewczyna, w bieliznę ubrana,

W majowéj zieloności tonąc po kolana;

Z grząd zniżając się w brózdy, zdała się nie stąpać,

Ale pływać po liściach, w ich barwie się kąpać.

Słomianym kapeluszem osłoniła głowę,

Od skroni powiewały dwie wstążki różowe

I kilka puklów światłych, rozwitych warkoczy;

Na ręku miała koszyk, w dół spuściła oczy,

Prawą rękę podniosła, niby do chwytania;

Jako dziewcze gdy rybki w kąpieli ugania

Bawiące się z jéj nóżką, tak ona co chwila

Z rekami i koszykiem po owoc się schyla

Który stopą nadtrąci, lub dostrzeże okiem.



Pan Hrabia zachwycony tak cudnym widokiem,

Stał cicho. Słysząc tentent towarzyszów w dali,

Ręką dał znak ażeby wstrzymać konie; stali.

On patrzył z wyciągniętą szyją; jak dziobaty

Żuraw, zdala od stada gdy odprawia czaty

Stojąc na jednéj nodze, s czujnemi oczyma,

I by niezasnąć kamień w drugiéj nodze trzyma.



Zbudził Hrabiego szelest na plecach i skroni;

Był to bernardyn kwestarz Robak, a miał w dłoni

Podniesione do góry węzłowate sznurki:

Ogórków chcesz Waść, krzyknął, oto masz ogórki.

Wara Panie od szkody, na tutejszéj grzędzie

Nie dla Waszeci owoc, nic s tego nie będzie -

Potém palcem pogroził, kaptura poprawił,

I odszedł; Hrabia jeszcze chwilę w miejscu bawił,

Śmiejąc się i klnąc razem téj nagłéj przeszkodzie;

Okiem powrócił w ogród; ale już w ogrodzie

Niebyło jéj; mignęła tylko śród okienka

Jéj różowa wstążeczka i biała sukienka.

Widać na grzędach jaką przeleciała drogą,

Bo liść zielony, w biegu potrącony nogą,

Podnosił się, drżał chwilę, aż się uspokoił,

Jak woda którą ptaszek skrzydłami roskroił.

A na miejscu gdzie stała, tylko porzucony

Koszyk mały z rokity, denkiem wywrócony.

Pogubiwszy owoce na liściach zawisał,

I wśród fali zielonéj jeszcze się kołysał.



Po chwili wszędzie było samotnie i głucho;

Hrabia oczy w dom utkwił i natężył ucho,

Zawsze dumał, a strzelcy zawsze nieruchomie

Za nim stali. - Aż w cichym i samotnym domie

Wszczął się naprzód szmer, potém gwar i krzyk wesoły,

Jak w ulu pustym kiedy weń wiatają pszczoły:

Byłto znak że wracali goście s polowania,

I krzątała się służba około śniadania.



Jakoż po wszystkich izbach panował ruch wielki,

Roznoszono potrawy, sztuczce i butelki;

Męszczyzni tak jak weszli, w swych zielonych strojach,

S talerzami, s szklankami, chodząc po pokojach,

Jedli, pili, lub wsparci na okien uszakach,

Rosprawiali o flintach, chartach i szarakach;

Podkomorstwo i Sędzia przy stole; a w kątku

Panny szeptały s sobą; niebyło porządku,

Jaki się przy obiadach i wieczerzach chowa,

Była to w staropolskim domie moda nowa;

Przy śniadaniach, Pan Sędzia choć nuierad pozwalał

Na taki nieporządek, lecz go niepochwalał.



Różne też były dla dam i męszczyzn potrawy:

Tu roznoszono tace s całą służbą kawy,

Tace ogromne, w kwiaty ślicznie malowane,

Na nich kurzące wonnie imbryki blaszane,

I s porcelany saskiej złote filiżanki,

Przy każdéj garnuszeczek mały do śmietanki.

Takiéj kawy jak w Polszcze niema w żadnym kraju:

W Polszcze, w domu porządnym, z dawnego zwyczaju,

Jest do robienia kawy osobna niewiasta,

Nazywa się Kawiarka; ta sprowadza z miasta,

Lub z wicin bierze ziarna w najlepszym gatunku,

I zna tajne sposoby gotowania trunku,

Który ma czarność węgla, przejrzystość bursztynu,

Zapach moki i gęstość miodowego płynu.

Wiadomo, czém dla kawy jest dobra śmietana,

Na wsi nietrudno o nię: bo kawiarka z rana

Przystawiwszy imbryki, odwiedza mleczarnie,

I sama lekko świeży nabiału kwiat garnie

Do każdéj filiżanki w osobny garnuszek,

Aby każdą z nich ubrać w osobny kożuszek.



Panie starsze już wcześniéj wstawszy piły kawę,

Teraz drugą dla siebie zrobiły potrawę

Z gorącego, śmietaną bielonego piwa,

W którym twarog gruzłami posiekany pływa.



Zaś dla męsczyzn więdliny leżą do wyboru.

Półgęski tłuste, kumpia, skrzydliki ozoru,

Wszystkie wyborne, wszystkie sposobem domowym

Uwędzone w kominie dymem jałowcowym;

W końcu, wniesiono zrazy na ostatnie danie:

Takie bywało w domu Sędziego śniadanie.



We dwóch izbach dwa różne skupiły się grona:

Starszyzna przy stoliku małym zgromadzona

Mówiła o sposobach nowych gospodarskich,

O nowych coraz sroższych ukazach cesarskich.

Podkomorzy krążące o wojnie pogłoski

Oceniał, i wyciągał polityczne wnioski.

Panna Wojska włożywszy okólary sine,

Zabawiała kabałą s kart Podkomorzynę.

W drugiéj izbie toczyła młodzież rzecz o łowach.

W spokojniejszych i cichszych niż zwykle rozmowach;

Bo Assessor i Rejent, oba mówcy wielcy,

Pierwsi znawcy myślistwa i najlepsi strzelcy,

Siedzieli przeciw sobie mrukliwi i gniewni;

Oba dobrze poszczuli, oba byli pewni

Zwycięstwa swoich chartów, gdy pośród równiny

Znalazł się zagon chłopskiej, niezżętéj jarzyny;

Tam wpadł zając: już Kosy, już go Sokół imał,

Gdy Sędzia dojeżdżaczy na miedzy zatrzymał;

Musieli być posłuszni, chociaż w wielkim gniewie;

Psy powróciły same: i nikt pewnie niewié,

Czy źwierz uszedł, czy wzięty; nikt zgadnąć niezdoła,

Czy wpadł w paszczę Kusego, czyli też Sokoła,

Czyli obódwu razem: różnie sądzą strony,

I spór na dalsze czasy trwał nierostrzygniony.



Wojski stary od izby do izby przechodził.

Po obu stronach oczy rostargnione wodził,

Niemieszał się w myśliwych, ni w starców rozmówę,

I widać że czém innem zajętą miał głowę;

Nosił skórzaną plackę:czasem w miejscu stanie.

Duma długo, i - muchę zabije na ścianie.



Tadeusz s Telimeną pomiędzy izbami

Stojąc we drzwiach na progu, rozmawiali sami;

Niewielki oddzielał ich od słuchaczów przedział,

Wiec szeptali; Tadeusz teraz się dowiedział:

Ze ciocia Telimena jest bogata Pani,

Ze niesą kanonicznie s sobą powiązani

Zbyt bliskiém pokrewieństwem; i nawet niepewno

Czy ciocia Telimena jest synowca krewną,

Choć ją stryj zowie siostrą, bo wspólni rodzice

Tak ich kiedyś nazwali mimo lat różnicę;

Że potém ona żyjąc w stolicy czas długi

Wyrządziła nieźmierne Sędziemu usługi;

Stąd ją Sędzia szanował bardzo, i przed światem

Lubił może s próżności, nazywać się bratem,

Czego mu Telimena przez przyjaźń niewzbrania.

Ulżyły Tadeusza sercu te wyznania.

Wiele też innych rzeczy sobie oświadczyli;

A wszystko to się stało w jednéj krótkiéj chwili.



Ale w izbie na prawo, kusząc Assessora

Rzekł Rejent mimojazdem: ja mówiłem wczora,

Że polowanie nasze udać się niemoże:

Jeszcze zbyt wcześnie, jeszcze na pniu stoi zboże,

I mnóstwo sznurów chłopskiej niezżętéj jarzyny;

Stąd i Hrabia nięprzybył mimo zaprosiny,

Hrabia na polowaniu bardzo dobrze zna się,

Nieraz gadał o łowów i miejscu i czasie;

Hrabia chował się w obcych krajach od dzieciństwa,

I powiada, że to jest znakiem barbarzyństwa

Polować tak jak u nas, bez żadnego względu

Na artykuły ustaw, przepisy urzędu;

Nieszanując niczyich kopców ani miedzy

Jeździć po cudzym gruncie, bez dziedzica wiedzy;

Wiosną równie jak latem zbiegać pola, knieje,

Zabijać nieraz lisa właśnie gdy linieje,

Albo cierpieć iż kolną samicę zajęczą

Charty w runi uszczują, a raczéj zamęczą,

Z wielką szkodą źwierzyny. Stąd się Hrabia żali,

Że cywilizacja większa u Moskali;

Bo tam o polowaniu są ukazy Cara

I dozor policyi i na winnych kara.



Telimena ku lewéj iźbie obrócona,

Wachlując batystową chusteczką ramiona,

"Jak mamę kocham, rzekła, Hrabia się niemyli,

Znam ja dobrze Rossyą. Państwo niewierzyli

Gdy im nieraz mówiłam, jak tam z wielu względów

Godna pochwały czujność i srogość urzędów.

Byłam ja w Petersburgu, nie raz, nie dwa razy!

Miłe wspomnienia! wdzięczne przeszłości obrazy!

Co za miasto! Nikt s Panów niebył w Petersburku?

Chcecie może plan widzieć, mam plan miasta, w biórku.

Latem świat Petersburski zwykł mieszkać na daczy,

To jest w pałacach wiejskicb(dacza wioskę znaczy);

Mieszkałam w pałacyku, tuż nad Newą rzeką,

Niezbyt blisko od miasta i niezbyt daleko,

Na niewielkim, umyślnie sypanym pagórku:

Ach co to był za domek! plan mam dotąd w biórku.

Otoż na me nieszczęście, najął dom w sąsiedztwie

Jakiś mały czynownik, siedzący na śledztwie;

Trzymał kilkoro chartów; co to za męczarnie!

Gdy blisko mieszka mały czynownik i psiarnie.

Ilekroć s książką wyszłam sobie do ogrodu,

Użyć księżyca blasku, wieczornego chłodu;

Zaraz i pies przyleciał, i kręcił ogonem,

I strzygł uszami, właśnie jakby był szalonym.

Nieraz się nalękałam. Serce mi wróżyło

S tych psów jakieś nieszczęście: tak się też zdarzyło.

Bo gdym szła do ogrodu pewnego poranka,

Chart u nóg mych zadławiłmojego kochanka

Bonończyka! Ach była to roskoszna psina,

Miałam ją w podarunku od księcia Sukina

Na pamiątkę; rozumna, żywa jak wiewiórka,

Mam jéj portrecik, tylko niechcę iść do biórka.

Widząc ją zadławioną, z wielkiéj alteracyi

Dostałam mdłości, spazmów, serca palpitacyi.

Możeby gorzéj jeszcze z mojém zdrowiem było;

Szczęściem nadjechał właśnie z wizytą Kiryło

Gawrylicz Kozodusin, Wielki Łowczy Dworu,

Pyta się o przyczynę tak złego humoru.

Każe wnet urzędnika przyciągnąć za uszy;

Staje pobladły, drżący i prawie bez duszy.

Jak śmiesz, krzyknął Kiryło piorunowym głosem,

Szczuć wiosną łanię kotną tuż pod Carskim nosem?

Osłupiały czynownik, darmo się zaklinał,

Że polowania dotąd jeszcze niezaczynał,

Że z Wielkiego Łowczego wielkiém pozwoleniem,

Zwierz uszczuty zda mu się być psem nie jeleniem.

Jakto? krzyknął Kiryłło, to śmiałbyś hultaju

Znać się lepiej na łowach i źwierząt rodzaju,

Niżli ja Kozodusin, Carski Jegermajster?

Niechajże nas rozsądzi zaraz Policmajster.

Wołają Policmajstra, każą spisać śledztwo:

Ja rzecze Kozodusin wydaję świadectwo,

Że to łani; on plecie że to pies domowy:

Rozsądź nas kto zna lepiéj zwierzynę i łowy.

Policmajster powinność służby swéj rozumiał,

Bardzo się nad zuchwalstwem czynownika zdumiał,

I odwiódłszy na stronę po bratersku radził,

By przyznał się do winy i tém grzech swój zgładził.

Łowczy udobruchany, przyrzekł że się wstawi

Do Cesarza, i wyrok nieco ułaskawi;

Skończyło się że charty poszły na powrozy,

A czynownik na cztéry tygodnie do kozy,

Zabawiła nas cały wieczor ta pustota,

Zrobiła się nazajutrz s tego anegdota,

Że w sądy o mym piesku Wielki Łowczy wdał się;

I nawet wiem s pewnością, że sam Cesarz śmiał się.



Śmiech powstał w obu izbach. Sędzia z Bernardynem

Grał w maryasza, i właśnie z wyświeconém winem

Miał coś ważnego zadać; już ksiądz ledwo dyszał,

Kiedy Sędzia początek powieści posłyszał;

I tak nią był zajęty, że z zadartą głową,

I s kartą podniesioną, do bicia gotową,

Siedział cicho i tylko bernardyna trwożył,

Aż gdy skończono powieść, Pamfila położył,

I rzekł śmiejąc się: niech tam sobie kto chce chwali

Niemców cywilizacyą, porządek Moskali;

Niechaj Wielkopolanie uczą się od Szwabów

Prawować się o lisa, i przyzywać drabów

By wziąść w areszt ogara, że wpadł w cudze gaje;

Na Litwie chwała Bogu stare obyczaje:

Mamy dosyć zwierzyny dla nas i sąsiedztwa,

I niebędziemy nigdy o to robić śledztwa;

I zboża mamy dosyć, psy nas nieogłodzą,

Że po jarzynach albo po życie pochodzą;

Na morgach chłopskich bronię robić polowanie.



Ekonom z lewéj izby rzekł: niedziw Mospanie,

Bo też Pan tak drogo płaci za taką zwierzynę.

Chłopy i radzi temu; kiedy w ich jarzynę

Wskoczy chart, niech otrząśnie dziesięć kłosów żyt.

To Pan mu kopę oddasz i jeszcze nie kwita,

Często chłopi talara w przydatku dostali;

Wierz mi Pan że się chłopstwo bardzo rozzuchwali,

Jeśli - Resztę dowodów Pana Ekonoma

Niemógł usłyszyć Sędzia, bo pomiędzy dwoma

Rosprawami, wszczęło się dziesięć rozgoworów,

Anegdot, opowiadań, i nakoniec sporów.

Tadeusz s Telimeną całkiem zapomnieni,

Pamiętali osobie: - Rada była Pani,

Że jéj dowcip tak bardzo Tadeusza bawił;

Młodzieniec jéj nawzajem komplementy prawił,

Telimena mówiła coraz wolniéj, ciszéj,

I Tadeusz udawał że jéj niedosłyszy

W tłumie rozmów: więc szepcąc tak zbliżył się do niéj,

Że uczuł twarzą lubą gorącość jéj skroni.

Wstrzymując oddech, usty chwytał jéj westchnienie

I okiem łowił wszystkie jéj wzroku promienie.



Wtém pomiędzy ich usta, mignęła znienacka

Naprzód mucha, a za nią tuż Wojskiego placka.



Na Litwie much dostatek. Jest pomiędzy niemi

Gatunek much osobny, zwanych szlacheckiemi;

Barwą i kształtem całkiem podobne do innych,

Ale pierś mają szerszą, brzuch większy od gminnych,

Latając bardzo huczą i nieznośnie brzęczą,

A tak silne, że tkankę przebiją pajęczą,

Lub jeśli która wpadnie, trzy dni będzie bzykać,

Bo s pająkiem sam na sam może się borykać.

Wszystko to Wojski zbadał, i jeszcze dowodził

Że się s tych much szlacheckich, pomniejszy lud rodził,

Że one tém są muchom, czem dla roju matki,

Że z ich wybiciem zginą owadów ostatki.

Prawda że Ochmistrzyni, ani Pleban wioski,

Nieuwierzyli nigdy w te Wojskiego wnioski

I trzymali inaczéj o muszym rodzaju;

Lecz Wojski nieodstąpił dawnego zwyczaju,

Ledwo dostrzegł takową muchę, wnet ją gonił.

Właśnie mu teraz szlachcic nad uchem zadzwonił,

Podwakroć Wojski machnął, zdziwił się że chybił,

Trzeci raz machnął, tylko co okna niewybił;

Aż mucha odurzona od tyla łoskotu,

Widząc dwóch ludzi w progu broniących odwrotu,

Rzuciła się z rospaczą pomiędzy ich lica;

I tam za nia mignęła Wojskiego prawica:

Raz tak był tęgi, że dwie odskoczyły głowy,

Jak rozdarte piorunem dwie drzewa połowy;

Uderzyły się mocno oboje w uszaki,

Tak że obojgu sine zostały się znaki.



Szczęściem nikt nieuważał, bo dotychczasowa

Żywa, głośna, lecz dosyć porządna rozmowa,

Zakończyła się nagłym wybuchem hałasu: -

Jak strzelcy gdy na lisa zaciągną do lasu,

Słychać gdzieniegdzie trzask drzew, strzały, psiarni granie,

A wtém dojeżdżacz dzika ruszył niespodzianie,

Dał znak, i wrzask powstaje w strzelców i psów tłuszczy,

Jak gdyby się ozwały wszystkie drzewa puszczy;

Tak dzieje się z rozmową: zwolna się pomyka,

Aż natrafi na przedmiot wielki, jak na dzika.

Dzikiem rozmów strzeleckich, był ów spór zażarty

Rejenta z Assessorem o sławne ich charty.

Krótko trwał, lecz zrobili wiele w jedną chwilę;

Bo razem wyrzucili słów i obelg tyle,

Że wyczerpnęli sporu zwyczajne trzy części,

Przycinki, gniew, wyzwanie - i szło już do pięści.

Więc ku nim z drugiéj izby wszyscy się porwali,

I tocząc się przeze drzwi nakształt bystréj fali,

Unieśli młodą parę stojącą na progu,

Podobną Janusowi, dwólicemu bogu.



Tadeusz s Telimeną nim na skroniach włosy

Poprawili, już groźne ucichły odgłosy,

Szmer zmieszany ze śmiechem śród ciżby się szerzył,

Nastąpił rozejm kłótni, kwestarz ją uśmierzył:

Człowiek stary, lecz krępy i bardzo pleczysty.

Właśnie kiedy Assessor podbiegł do Jurysty,

Gdy już sobie gestami grozili szermierze,

On raptem porwał obu s tyłu za kołnierze,

I dwakroć uderzywszy głowy obiemocne

Jedną o drugą jako jaja wielkonocne,

Roskrzyżował ramiona nakształt drogoskazu

I we dwa kąty izby rzucił ich od razu;

Chwilę z rosciągnionemi stał w miejscu rękami,

I Pax, pax, pax vobiscum krzyczał, pokój z wami!



Zdziwiły się, zaśmiały nawet strony obie:

Przez szacunek należny duchownéj osobie,

Nieśmiano łajać mnicha; a po takiéj probie

Nikt też niemiał ochoty zaczynać z nim zwadę,

Zaś kwestarz Robak skoro uciszył gromadę,

Widać było że wcale triumfu nieszukał,

Ani groził kłótnikom więcéj, ani fukał;

Tylko poprawił kaptur, i ręce za pasem

Zatknąwszy, wyszedł cicho s pokoju.



Tym czasem

Podkomorzy i Sędzia między dwiema strony

Plac zajęli. Pan Wojski jakby przebudzony

Z głębokiego dumania, na środek wystąpił,

Obiegał zgromadzenie ognistą źrenicą,

I gdzie szmer jeszcze słyszał, jak ksiądz kropielnicą,

Tam uciszając machał swą placką ze skóry;

Wreszcie podniosłszy trzonek s powagą do góry,

Jak laskę marszałkowską, nakazał milczenie.



Uciszcie się! powtarzał, miejcie też baczenie,

Wy co jesteście pierwsi myśliwi w powiecie,

Z gorszącéj kłótni waszéj co będzie? czy wiecie?

Oto młodzież na któréj Ojczyzny nadzieje,

Która ma wsławiać nasze ostępy i knieje,

Która niestety, i tak zaniedbuje łowy,

Może do ich wzgardzenia weźmie pochop nowy!

Widząc, że ci co innym mają dać przykłady,

Z łowów przynoszą tylko poswarki i zwady.

Miejcie też wzgląd powinny dla mych włosów siwych;

Bo znałem większych dawniéj niźli wy myśliwych,

A sądziłem ich nieraz sądem polubownym.

Któż był w lasach Litewskich Rejtanowi równym?

Czy obławę zaciągnąć, czy spotkać się ze źwierzem,

Kto z Białopiotrowiczem porówna się Jerzym?

Gdzie jest dziś taki strzelec jak szlachcic Żegota,

Co kulą s pistoletu w biegu trafiał kota?

Terajewicza znałem, co idąc na dziki

Niebrał nigdy innego oręża prócz piki!

Budrewicza co chodził z niedźwiedziem w zapasy:

Takich mężów widziały niegdyś nasze lasy!

Jeśli do sporu przyszło, jakże spór godzili?

Oto obrali sędziów, i zakład stawili.

Ogiński sto włók lasu raz przegrał o wilka,

Niesiołowskiemu borsuk kosztował wsi kilka!

I wy Panowie pójdźcie za starych przykładem,

I rostrzygnijcie spór wasz choć mniejszym zakładem.

Słowo wiatr, w sporach słównych nigdy nie masz końca

Szkoda ust dłużéj suszyć kłótnią o zająca;

Więc polubownych sędziów najpierwéj obierzcie,

A co wyrzekną, temu sumiennie zawierzcie.

Ja uproszę Sędziego, ażeby niebronił

Dojeżdżaczowi, choćby po pszenicy gonił;

I tuszę że tę łaskę otrzymam od Pana:

To wyrzekłszy, Sędziego ścisnął za kolana.



"Konia, zawołał Rejent, stawię konia z rzędem,

I opiszę się jeszcze przed ziemskim urzędem,

Iż ten pierścień Sędziemu w salarium złożę."

- "Ja, rzekł Assessor, stawię me złote obroże,

Jaszczurem wykładane s kółkami ze złota,

I smycz tkany jedwabny, którego robota

Równie cudna jak kamień, co się na nim świeci.

Chciałem ten sprzęt zostawić w dziedzictwie dla dzieci,

Jeślibym się ożenił; ten sprzęt mnie darował

Książe Dominik, kiedym z nim razem polował

I z marszałkiem Sanguszką księciem, z jenerałem

Mejenem, i gdy wszystkich na charty wyzwałem.

Tam bezprzykładną w dziejach polowaniasztuką,

Uszczułem sześć zajęcy pojedynczą suką.

Polowaliśmy wtenczas na Kupiskiém błoniu;

Książe Radziwił niemógł dosiedzieć na koniu;

Ssiadł, i objąwszy sławną mą charcicę kanię,

Trzykroć jéj w samą głowę dał pocałowanie,

A potém trzykroć ręką klasnąwszy po pysku,

Rzekł, mianuję cię odtąd Księżną na Kupisku: -

Tak Napoleon daje wodzom swoim księstwa,

Od miejsc na których wielkie odnieśli zwycięstwa.



Telimena znudzona zbyt długiemi swary,

Chciała wyjść na dziedziniec, lecz szukała pary,

Wzięła koszyczek s kołka: "Panowie jak widzę,

Chcecie zostać w pokoju, ja idę na rydze;

Kto łaska, proszę za mną": rzekła - koło głowy

Obwijając czerwony szal kaszemirowy;

Córeczkę Podkomorstwa wzięła w jedna rękę,

A drugą podchyliła do kostek sukienkę;

Tadeusz milczkiem za nią na grzyby pośpieszył.



Zamiar przechadzki bardzo Sędziego ucieszył,

Widział sposób rozjęcia krzykliwego sporu,

A więc krzyknął: Panowie, po grzyby do boru!

Kto z najpiękniejszym rydzem do stołu przybędzie,

Ten obok najpiękniejszéj Panienki usiędzie;

Sam ją sobie wybierze. Jeśli znajdzie dama,

Najpiękniejszego chłopca weźmie sobie sama.

Ilustracja

KSIĘGA TRZECIA. UMIZGI.

TREŚĆ.

Wyprawa Hrabi na sad - Tajemnicza nimfa gęsi pasie - Podobieństwo grzybo-brania do przechadzki cieniów elizeyskich - Gatunki grzybów - Telimena w świątyni dumania - Narady tyczące się postanowienia Tadeusza - Hrabia pejzażysta - Tadeusza uwagi malarskie nad drzewami i obłokami - Hrabiego myśli o sztuce - Dzwon - Bilecik - Niedźwiedź Mospanie!

Hrabia wracał do siebie lecz konia wstrzymywał,

Głową coraz w tył kręcił, w ogród się wpatrywał;

I raz mu się zdawało, że znowu z okienka

Błysnęła tajemnicza, bieluchna sukienka,

I coś lekkiego znowu upadło z wysoka,

I przeleciawszy cały ogród w mgnieniu oka,

Pomiędzy zielonemi świeciło ogórki:

Jako promień słoneczny wykradłszy się s chmurki,

Kiedy śród roli padnie na krzemienia skibę,

Lub śród zielonéj łąki w drobną wody szybę.



Hrabia ssiadł s konia, sługi odprawił do domu,

A sam ku ogrodowi ruszył pokryjomu;

Dobiegł wkrótce parkanu, znalazł w nim otwory,

I wcisnął się pocichu, jak wilk do obory;

Nieszczęściem trącił krzaki suchego agrestu.

Ogrodniczka jak gdyby zlękła się szelestu,

Oglądała się wkoło, lecz nic niespostrzegła;

Przecież ku drugiéj stronie ogrodu pobiegła.

A Hrabia bokiem, między wielkie końskie szczawie,

Między liście łopuchu, na rękach, po trawie,

Skacząc jak żaba, cichu, przyczołgał się blisko,

Wytknął głowę, i ujrzał cudne widowisko.



W téj części sadu, rosły tu i ówdzie wiśnie,

Sród nich zboże, w gatunkach zmieszanych umyślnie:

Pszenica, kukuruza, bob, jęczmień wąsaty,

Proso, groszek, a nawet krzewiny i kwiaty.

Domowemu to ptastwu, taki ochmistrzyni

Wymyśliła ogródek: sławna gospodyni,

Zwała się Kokosznicka, z domu Jendykowi -

czówna; jéj wynalazek epokę stanowi

W domowém gospodarstwie; dziś powszechnie znany,

Lecz w owych czasach jeszcze za nowość podany,

Przyjęty pod sekretem od niewielu osób,

Nim go wydal kalendarz, pod tytułem! Sposób

Na jastrzębie i kanie, albo nowy środek

Wychowywania drobiu - był to ów ogródek.



Jakoż zaledwie kogut co odprawia warty

Stanie, i nieruchomie dzierżąc dziob zadarty,

I głowę grzebieniastą pochyliwszy bokiem,

Abytém łacniéj w niebo mógł celować okiem,

Dostrzeże wiszącego jastrzębia śród chmury;

Krzyknie: zaraz w ten ogród chowają się kury,

Nawet gęsi i pawie, i w nagłym przestrachu

Gołębie gdy niemogą schronić się na dachu.



Teraz w niebie żadnego niewidziano wroga,

Tylko skwarzyła słońca letniego pożoga,

Od niéj ptaki w zbożowym ukryły się lasku;

Tamte leżą w murawie, te kąpią się w piasku.

Sród ptaszych głów sterczały główki ludzkie małe,

Odkryte; włosy na nich krótkie, jak len białe;

Szyje nagie do ramion, a pomiędzy niemi

Dziewczyna głową wyższa, z włosami dłuższemi;

Tuż za dziećmi paw siedział, i piór swych obręcze

Szeroko rosprzestrzenił w różnofarbną tęczę,

Na któréj główki białe jak na tle obrasku,

Rzucone w ciemny błękit, nabierały blasku,

Obrysowane w koła kręgiem pawich oczu

Jak wiankiem gwiazd, świeciły w zbożu jak w przezroczu

Pomiędzy kukuruzy złocistemi laski,

I angielska trawicą posrebrzaną w paski,

I szczyrem koralowym, i zielonym ślazem,

Których kształty i barwy mieszały się razem,

Niby krata ze srebra i złota pleciona

A powiewna od wiatru jak lekka zasłona.



Nad gęstwą różnofarbnych kłosów i badylów

Wisiała jak baldakim jasna mgła motylów,

Zwanych babkami, których poczwórne skrzydełka

Lekkie jak pajęczyna, przejrzyste juk szkiełka,

Gdy w powietrzu zawisną zaledwo widome,

I chociaż brzęczą, myślisz że są nieruchome.



Dziewczyna powiewała podniesioną w ręku

Szarą kitką, podobną do piór strusich pęku,

Nią zdała się oganiać główki niemowlęce

Od złotego motylów deszczu - w drugiéj ręce

Coś u niej rogatego, złocistego świeci,

Zdaje się że naczynie do karmienia dzieci:

Bo je zbliżała dzieciom do ust po kolei,

Miało zaś kształt złotego rogu Amaltei.



Tak zatrudniona, przecież obracała głowę

Na pamiętne szelestem krzaki agrestowe,

Niewiedząc, że napastnik już s przeciwnéj strony

Zbliżył się czołgając jak wąż przez zagony;

Aż wyskoczył z łopucha, spóyrzała, - stał blisko,

O cztery grzędy od niéj i kłaniał się nisko.

Już głowę odwróciła i wzniosła ramiona,

I zrywała się lecieć jak kraska spłoszona,

I już lekkie jéj stopy wionęły nad liściem,

Kiedy dzieci przelękłe podróżnego wniściem

I ucieczką dziewczyny, wrzasnęły okropnie;

Posłyszała, uczuła że jest nierostropnie

Dziatwę małą, przelękłą i samą porzucić:

Wracała wstrzymując się, lecz musiała wrócić,

Jak niechętny duch, wróżka przyzwany zaklęciem;

Przybiegła z najkrzykliwszém bawić się dziecięciem,

Siadła przy niém na ziemi, wzięła je na łono,

Drugie głaskała ręką i mową pieszczoną;

Aż się uspokoiły, objąwszy w rączęta

Jéj kolana i tuląc główki jak pisklęta

Pod skrzydło matki. Ona rzekła: czy to pięknie

Tak krzyczeć? czy to grzecznie? ten Pan was się zlęknie,

Ten Pan nieprzyszedł straszyć, to nie dziad szkaradny,

To gość, dobry Pan, patrzcie tylko jaki ładny.

Sama spójrzała: Hrabia uśmiechnął się mile,

I widocznie był wdzięczen jéj za pochwał tyle;

Postrzegła się, umilkła, oczy opuściła,

I jako róży pączek cała się spłoniła.



W istocie był to piękny Pan; słusznej urody,

Twarz miał pociągłą, blade lecz świeże jagody,

Oczy modre, łagodne, włos długi,białawy;

Na włosach, listki ziela i kosmyki trawy,

Które Hrabia oberwał pełznąc przez zagony.

Zieleniły się jako wieniec rospleciony.



"O ty, rzekł, jakiémkolwiek uczczę cię imieniem,

Bóstwem jesteś czy Nimfą, duchem czy widzeniem!

Mów! własnali cię wola na ziemię sprowadza,

Obcali więzi ciebie na padole władza?

Ach domyślam się - pewnie wzgardzony miłośnik

Jaki Pan możny, albo opiekun zazdrośnik,

W tym cię parku zamkowym jak zaklętą strzeże!

Godna by o cię bronią walczyli rycerze.

Byś została romansów heroiną smutnych!

Odkryj mi Piękna tajnie twych losów okrutnych!

Znajdziesz wybawiciela - odtąd twém skinieniem,

Jak rządzisz sercem mojém, tak rządź mém ramieniem.

Wyciągnął ramie -



Ona z rumieńcem dziewiczym

Ale z rozweseloném słuchała obliczém:

Jak dziecie lubi widzieć obraski jaskrawe

I w liczmanach błyszczących znajduje zabawę,

Nim rozezna ich wartość, tak się słuch jéj piśsci

Z dźwięcznemi słowy, których niepojęła treści.

"Nakoniec zapytała: skąd tu Pan przychodzi?

I czego tu po grzędach szuka Pan Dobrodziéj?



Hrabia oczy ronstworzył, zmieszany, zdziwiony,

Milczał; wreszcie zniżając swéj rozmowy tony,

Przepraszam, rzekł, Panienko! widzę żem pomieszał

Zabawy! ach przepraszam, jam właśnie pośpieszał

Na śniadanie; już późno, chciałem na czas zdążyć,

Panienka wié że drogą trzeba w koło krążyć,

Przez ogród zdaje mi się jest do dworu prościej.

Dziewczyna rzekła: tędy droga Jegomości;

Tylko grząd psuć nietrzeba; tam między murawą

Scieszka - W lewo, zapytał Hrabia, czy na prawo?

Ogrodniczka podniósłszy błękitne oczęta,

Zdawała się go badać ciekawością zdjęta:

Bo dom o tysiąc kroków widny jak na dłoni,

A Hrabia drogi pyta? Ale Hrabia do niéj

Chciał koniecznie coś mówić i szukał powodu

Rozmowy-Panna mieszka tu? blisko ogrodu?

Czy na wsi? jak to było, żem Panny we dworze

Niewidział? czy niedawno tu? przyjezdna może?

Dziewczę wstrząsnęło głową; - Przepraszam Panienko,

Czy nie tam pokój Panny, gdzie owe okienko?



Myślił zaś w duchu, jeśli niejest Heroiną

Romansów, jest młodziuchną, prześliczną dziewczyną,

Zbyt często wielka dusza, myśl wielka ukryła

W samotności, jak róża śród lasów roskwita;

Dosyć ją wynieść na świat, postawić przed słońcem

Aby widzów zdziwiła jasnych barw tysiącem!



Ogrodniczka tymczasem powstała w milczeniu,

Podniosła jedno dziécie źwisłe na ramieniu,

Drugie wzięła za rękę, a kilkoro przodem

Zaganiając jak gąski, szła dalej ogrodem.



Odwróciwszy się rzekła - czy też Pan niemoże

Rozbiegłe moje ptastwo wpędzić nazad w zboże?

- Ja ptastwo pędzać? krzyknął Hrabia z zadziwieniem;

Ona tymczasem znikła zakryta drzew cieniem.

Chwilę jeszcze s szpaleru przez majowe zwoje

Przeświecało coś na wskróś jakby oczu dwoje.



Samotny Hrabia długo jeszcze stał w ogrodzie:

Dusza jego jak ziemia po słońca zachodzie,

Ostygała powoli, barwy brała ciemne:

Zaczął marzyć, lecz sny miał bardzo nieprzyjemne.

Zbudził się, sam niewiedząc, na kogo się gniewał;

Niestety mało znalazł! nadto się spodziewał!

Bo gdy zagonem pełznął ku owéj pasterce,

Paliło mu się w głowie, skakało w nim serce;

Tyle wdzięków w tajemnéj nimfie upatrywał,

W tyle ją cudów ubrał, tyle odgadywał!

Wszystko znalazłinaczéj: prawda że twarz ładną,

Kibić miała wysmukłą, ale jak nieskładną!

A owa pulchność liców i rumieńca żywość

Malująca zbyteczną, prostacką szczęśliwość!

Znak że myśl jeszcze drzémie, że serce nieczynne

I owe odpowiedzi, tak wiejskie, tak gminne!

Pocóż się łudzić, krzyknął, zgaduję, po czasie!

Moja nimfa tajemna pono gęsi pasie!



Z Nimfy zniknieniem całe czarowne przezrocze

Zmieniło się: te wstęgi, te kraty urocze

Złote, srebrne, niestety! więc to była słoma?

Hrabia z załamanemi poglądał rękoma

Na snopek uwiązanej trawami mietlicy,

Którą brał za pęk strusich piór w ręku dziewicy.

Niezapomnial naczynia: złocista konewka,

Ow rożek Amaltei, była to marchewka!

Widział ją w ustach dziecka pożeraną chciwie:

Więc było po uroku! po czarach! po dziwie!



Tak chłopiec kiedy ujrzy cykoryi kwiaty

Wabiące dłoń miękkiemi, lekkiemi bławaty,

Chce je pieścić, zbliża się, dmuchnie, i s podmuchem

Cały kwiat na powietrzu rozleci się puchem,

A w ręku widzi tylku badacz zbyt ciekawy

Nagą łodygę szarozielonawéj trawy.



Hrabia wcisnął na oczy kapelusz i wracał

Tamtędy kędy przyszedł, ale drogę skracał,

Stąpając po jarzynach, kwiatach i agreście,

Aż przeskoczywszy parkan odetchnął nareście!

Przypomniał że dziewczynie mówił o śniadaniu;

Może już wszyscy wiedzą o jego spotkaniu

W ogrodzie, blisko domu? może szukać wyślą?

Postrzegli że uciekał? kto wié co pomyślą?

Więc wypadało wrócić. Chyląc się u płotów

Około miedz i zielska, po tysiącach zwrotów

Rad był przecież że wyszedł w końcu na gościniec,

Który prosto prowadził na dworski dziedziniec.

Szedł przy płocie a głowę odwracał od sadu

Jak złodziej od spichlerza, aby niedać śladu

Że go myśli nawiedzić, albo już nawiedził.

Tak Hrabia był ostróżny choć go nikt nieśledził;

Patrzył w stronę przeciwną ogrodu, na prawo.



Był gaj zrzadka zarosły, wysłany murawą,

Po jéj kobiercach, na wskroś białych pniów brzozowych,

Pod namiotem obwisłych gałęzi majowych,

Snuło się mnóstwo kształtów, których dziwne ruchy,

Niby tańce, i dziwny ubiór: istne duchy

Błądzące po księżycu. Tamci w czarnych, ciasnych,

Ci w długich, rospuszczonych szatach, jak śnieg jasnych;

Tamten pod kapeluszem jak obręcz szerokim,

Ten z gołą głową; inni jak gdyby obłokiem

Obwiani, idąc, na wiatr puszczają zasłony

Ciągnące się za głową, jak komet ogony.

Każdy w innéj postawie: ten przyrosł do ziemi,

Tylko oczyma kręci nu dół spuszczonemi,

Ów patrząc wprost przed siebie, niby senny kroczy

Jak po linie, ni wprawo, ni w lewo niezboczy;

Wszyscy zaś ciągle w różne schylają się strony

Aż do ziemi, jak gdyby wybijać pokłony.

Jeżeli się przybliżą albo się spotkają,

Ani mówią do siebie, ani się witają,

Głęboko zadumani, w sobie pogrążeni.

Hrabia widział w nich obraz Elizejskich cieni.

Które chociaż boleściom, troskom niedostępne,

Błąkają się spokojne, ciche, lecz posępne.



Któżby zgadnął że owi, tak mało ruchomi,

Owi milczący ludzie, są nasi znajomi?

Sędziowscy towarzysze! z hucznego śniadania

Wyszli na uroczysty obrzęd grzybo-brania:

Jako ludzie rozsądni, umieją miarkować

Mowy i ruchy swoje, aby je stosować

W każdéj okoliczności do miejsca i czasu.

Dla tego, nim ruszyliza Sędzią do lasu,

Wzięli postawy, tudzież obiory odmienne,

Służące do przechadzki opończe płócienne

Któremi osłaniają po wierzchu kontusze,

A na głowy słomianne wdziali kapelusze,

Stąd biali wyglądają, jak czyscowe dusze.

Młodzież także przebrana, oprócz Telimeny

I kilku po francusku chodzących.



Téj sceny

Hrabia niepojął, nieznał wiejskiego zwyczaju,

Więc zdziwiony nieźmiernie biegł pędem do gaju.

Grzybów było w bród: chłopcy biorą krasnolice,

Tyle w pieśniach litewskich sławione lisice,

Co są godłem panieństwa: bo czerw ich niezjada

I dziwna, żaden owad na nich nieusiada.

Panienki za wysmukłym gonią borowikiem

Którego pieśń nazywa grzybów półkownikiem.

Wszyscy dybią na rydza; ten wzrostem skromniejszy

I mniej sławny w piosenkach, za to najsmaczniejszy,

Czy świeży, czy solony, czy jesiennéj pory,

Czy zimą. Ale Wojski zbierał muchomory.



Inne pospólstwo grzybów pogardzone w braku

Dla szkodliwości albo niedobrego smaku,

Lecz niesą bez użytku, one zwierza pasą.

I gniazdem są owadów i gajów okrasą.

Na zielonym obrusie łąk, jako szeregi

Naczyń stołowych sterczą: tu s krągłemi brzegi

Surojadki srebrzyste, żółte i czerwone,

Niby czareczki rożném winem napełnione;

Koźlak jak przewrócone kubka dno wypukłe,

Lejaki jako szampańskie kieliszki wysmukłe,

Bielaki krągłe, białe, szerokie i płaskie,

Jakby mlekiem nalane filiżanki saskie,

I kulista, czarniawym pyłkiem napełniona

Purchawka, jak pieprzniczka - zaś innych imiona

Znane tylko w zajęczym, lub wilczym języku,

Od ludzi nieochrzczone; a jest ich bez liku.

Ni wilczych ni zajęczych nikt dotknąć nieraczy,

A kto schyla się ku nim, gdy błąd swój obaczy,

Zagniewany, grzyb złamie, albo nogą kopnie;

Tak szpecąc trawię, czyni bardzo nierostropnie.



Telimena ni wilczych, ni ludzkich niezbiera,

Rostargniona, znudzona, do koła spoziera,

Z głową w górę zadartą. Więc Pan Rejent w gniewie

Mówił o niéj, że grzybów szukała na drzewie;

Assessor ją złośliwiej, równał do samicy,

Która miejsca na gniazdo szuka w okolicy.

Jakoż zdała się szukać samotności, ciszy,

Oddalała się zwolna od swych towarzyszy,

I szła lasem na wzgórek pochyło wyniosły,

Ocieniony, bo drzewa gęściéj na nim rosły.

Wśrodku szarzał się kamień; strumień s pod kamienia

Szumiał, tryskał, i zaraz, jakby szukał cienia

Chował się między gęste i wysokie zioła,

Które wodą pojone bujały do koła;

Tam ów bystry swawolnik spowijany w trawy

I liściem podesłany, bez rucha, bez wrzawy,

Niewidzialny i ledwie dosłyszany szepce,

Jako dziecię krzykliwe złożone w kolebce,

Gdy matka nad niém zwiąże firanki majowe

I liścia makowego nasypie pod głowę:

Miejsce piękne i ciche, tu się często schrania

Telimena, zowiąc je Świątynią dumania.



Stanąwszy nad strumieniem, rzuciła na trawnik

Z ramion, swój szal powiewny, czerwony jak krwawnik,

I podobna pływaczce, która do kąpieli

Zimnéj schyla się, nim się zanurzyć ośmieli,

Klęknęła i powoli chyliła się bokiem;

Wreszcie, jakby porwana koralu potokiem,

Upadła nań i cała wzdłuż się rospostarła,

Łokcie na trawie, skronie na dłoniach oparła,

Z głową na dół skłoniona; na dole o głowy,

Błysnął francuskiéj książki papier welinowy;

Nad alabastrowemi stronicami księgi,

Wiły się czarne pukle i różowe wstęgi.



W szmaragdzie bujnych traw, nakrwawnikowym szalu,

W sukni długiéj, jak gdyby w powłoce koralu,

Od któréj odbijał się włos z jednego końca,

Z drugiego czarny trzewik; po bokach błyszcząca

Śnieżną pończoszką, chustką, białością rąk, lica,

Wydawała się zdała jak pstra gąsienica,

Gdy wpełźnie na zielony liść klonu.



Niestety!

Wszystkie tego obrazu wdzięki i zalety,

Darmo czekały znawców, nikt niezważał na nie,

Tak mocno zajmowało wszystkich grzybobranie

Tadeusz przecież zważał i w bok strzelał okiem,

I nieśmiejąc iść prosto, przysuwał się bokiem:

Jak strzelec gdy w ruchoméj, gałęzistéj szopie,

Usiadłszy na dwóch kołach, podjeżdża na dropie,

Albo na siewki idąc, przy koniu się kryje,

Strzelbę złoży na siodle lub pod końską szyję,

Niby to bronę włóczy, niby idzie miedzą,

A coraz się przybliża kędy ptaki siedzą;

Tak skradał się Tadeusz.



Sędzia czaty zmieszał

I przeciąwszy mu drogę, do źródła pośpieszał.

Z wiatrem igrały białe poły szarafana,

I wielka chustka w pasie końcem uwiązana;

Słomiany, podwiązany kapelusz, od ruchu

Nagłego chwiał się z wiatrem jako liść łopuchu,

Spadając to na barki, to znowu na oczy;

W ręku ogromna laska: tak Pan Sędzia kroczy.

Schyliwszy się i ręce obmywszy w strumieniu,

Usiadł przed Telimeną na wielkim kamieniu,

I wsparłszy się oburącz na gałkę słoniową

Trzciny ogromnéj, s taką ozwał się przemową.



Widzi Aśćka od czasu jak tu u nas gości

Tadeuszek, niemało mam niespokojności;

Jestem bezdzietny, stary; ten dobry chłopczyna,

Wszakto moja na świecie pocięcha jedyna,

Przyszły dziedzic fortunki mojéj. Z łaski nieba

Zostawię mu kęs niezły szlacheckiego chleba;

Już mu też czas obmyśleć los, postanowienie:

Ale zważajno Aśćka moje utrapienie!

Wiesz że Pan Jacek brat mój, Tadeusza ociec

Dziwny człowiek, zamiarów jego trudno dociec,

Niechce wracać do kraju, Bóg wié gdzie się kryje,

Nawet niechęć synowi oznajmić że żyje,

A ciągle nim zarządza. Naprzód w legiony

Chciał go posyłać; byłem okropnie zmartwiony.

Potem zgodził się przecie by w domu pozostał

I żeby się ożenił. Jużbyć żony dostał;

Partyę upatrzyłem; nikt z obywateli

Niewyrówna z imienia ani z parenteli

Podkomorzemu; jego starsza córka Anna

Jest na wydaniu, piękna i posażna Panna.

Chciałem zagaić. - Na to Telimena zbladła,

Złożyła książkę, wstała nieco i usiadła.



Jak Mamę kocham, rzekła, czy to Panie bracie

Jest w tém sens jaki, czy wy Boga w sercu macie?

To myślisz Tadeusza zostać Dobrodziejem,

Jeśli młodego chłopca zrobisz grykosiejem!

Świat mu zawiążesz! wierz mi, kląć was kiedyś będzie!

Zakopać taki talent w lasach i na grzędzie!

Wierz mi, ile poznałam, pojętne to dziecie,

Warto, żeby na wielkim przetarło się świecie;

Dobrze brat zrobi gdy go do stolicy wyśle;

Naprzykład do Warszawy? lub wié brat co myślę,

Żeby do Peterburka? Ja pewnie téj zimy

Pojadę tam dla sprawy; razem ułożymy

Co zrobić s Tadeuszem; znam tam wiele osób,

Mam wpływy: to najlepszy kreacyi sposób.

Za mą pomocą znajdzie wstęp w najpierwsze domy,

A kiedy będzie ważnym osobom znajomy,

Dostanie urząd, order; wtenczas niech porzuci

Służbę,jeżeli zechce, niech do domu wróci,

Mając już i znaczenie i znajomość świata.

I cóż brat myśli o tem? - Jużci w młode lala,

Rzekł Sędzia, nieźle chłopcu trochę się przewietrzyć,

Obejrzeć się na świecie, między ludźmi przetrzéć;

Ja za młodu niemało świata objechałem,

Byłem w Piotrkowie, w Dobnie, to za trybunałem

Jadąc jako palestrant, to własne swe sprawy

Forytując, jeździłem nawet do Warszawy.

Człek niemało skorzystał! chciałbym i synowca

Wysłać pomiędzy ludzie, prosto jak wędrowca,

Jak czeladnika który terminuje lata

Ażeby nabył trochę znajomości świata.

Nie dla rang, ni orderów! proszę uniżenie,

Ranga moskiewska, order, cóż to za znaczenie?

Któryż to z dawnych Panów, ba nawet dzisiejszych,

Między szlachtą w powiecie nieco zamożniejszych,

Dba o podobne fraszki; przecież są w estymie

U ludzi, bo szanujem w nich ród, dobre imie,

Albo urząd, lecz ziemski, przyznany wyborem

Obywatelskim, nie zaś czyimś tam faworem. -



Telimena przerwała: "Jeśli brat tak myśli,

Tém lepiej, więc go jako wojażom wyślij."



Widzi siostra, rzekł Sędzia, skrobiąc smutnie głoę,

Chciałbym bardzo, cóż kiedy mam trudności nowe!

Pan Jacek niewypuszcza z opieki swéj syna,

I przysłał mi tu właśnie na kark Bernardyna

Robaka, który przybył s tamtéj strony Wisły,

Przyjaciel brata, wszystkie wié jego zamysły;

A wiec o Tadeusza już wyrzekli losie,

I chcą by się ożenił, aby pojął Zosię,

Wychowankę Wać Pani; oboje dostaną,

Oprócz fortunki mojéj, z łaski Jacka wiano

W kapitałach; wiesz Aśćka że ma kapitały

I z łaski jego mam też fundusz prawie cały,

Ma więc prawo rozrządzać - Aśćka pomyśl o tém

Żeby się to zrobiło najmniejszym kłopotem;

Trzeba ich s sobą poznać. Prawda, bardzo młodzi,

Szczególnie Zosia mała, leci to nic nieszkodzi;

Czasby już Zośkę wreszcie wydobyć z zamknięcia,

Bo wszakci to już pono wyrasta z dziecięcia.



Telimena zdziwiona i prawie wylękła,

Podnosiła się coraz, na szalu uklękła,

Zrazu słuchała pilnie, potém dłoni ruchem

Przeczyła, ręką żwawo wstrząsając nad uchem,

Odpędzając jak owad nieprzyjemne słowu

Na powrót w usta mówcy -

"A! A! to rzecz nowa!

Czy to Tadeuszowi szkodzi czy nieszkodzi,

Rzekła z gniewem, sądź o tém sam W Pan Dobrodziéj,

Mnie nic do Tadeusza, sami o nim radźcie,

Zróbcie go ekonomem, lub w karczmie posadźcie,

Niech szynkuje lub z lasu niech zwierzynę znosi:

Z nim sobie co zechcecie zróbcie; lecz do Zosi?

Co Wać Państwu do Zosi? ja jéj ręką rządzę,

Ja sama. Że Pan Jacek dawał był pieniądze

Na wychowanie Zosi i że jéj wyznaczył

Małą pensyjkę roczną, więcéj przyrzec raczył;

Toć jej jeszcze niekupił. Z resztą Państwo wiecie,

I dotąd jeszcze o tém wiadomo na świecie,

Że hojność Państwa dla nas nie jest bez powodu,

Winni coś Soplicowie dla Horeszków rodu."

(Téj części mowy Sędzia słuchał z niepojętém

Pomieszaniem, żałością i widocznym wstrętem;

Jakby lękał się reszty mowy, głowę skłonił,

I ręką potakując, mocno się zapłonił.)

Telimena kończyła: byłamjéj piastunką,

Jestem krewną, jedyną Zosi opiekunką.

Nikt oprócz mnie niebędzie myślił o jéj szczęściu -

A jeśli ona szczęście znajdzie w tém zamęściu?

Rzekł Sędzia, wzrok podnosząc; jeśli Tadeuszka

Podoba? - Czy podoba? to na wierzbie gruszka;

Podoba, niepodoba, a to mi rzecz ważna!

Zosia niebędzie, prawda, partya posażna,

Ale też niejest z lada wsi, lada szlachcianka,

Idzie z Jaśnie Wielmożnych, jest Wojewodzianka,

Rodzi się z Horeszkówny; małżonka dostanie!

Staraliśmy się tyle o jéj wychowanie!

Chybaby tu zdziczała - Sędzia pilnie słuchał

Patrząc w oczy; zdało się że się udobruchał,

Bo rzekł dosyć wesoło: no to i cóż robić,

Bóg widzi, szczérze chciałem interessu dobić;

Tylko bez gniewu, jeśli Aśćka się niezgodzi,

Aśćka ma prawo; smutno - gniewać się nie godzi;

Radziłem bo brat kazał, nikt tu nieprzymusza;

Gdy Aśćka rekuzuje Pana Tadeusza,

Odpisuję Jackowi że nie z mojéj winy,

Niedojdą Tadeusza z Zosią zaręczyny.

Teraz sam będę radzić; pono s Podkomorzym

Zagaimy swatostwo i resztę ułożym.



Przez ten czas Telimena ostygła z zapału:

"Ja nie nierekuzuję, braciszku, pomału!

Sam mówiłeś że jeszcze za wcześnie - zbyt młodzi -

Rospatrzmy się, czekajmy, nic to niezaszkodzi,

Poznajmy s sobą Państwa młodych; będziem zważać,

Niemożna szczęścia drugich tak na traf narażać:

Ostrzegam tylko wcześnie, niech brat Tadeusza

Nienamawia, kochać się w Zosi nieprzymusza,

Bo serce niejest sługa, niezna co to pany,

I nieda się przemocą okuwać w kajdany. -



Zaczém Sędzia powstawszy odszedł zamyślony;

Pan Tadeusz s przeciwnéj przybliżył się strony.

Udając że szukanie grzybów tam go zwabia;

W tymże kierunku zwolna posuwa się Hrabia.



Hrabia podczas Sędziego sporów s Telimeną

Stał za drzewami, mocno zdziwiony tą sceną;

Dobył s kieszeni papier i ołówek, sprzęty

Które zawsze miał s sobą, i na pień wygięły

Rospiąwszy kartkę, widać że obraz malował,

Mówiąc sam s sobą: Jakbyś umyślnie grupował,

Ten na głazie, ta w trawie, grupa malownicza!

Głowy charakterowe! s kontrastem oblicza!



Podchodził, wstrzymywał się, lornetkę przecierał,

Oczy chustką obwiewał i coraz spozierał -

Miałożby to cudowne, śliczne widowisko

Zginąć albo zmienić się gdy podejdę blisko?

Ten aksamit traw, będzież to mak i botwinie?

W Nimfie téj czyż obaczę jaką ochmistrzynię?



Choć Hrabia Telimenę już dawniej widywał

W domu Sędziego, w którym dosyć często bywał,

Lecz mało ją uważał; zadziwił się z razu,

Rozeznając w niéj model swojego obrazu.

Miejsca piękność, postawy wdzięk i gust ubrania,

Zmieniły ją, zaledwo była do poznania.

W oczach świeciły jeszcze niezagasłe gniewy;

Twarz ożywiona wiatru świeżemi powiewy,

Sporem s Sędzią i nagłym przybyciem młodzieńców,

Nabrała mocnych, żywszych niż zwykłe rumieńców.



Pani, rzekł Hrabia, racz méj śmiałości darować,

Przychodzę i przepraszać i razem dziękować.

Przepraszać, że jéj kroków śledziłem ukradkiem;

I dziękować, że byłem jéj dumania świadkiem;

Tyle ją obraziłem! winienem jéj tyle!

Przerwałem chwilę dumań: winienem ci chwile

Natchnienia! chwile błogie! potępiaj człowieka,

Ale sztukmistrz twojego przebaczenia czeka!

Na wielem się odważył, na więcéj odważę!

Sądź! tu ukląkłi podał swoje peizaże.

Telimena sądziła malowania próby

Tonem grzecznéj lecz sztukę znającéj osoby;

Skąpa w pochwały lecz nieszczędziła zachętu,

Brawo, rzekła, winszuję, niemało talentu.

Tylko Pan niezaniedbuj; szczególniéj potrzeba

Szukać pięknéj natury! O szczęśliwe nieba

Krajów włoskich! różowe Cezarów ogrody!

Wy klassyczne Tyburu spadające wody!

I straszne Pauzylipu skaliste wydroże!

To Hrabio kraj malarzów! u nas żal się Boże.

Dziecko muz w Soplicowie oddane na mamki

Umrze pewnie. Mój Hrabio, oprawię to w ramki,

Albo w Album umieszczę do rysunków zbiorku,

Które zewsząd skupiałam: mam ich dosyć w biorku.



Zaczęli więc rozmowę o niebios błękitach,

Morskich szumach, i wiatrach wonnych, i skał sczytach,

Mieszając tu i ówdzie, podróżnych zwyczajem,

Śmiéch i urąganie się nad oyczystym krajem.



A przecież w około nich ciągnęły się lasy

Litewskie! tak poważne, i tak pełne krasy! -

Czeremchy oplatane dzikich chmielów wieńcem,

Jarzębiny ze świeżym pasterskim rumieńcem,

Leszczyna jak menada z zielonemi berły,

Ubranemi jak w grona, w orzechowe perły;

A niżéj dziatwa leśna: głóg w objęciu kalin,

Ożyna czarne usta tuląca do malin.

Drzewa i krzewy liśćmi wzięły się za ręce,

Jak do tańca stojące panny i młodzieńce,

W koło pary małżonków. Stoi pośród grona

Para, nad całą leśną gromadą wzniesiona

Wysmukłością kibici i barwy powabem,

Brzoza biała, kochanka, z małżonkiem swym grabem,

A daléj jakby starce na dzieci i wnuki

Patrzą, siedząc w milczeniu, tu sędziwe buki,

Tam matrony topole, i mechami brodaty

Dąb włożywszy pięć wieków na swój kark garbaty,

Wspiera się jak na grobów połamanych słupach,

Na dębów, przodków swoich skamieniałych trupach.



Pan Tadeusz kręcił się nudząc niepomału

Długą rozmową, w któréj niemogł brać udziału;

Aż gdy zaczęto sławić cudzoziemskie gaje,

I wyliczać s kolei wszystkich drzew rodzaje:

Pomarańcze, cyprysy, oliwki, migdały,

Kaktusy, aloesy, mahonie, sandały,

Cytryny, bluszcz, orzechy włoskie, nawet figi,

Wysławiające ich kształty, kwiaty i łodygi,

Tadeusz nieprzestawał dąsać się i zżymać,

Nakoniec niemógł dłużéj od gniewu wytrzymać.



Był on prostak, lecz umiał czuć wdzięk przyrodzenia,

I patrząc w las ojczysty, rzekł pełen natchnienia:

"Widziałem w botanicznym Wileńskim ogrodzie,

Owe sławione drzewa rosnące na wschodzie

I na południu, w owéj pięknéj Włoskiej ziemi;

Któreż równać się może z drzewami naszemi?

Czy aloes z długiemi jak konduktor pałki?

Czy cytryna karlica z złocistemi gałki?

Z liściem lakierowanym krótka i pękata,

Jako kobieta mała, brzydka, lecz bogata?

Czy zachwalony cyprys długi, cienki, chudy!

Co zdaje się być drzewem nie smutku lecz nudy;

Mówią że bardzo smutnie wygląda na grobie,

Jest to jak lokaj niemiec we dworskiéj żałobie,

Nieśmiejący rąk podnieść, ani głowy skrzywić,

Aby się etykiecie niczém niesprzeciwić.



Czyż nie piękniejsza nasza, poczciwa brzezina,

Która, jako wieśniaczka kiedy płacze syna

Lub wdowa męża, ręce załamie, rostoczy

Po ramionach do ziemi strumienie warkoczy!

Niema z żalu, postawą jak wymownie szlocha!

Czemuż Pan Hrabia, jeśli w malarstwie się kocha,

Niemaluje drzew naszych pośród których siedzi?

Prawdziwie, będą s Pana żartować sąsiedzi,

Ze mieszkając na żyznéjLitewskiéj równinie,

Malujesz tylko jakieś skały i pustynie.



Przyjacielu, rzekł Hrabia! piękne przyrodzenie

Jest formą, tłem, materyą, a duszą natchnienie

Które na wyobraźni unosi się skrzydłach,

Poleruje się gustem, wspiera na prawidłach.

Niedość jest przyrodzenia, niedosyć zapału,

Sztukmistrz musi ulecieć w sfery ideału!

Niewszystko co jest piękne wymalować da się!

Dowiesz się o tém wszysykiem s książek w swoim czasie.

Co się tycze malarstwa: do obrazu trzeba

Punktów widzenia, grupy, ansemblu i nieba,

Nieba włoskiego! stąd też w kunszcie peizażów,

Włochy były, są, będą, ojczyzną malarzów.

Stąd też oprócz Brejgela, lecz nie Van der Helle

Ale pejzażysty(bo są dwaj Brejgele)

J oprócz Ruisdalla, na całéj północy

Gdzież był pejzażysta który pierwszéj mocy?

Niebios, niebios potrzeba. - Nasz malarz Orłowski,

Przerwała Telimena, miał gust Soplicowski.

(Trzeba wiedzieć że to jest Sopliców choroba,

Ze im oprócz Ojczyzny nic się niepodoba)

Orłowski który życie strawił w Peterburku,

Sławny malarz,(mam jego kilka szkiców w biórku)

Mieszkał tuż przy Cesarzu, na dworze, jak w raju,

A nieuwierzy Hrabia jak tęsknił po kraju,

Lubił ciągle wspominać swéj młodości czasy,

Wystawiał wszystko w Polszcze: ziemię, niebo, lasy...



I miał rozum, zawołał Tadeusz z zapałem:

Te państwa niebo Włoskie, jak o niém słyszałem,

Błękitne, czyste, wszak to jak zamarzła woda;

Czyż nie piękniejsze stokroć wiatr i niepogoda?

U nas dość głowę podnieść, ileż to widoków!

Ileż scen i obrazów s saméj gry obłoków!

Bo każda chmura inna: na przykład jesienna

Pełźnie jak żółw leniwa, ulewą brzemienna,

I z nieba aż do ziemi spuszcza długie smugi

Jak rozwite warkocze, to są deszczu strugi.

Chmura z gradem, jak balon szybko z wiatrem leci

Krągła, ciemno-błękitna, w środku żółto świeci,

Szum wielki słychać w koło: nawet te codzienne,

Patrzcie Państwo, te białe chmurki, jak odmienne!

Z razu jak stada dzikich gęsi lub łabędzi,

A s tyłu wiatr jak sokół do kupy je pędzi:

Ściskają się, grubieją, rosną, nowe dziwy!

Dostają krzywych karków, rospuszczają grzywy,

Wysuwają nóg rzędy, i po niebios sklepie

Przelatują jak tabun rumaków po stepie:

Wszystkie białe jak srebro, zmieszały się - nagle

Z ich karków rosną maszty, z grzyw szerokie żagle,

Tabun zmienia się w okręt i wspaniale płynie

Cicho, zwolna, po niebios błękitnéj równinie!



Hrabia i Telimena poglądali w górę;

Tadeusz jedną ręką pokazał im chmurę,

A drugą ścisnął zlekka rączkę Telimeny;

Kilka już upłynęło minut cichéj sceny;

Hrabia rozłożył papier na swym kapieluszu,

I wydobył ołówek: wtem przykry dla uszu

Odezwał się dzwon dworski, i zaraz śród lasu

Głuchego, pełno było krzyku i hałasu.



Hrabia kiwnąwszy głową, rzekł poważnym tonem:

Tak to na świecie wszystko los zwykł kończyć dzwonem.

Rachunki myśli wielkiéj, plany wyobraźni,

Zabawki niewinności, uciechy przyjaźni,

Wylania się serc czułych! gdy śpiż zdala ryknie,

Wszystko miesza się, zrywa, mąci się i niknie!

Tu obróciwszy czuły wzrok ku Telimenie,

"Cóż zostaje?" a ona mu rzekła: "wspomnienie"

I chcąc Hrabiego nieco ułagodzić smutek,

Podałamu urwany kwiatek niezabudek.

Hrabia go ucałował i na pierś przyśpilał,

Tadeusz z drugiej strony krzak ziela roschylał,

Widząc że się ku niemu tém zielem przewija

Coś białego, była to rączka jak lilija:

Pochwycił ją, całował, i usty po cichu

Utonął w niéj jak pszczoła w lilii kielichu;

Uczuł na ustach zimno; znalazł klucz i biały

Papier w trąbkę zwiniony, był to listek mały;

Porwał, schował w kieszenie, niewié co klucz znaczy,

Lecz mu to owa biała kartka wytłumaczy.



Dzwon wciąż dzwonił, i echem i głębi cichych lasów

Odezwało się tysiąc krzyków i hałasów;

Odgłos to był szukania i nawoływania,

Hasło zakończonego na dziś grzybo-brania,

Odgłos nie smutny wcale, ani pogrzebowy

Jak się Hrabiemu zdało, owszem obiadowy.

Dzwon ten w każde południe krzyczący s poddasza,

Gości i czeladź domu na obiad zaprasza:

Tak było w dawnych licznych dworach we zwyczaju,

I zostało się w domu Sędziego. Więc z gaju

Wychodziła gromada niosąca krobeczki,

Koszyki, uwiązane końcami chusteczki,

Pełne grzybów; a panny w jednym ręku niosły

Jako wachlarz zwiniony, borowik rozrosły,

W drugim związane razem, jakby polne kwiatki

Opieńki, i rozlicznéj barwy Surojadki.

Wojski miał muchomora. S próżnemi przychodzi

Rękami Telimena, z nią Panicze młodzi.



Goście weszli w porządku i stanęli kołem:

Podkomorzy najwyższe brał miejsce za stołem,

Z wieku mu i z urzędu ten zaszczyt należy,

Idąc kłaniał się starcom, damom i młodzieży.

Obok stał kwestarz; Sędzia tuż przy bernardynie.

Bernardyn zmówił krótki pacierz po łacinie,

Podano w kolej wódkę, zaczem wszyscy siedli,

I chołodziec litewski, milczkiem, żwawo jedli.



Obiadowano ciszéj niż się zwykle zdarza,

Nikt niegadał pomimo wezwań gospodarza.

Strony biorące udział w wielkiéj o psów zwadzie

Myśliły o jutrzejszéj walce i zakładzie;

Myśl wielka zwykle usta do milczenia zmusza.

Telimena mówiąca wciąż do Tadeusza,

Musiała ku Hrabiemu nieraz się się odwrócić,

Nawet na Assessora nieraz okiem rzucić:

Tak ptasznik patrzy w sidło kędy szczygły zwabia

I razem w pastkę wróblą. Tadeusz i Hrabia

Obadwa radzi s siebie, obadwa szczęśliwi,

Oba pełni nadziei, więc niegadatliwi.

Hrabia na kwiatek dumne opuszczał wejrzenie

A Tadeusz ukradkiem spozierał w kieszenie

Czy ów kluczyk nieuciekł, ręką nawet chwytał

I kręcił kartkę której dotąd nieprzeczytał.

Sędzia Podkomorzemu węgrzyna, szampana

Dolewał, służył pilnie, ściskał za kolana,

Ale do rozmawiania z nim niemiał ochoty

I widać, że czuł jakieś tajemne kłopoty.



Przemijały w milczeniu talerze i dania:

Przerwał nareszcie nudny tok obiadowania

Gość niespodziany, szybko wpadając gajowy;

Niezważał nawet że czas właśnie obiadowy,

Podbiegł do Pana; widać s postawy i z miny

Że ważnéj, i niezwykłéj jest posłem nowiny.

Ku niemu oczy całe zwróciło zebranie.

On odetchnąwszy nieco, rzekł: Niedźwiedź Mospanie!

Resztę wszyscy odgadli; że zwierz z matecznika

Wyszedł, że w Zaniemieńską puszczę się przemyka,

Że go trzeba wnet ścigać, wszyscy wraz uznali,

Choć ani się radzili, ani namyślali -

Spólną myśl widać było z uciętych wyrazów,

Z gestów żywych, z wydanych rozlicznych roskazów,

Które wychodząc tłumnie,razem z ust tak wielu

Dążyły przecież wszystkie do jednego celu.



Na wieś! zawołał Sędzia, hej konno, setnika,

Jutro na brzask obława, lecz na ochotnika;

Kto wystąpi z osczepem, temu z robocizny

Wytrącić dwa szarwarki i pięć dni pańszczyzny.

Wskok, krzyknął Podkomorzy, okulbaczyć siwą,

Dobiedz w cwał do mojego dwom; wziąć co żywo

Dwie pijawki, które w całej okolicy słyną,

Pies zowie się Sprawnikiem, a suka Strapczyną;

Zakneblować im pyski, zawiązać je w miechu

J przystawić ie tutaj konno dla pośpiechu.

"Wańka! krzyknął na chłopca Assessor po rusku,

Tasak mój Sanguszkówski pociągnąć na brusku:

Wiesz, tasak co od Księcia miałem w podarunki;

Pas opatrzyć, czy kula jest w każdym ładunku.

"Strzelby, krzyknęli wszyscy, mieć na pogotowiu.

Assessor wołał ciągle ołowiu, ołowiu!

Formę do kul nam w torbie. - Do Księdza Plebana

Dać znać, dodał Pan Sędzia, żeby jutro zrana

Mszę miał w kaplicy leśnéj; króciuchna offerta

Za myśliwych, msza zwykła świętego Huberta.



Po wydanych roskazach nastało milczenie;

Każdy dumał i rzucał do koła wejrzenie,

Jak gdyby kogoś szukał; zwolna wszystkich oczy

Sędziwa twarz Wojskiego ciągnie i jednoczy:

Znak to był że szukają na przyszłą wyprawę

Wodza, i że Wojskiemu oddają buławę.

Wojski powstał, zrozumiał towarzyszów wolę,

I uderzywszy ręką poważnie po stole,

Pociągnął złocistego z zanadrza łańcuszka,

Na którym wisiał gruby zegarek jak gruszka.

Jutro rzekł, pół do piątéj, przy leśnéj kaplicy

Stawią się bracia strzelcy, wiara obławnicy.



Rzekł i ruszył od stołu, za nim szedł gajowy;

Oni obmyślić mają i urządzić łowy.



Tak wodze gdy na jutro bitwę zapowiedzą,

Żołnierze po obozie broń czyszczą i jedzą,

Lub na płaszczach i siodłach śpią próżni kłopotu;

A wodze śród cichego dumają namiotu.



Przerwał się obiad, dzień sszedł na kowaniu koni,

Karmieniu psów, zbieraniu i czyszczeniu broni,

U wieczerzy zaledwo kto przysiadł do stoła;

Nawet strona Kusego s partyą Sokoła,

Przestała dawnym wielkim zatrudniać się sporem:

Pobrawszy się pod ręce Rejent z Assessorem

Wyszukują ołowiu. Reszta spracowana

Szła spać wcześnie, żeby przebudzić się z rana.

Ilustracja

KSIĘGA CZWARTA. DYPLOMATYKA I ŁOWY

TREŚĆ.

Zjawisko w papilotach budzi Tadeusza - Zapóźne postrzeżenie omyłki - Karczma - Emissaryuz - Zręczne użycie tabakiery zwraca dyskusye na właściwą drogę - Matecznik - Niedźwiedź - Niebezpieczeństwo Tadeusza i Hrabiego - Trzy strzały - Spor Sagalasówki s Sangunkówką rosstrzygniony na stronę jednorórki Horeszkowskiéj - Bigos - Wojskiego powieść o pojedynku Dowejki z Domejką, przerwana szczuciem kota - Koniec powieści o Dowejce i Domejce.

Rowienniki Litewskich wielkich kniaziów, drzewa

Białowieży, Switezi, Ponar, Kuszelewa!

Których cień spadał niegdyś na koronne głowy

Groźnego Witenesa, Wielkiego Mindowy,

I Giedymina, kiedy na Ponarskiéj górze

Przy ognisku myśliwskiem, na niedźwiedziéj skórze

Leżał, słuchając pieśni mądrego Lizdejki,

A Wilii widokiem i szumem Wilejki

Ukołysany marzył o wilku żelaznym;

I zbudzony, za bogów roskazem wyraźnym

Zbudował miasto Wilno, które w lasach siedli,

Jak wilk pośrodku żubrów, dzików i niedźwiedzi.

S lego to miasta Wilna, jak z Rzymskiéj wilczycy

Wyszedł Kiejstuti Olgierd i Olgierdowicy,

Równie myśliwi wielcy jak sławni rycerze,

Czyli wroga ścigali, czyli dzikie źwierze.

Sen myśliwski nam odkrył tajnie przyszłych czasów,

Że Litwie trzeba zawsze żelaza i lasów.



Knieje! do was ostatni przyjeżdżał na łowy

Ostatni król co nosił kołpak Witoldowy,

Ostatni z Jagiellonów wojownik szczęśliwy,

I ostatni na Litwie monarcha myśliwy.

Drzewa moje ojczyste! jeśli niebo zdarzy

Bym wrócił was oglądać przyjaciele starzy,

Czyli was znajdę jeszcze? czy dotąd żyjecie?

Wy, koło których niegdyś pełzałem jak dziecie;

Czy żyje wielki Baublis, w którego ogromie

Wiekami wydrążonym jakby w dobrym domie,

Dwónastu ludzi mogło wieczerzać za stołem?

Czy kwitnie gaj Mendoga pod farnym kościołem?

I tam na Ukrainie, czy się dotąd wznosi

Przed Hołowińskich domem, nad brzegami rosi,

Lipa tak rozrośniona, że pod jéj cieniami

Sto młodzieńców, sto panien szło w taniec parami?



Pomniki nasze! ileż co rok was pożera

Kupiecka, lub rządowa, moskiewska siekiera!

Nie zostawia przytułku, ni leśnym śpiewakom,

Ni wieszczom, którym cień wasz tak miły jak ptakom.

Wszak lipa Czarnolaska, na głos Jana czuła,

Tyle rymów natchnęła! wszak ów dąb gaduła.

Kozackiemu wieszczowi tyle cudów śpiewa!



Ja ileż wam winienem o domowe drzewa!

Błahy strzelce uchodząc szyderstw towarzyszy,

Za chybioną źwierzynę, ileż w waszéj ciszy

Upolowałem dumań, gdy w dzikim ostępie

Zapomniawszy o łowach usiadłem na kępie,

A koło mnie srebrzył się, tu mech siwobrody,

Zlany granatem czarnéj, zgniecionéj jagody,

A tam się czerwieniły wrzosiste pagórki,

Strojne w brusznice, jakby w koralów paciorki -

W około była ciemność; gałęzie u góry

Wisiały jak zielone, gęste, niskie chmury,

Wicher kędyś nad sklepem szalał nieruchomym,

Jękiem, szumami, wyciem, łoskotami, gromem:

Dziwny, odurzający hałas! mnie się zdało

Że tam nad głową morze wiszące szalało.



Na dole jak ruiny miast: tu wywrót dębu

Wysterka z ziemi, nakształt ogromnego zrębu,

Na nim oparte jak ścian i kolumn obłamy,

Tam gałęziste kłody, tu wpół zgniłe tramy,

Ogrodzone parkanem traw: w środek tarasu

Zajrzeć straszno, tam siedzą gospodarze lasu,

Dziki, niedźwiedzie, wilki; u wrót leżą kości

Na pół zgryzione, jakichś nieostrożnych gości.

Czasem wymkną się w górę przez trawy zielenie

Jakby dwa wodotryski, dwa rogi jelenie,

I mignie między drzewu zwierz żółtawym pasem,

Juk promień kiedy wpadłszy, gaśnie między lasem.



I znowu cichość w dnie. Dzięcioł na jedlinie,

Stuka z lekka i daléj odlatuje, ginie,

Schował się, ale dziobem nieprzestaje pukać,

Jak dziecko gdy schowane, woła by go szukać.

Bliżéj siedzi wiewiórka, orzech w łapkach trzyma.

Gryzie go; zawiesiła kitkę nad oczyma,

Jak pióro nad szyszakiem u kirasyera;

Chociaż tak osłoniona, do koła spoziera,

Dostrzegłszy gościa skacze gajów tanecznica,

Z drzew na drzewa, miga się jako błyskawica;

Nakoniec w niewidzialny otwór pnia przepada,

Jak wracająca w drzewo rodzime Driada.

Znowu cicho.



W tém gałąź wstrzęsła się trącona,

I pomiędzy jarzębin rozsunione grona,

Kraśniejsze od jarzębin zajaśniały lica,

To jagod lub orzechów zbieraczka dziewica;

W krobeczce s prostéj kory, podaje zebrane

Bruśnice świeże, jako jéj usta rumiane;

Obokmłodzieniec idzie, leszczynę nagina,

Chwyta w lot migające orzechy dziewczyna.



W tém usłyszeli odgłos rogów i psów granie,

Zgadują że się ku nim zbliża polowanie,

J pomiędzy gałęzi gęstwę, pełni trwogi

Zniknęli nagle z oczu, jako leśne bogi.



W Soplicowie ruch wielki: lecz ni psów hałasy,

Ani rżące rumaki, skrzypiące kolasy,

Ni odgłos trąb dających hasło polowania,

Nie mogły Tadeusza wyciągnąć s posłania;

Ubrany padłszy w łóżko, spał jak bobak w norze.

Nikt z młodzieży niemyślił szukać go po dworze,

Każdy sobą zajęty, śpieszył gdzie kazano:

O towarzyszu sennym całkiem zapomniano.



On chrapał: słońce w otwór, co śród okienicy

Wyrżnięty był w kształt serca, wpadło do ciemnicy

Słupem ognistym, prosto sennemu na czoło;

On jeszcze chciał zadrzemać i kręcił się w koło

Chroniąc się blasku, nagle usłyszał stuknienie,

Przebudził się; wesołe było przebudzenie.

Czuł się rzeźwym jak ptaszek, z lekkością oddychał,

Czuł się szczęśliwym, sam się do siebie uśmiechał:

Myśląc o wszystkiém co mu wczora się zdarzyło,

Rumienił się, i wzdychał, i serce mu biło.



Spojrzał w okno, o dziwy! w promieni przezroczu,

W owém sercu, błyszczało dwoje jasnych oczu,

Szeroko otworzonych, jak zwykle wejrzenie

Kiedy z jasności dziennéj przedziera się w cienie;

Ujrzał i małą rączkę, niby wachlarz z boku

Nadstawioną ku słońcu dla ochrony wzroku,

Palce drobne zwrócone na światło różowe,

Czerwieniły się na wskroś jakby rubinowe;

Usta widział ciekawe, rostulone nieco,

I ząbki, co jak perły śród koralów świecą,

I lica, choć od słońca zasłaniane dłonią

Różową, same całe jak róże się płonią.



Tadeusz spał pod oknem; sam ukryty w cieniu

Leżąc nawznak cudnemu dziwił się zjawieniu,

I miał je tuż nad sobą, ledwie nie na twarzy,

Nie wiedział czy to jawa, czyli mu się marzy

Jedna s tych miłych, jasnych twarzyczek dziecinnych,

Które pomnim widziane we śnie lat niewinnych.

Twarzyczka schyliła się - ujrzał, drżąc z bojaźni

I radości, niestety! ujrzał najwyraźniéj,

Przypomniał, poznał włos ów krótki, jasnozłoty,

W drobne, jako śnieg białe, zwity papiloty,

Niby srebrzyste strączki, co od słońca blasku

Świeciły się jak korona na świętych obrasku.



Zerwał się; i widzenie zaraz uleciało

Przestraszone łoskotem i czekał, niewracało!

Tylko usłyszał znowu trzykrotne stukanie

I słowa: "Niech Pan wstaje, czas na polowanie.

Pan zaspał." Skoczył z łóżka i obu rękami

Pchnął okienicę, że aż trzasła zawiasami

I rozwarłszy się w obie uderzyła ściany;

Wyskoczył, patrzył w koło, zdumiony, zmieszany,

Nie niewidział, nie dostrzegł niczyjego śladu:

Niedaleko od okna był parkan od sadu,

Na nim chmielowe liście i kwieciste wieńce

Chwiały się; czy je lekkie potrąciły ręce?

Czy wiatr ruszył? Tadeusz długo patrzył na nie,

Nieśmiał iść w ogród: tylko wsparł się na parkanie,

Oczy podniósł, i s palcem do ust przyciśnionym

Kazał sam sobie milczeć, by słowem kwapioném

Nie rozerwał myślenia; potém w czoło stukał,

Niby do wspomnień dawnych uśpionych w niém pukał,

Nakoniec gryząc palce do krwi się zadrasnął,

I na całygłos - dobrze, dobrze mi tak! - wrzasnął.



We dworze, gdzie przed chwilą tyle było krzyku,

Teraz pusto i głucho, jak na mogilniku:

Wszyscy ruszyli w pole; Tadeusz nadstawił

Uszu, i ręce do nich jak trąbki przyprawił,

Słuchał, aż mu wiatr przyniósł wiejący od puszczy,

Odgłosy trąb i wrzaski polującej tłuszczy.



Koń Tadeusza w stajni czekał osiodłany,

Wziął więc flintę, skoczył nań, i jak opętany

Pędził ku karczmom które stały przy kaplicy.

Kędy mieli się rankiem zebrać obławnicy.



Dwie chyliły się karczmy po dwóch stronach drogi,

Oknami wzajem sobie grożące jak wrogi;

Stara należy s prawa do zamku dziedzica,

Nową na złość zamkowi postawił Soplica.

W tamtéj, jak w swém dziedzictwie rej wodził Gerwazy,

W téj najwyższe za stołem brał miejsce Protazy.



Nowa karczma niebyła ciekawa s pozoru.

Stara wedle dawnego zbudowana wzoru,

Który był wymyślony od Tyryjskich cieśli,

A potém go żydowie po świecie roznieśli:

Rodzaj architektury, obcym budowniczym

Wcale nieznany; my go od żydów dziedziczym.



Karczma s przodu jak korab', s tyłu jak świątynia:

Korab', istna Noego czworogranna skrzynia,

Znany dziś pod prostackiém nazwiskiem stodoły;

Tam różne są zwierzęta, konie, krowy, woły,

Kozy brodate; w górze zaś ptastwa gromady,

I płazów choć po parze, są też i owady.

Część tylnia nakształt dziwnéj świątyni stawiona

Przypomina s pozoru ów gmach Salomona,

Który pierwsi ćwiczeni w budowań rzemieśle

Hiramscy na Syonie wystawili cieśle.

Żydzi go naśladują dotąd we swych szkołach,

A szkoł rysunek widny w karczmach i stodołach.

Dach z dranic i ze słomy, śpiczasty, zadarty,

Pogięty jako kołpak żydowski podarty.

Ze szczytu wytryskują krużganku krawędzie,

Oparte na drewnianym licznych kolumn rzędzie;

Kolumny, co jest wielkie architektów dziwo,

Trwałe, chociaż wpół zgniłe, i stawione krzywo

Jaków wieży Pizańskiej, nie podług modelów

Greckich, bo są bez podstaw i bez kapitelów.

Nad kolumnami biegą wpółokrągłe łuki,

Także z drzewa, gotyckiéj naśladowstwo sztuki.

Z wierzchu ozdoby sztuczne, nie rylcem, nie dłótem,

Ale zręcznie ciesielskim wyrzezane sklutem,

Krzywe jak szabasowych ramiona świeczników;

Na końcu wiszą gałki, cóś nakształt guzików,

Które żydzi modląc się na łbach zawieszają,

I które po swojemu, cyces nazywają.

Słowem zdaleka karczma chwiejąca się, krzywa,

Podobna jest do żyda, gdy się modląc kiwa;

Dach jak czapka, jak broda strzecha rostrzęśniona,

Ściany dymne i brudne jak czarna opona,

A s przodu rzeźba sterczy jak cyces na czole.



W środku karczmy jest podział jak w żydowskiéj szkole,

Jedna część pełna izbic ciasnych i podłużnych,

Służy dla dam wyłącznie i panów podróżnych;

W drugiéj ogromna sala. Koło każdéj ściany

Ciągnie się wielonożny stół wąski drewniany,

Przy nim stołki choć niższe, podobne do stoła,

Jako dzieci do ojca.



Na stołkach do koła

Siedziały chłopy, chłopki, tudzież szlachta drobna

Wszyscy rzędem; ekonom sam siedział z osobna.

Po rannéj mszy s kaplicy, że była niedziela,

Zabawić się i wypić przyszli do Jankiela.

Przy każdym już szumiała siwą wódką czarka,

Po nad wszystkimi z butlą biegała szynkarka.

W środku arędarzJankiel, w długim aż do ziemi

Szarafanie zapiętym haftkami srebrnemi,

Rękę jedną za czarny pas jedwabny wsadził,

Drugą poważnie sobie siwą brodę gładził;

Rzucając w koło okiem roskazy wydawał,

Witał wchodzących gości, przy siedzących stawał

Zagajając rozmowę, kłótliwych zagadzał,

Lecz nie służył nikomu; tylko się przechadzał.

Żyd stary i powszechnie znany s poczciwości,

Od lat wielu dzierżawił karczmę, a nikt z włości

Nikt ze szlachty niezaniosł nań skargi do dworu;

O cóż skarżyć? miał trunki dobre do wyboru,

Rachował się ostróżnie lecz bez oszukaństwa,

Ochoty niezabraniał, nie cierpiał pijaństwa:

Zabaw wielki miłośnik; u niego wesele

I chrzciny obchodzono; on w każdą niedzielę

Kazał do siebie ze wsi przychodzić muzyce,

Przy któréj i basetla była i kozice.



Muzykę znał, sam słynął muzycznym talentem;

S cymbałami, narodu swego instrumentem,

Chadzał niegdyś po dworach i graniem zdumiewał

I pieśniami, bo biegle i uczenie śpiewał.

Chociaż żyd dosyć czystą miał polską wymowę,

Szczególniéj zaś polubił pieśni narodowe;

Przywoził mnóstwo s każdéj za Niemen wyprawy,

Kołomyjek z Halicza, mazurów z Warsznwy;

Wieść, niewiem czyli pewna, w całéj okolicy

Głosiła, że on pierwszy przywiózł z zagranicy

I upowszechnił wówczas, w tamecznym powiecie,

Ową piosenkę, sławną dziś na całym świecie,

A którą po raz pierwszy na ziemi Auzonów

Wygrały Włochom polskie trąby legionów.

Talent śpiewania bardzo na Litwie popłaca,

Jedna miłość u ludzi, wsławia i wzbogaca:

Jankiel zrobił majątek; syt zysków i chwały

Zawiesił dźwięcznostronne na ścianie cymbały;

Osiadłszy z dziećmi w karczmie, zatrudniał się szynkiem,

Przy tém w pobliskiém mieście był też podrabinkiem,

A zawsze miłym wszędzie gościem, i domowym

Doradzcą; znał się dobrze na handlu zbożowym,

Na wicinnym: potrzebna jest znajomość taka

Na wsi. - Miał także sławę dobrego Polaka.



On pierwszy zgodził kłótnie często nawet krwawe

Między dwiema karczmami, obie wziął w dzierżawę;

Szanowali go równie i starzy stronnicy

Horeszkowscy i słudzy sędziego Soplicy.

On sam powagę umiał utrzymać nad groźnym

Klucznikiem Horeszkowskim i kłotliwym Woźnym;

Przed Jankielem tłumili dawne swe urazy,

Gerwazy groźny ręką, językiem Protazy.



Gerwazego niebyło; ruszył na obławę,

Niechcąc aby tak ważną i trudną wyprawę

Odbył sam Hrabia, młody i niedoświadczony;

Poszedł więc z nim dla rady, tudzież dla obrony.



Dziś miejsce Gerwazego najdalsze od progu,

Między dwiema ławami, w samym karczmy rogu,

Zwane pokuciem, kwestarz ksiądz Robak zajmował;

Jankiel go tam posadził; widać że szanował

Wysoko Bernardyna, bo skoro dostrzegał

Ubytek w jego szklance, natychmiast podbiegał

I roskazał dolewać lipcowego miodu.

Słychać, że z Bernardynem znali się za młodu

Kędyś tam w cudzych krajach. Robak często chadzał

Nocą do karczmy, tajnie z żydem się naradzał

O ważnych rzeczach; słychać było że towary

Ksiądz przemycał, lecz potwarz to niegodna wiary.



Robak wsparty na stole, wpółgłośno rosprawiał,

Tłum szlachty go otaczał i uszy nadstawiał,

I nosy ku księdzowskiéj chylił tabakierze;

Brano z niéj, i kichała szlachta jak możdzerze.

"Rewerendissime, rzekł kichnąwszy Skołuba,

To mi tabaka, co to idzie aż do czuba;

Od czasu jaknos dźwigam(tu głasnął nos długi)

Takiéj niezażywałem(tu kichnął raz drugi)

Prawdziwa Bernardynka, pewnie s Kowna rodem,

Miasta sławnego w świecie tabaką i miodem.

Byłem tam lat już - Robak przerwał mu "na zdrowie

Wszystkim Waszmościom, moi Mościwi Panowie;

Co się tabaki tyczy, hem, ona pochodzi

Z dalszéj strony niż myśli Skołuba Dobrodziéj;

Pochodzi z Jasnéj Góry; Xiężą Paulinowie

Tabakę taką robią w mieście Częstochowie,

Kędy jest obraz tylu cudami wsławiony,

Bogarodzicy Panny, Królowéj korony

Polskiéj; zowią ją dotąd i Księżną Litewską!

Koronęć jeszcze dotąd piastuje królewską,

Lecz na Litewskiém Księstwie teraz syzma siedzi!"

- S Częstochowy? rzekł Wilbik, byłem tam w spowiedzi,

Kiedym na odpust chodził lat temu trzydzieście;

Czy to prawda że Francuz gości teraz w mieście,

Że chce kościół rozwalać, i skarbiec zabierze,

Bo to wszystko w Litewskim stoi Kurierze?

- Nieprawda rzekł Bernardyn, nie, Pan Najjaśniejszy

Napoleon katolik jest najprzykładniejszy;

Wszak go papież namaścił, żyją s sobą w zgodzie

I nawracają ludzi w francuskim narodzie,

Który się trochę popsuł; prawda s Częstochowy

Oddano wiele srebra na skarb narodowy

Dla Ojczyzny, dla Polski, sam Pan Bóg tak każe,

Skarbcem Ojczyzny zawsze są jego ołtarze;

Wszakże w Warszawskiém Księstwie mamy sto tysięcy

Wojska polskiego, może wkrótce będzie więcéj,

A któż wojsko opłaci? czy nie wy Litwini,

Wy tylko grosz dajecie do Moskiewskiéj skrzyni.

- Kat by dał, krzyknął Wilbik, gwałtem od nas biorą.

- Oj dobrodzieju, chłopek ozwał się s pokorą,

Pokłoniwszy się księdzu i skrobiąc się w głowę,

Już to szlachcie, to jeszcze bieda przez połowę,

Lecz nas drą jak na łyka - Cham, Skołuba krzyknął,

Głupi, tobieć to lepiéj, tyś chłopie przywyknął

Jak węgórz do odarcia; lecz nam urodzonym,

Nam wielmożnym, do złotych swobód wzwyczajonym!

Ach bracia! wszak to dawniéj szlachcic na zagrodzie!

-(Tak, tak, krzyknęli wszyscy: rowny wojewodzie!)

Dziś nam szlachectwa przeczą, każą nam drabować

Papiery, i szlachectwa papierem probować.

- Jeszcze Waszeci mniejsza, zawołał Juraha,

Waszeć s pradziadów chłopów uszlachcony szlaha,

Ale ja, s kniaziów! pytać u mnie o patenta,

Kiedym został szlachcicem? sam Bóg to pamięta!

Niechaj Moskal w las idzie pytać się dębiny

Kto jéj dał patent rosnąć nad wszystkie krzewiny.

- Kniaziu, rzekł Żagiel, świeć Waść baki lada komu,

Tu znajdziesz pono mitry i w niejednym domu,

- Waść ma krzyż w herbie, wołał Podhajski, to skryta

Aluzya, że w rodzie bywał neofita.

- Fałsz, przerwał Birbarz, przecież ja s tatarskich Hrabiów

Pochodzę, a mam krzyże nad herbem korabiów.

- Poraj, krzyknął Mickiewicz, z mitrą w polu złotém,

Herb Książęcy, Stryjkowski gęsto pisze o tém.



Za czém wielkie powstały w całéj karczmie szmery;

Ksiądz Bernardyn uciekł się do swéj tabakiery,

W koléj częstował mówców, gwar zaraz ucichnął,

Każdy zażył przez grzeczność i kilkakroć kichnął;

Bernardyn korzystając s przerwy, mówił dalej:

- Oj wielcy ludzie od téj tabaki kichali!

Czy uwierzycie Państwo, że s téj tabakiery,

Pan jenerał Dąbrowski zażył razy cztery?

- Dąbrowski? zawołali - Tak, tak, on jenerał;

Byłem w obozie gdy on Gdańsk Niemcom odbierał

Miał coś pisać, bojąc się ażeby nie zasnął,

Zażył, kichnął, dwakroć mię po ramieniu klasnął;

Księże Robaku mówił, Księże Bernardynie,

Obaczymy się w Litwie może nim rok minie,

Powiedz Litwinom niech mnie czekają s tabaką

Częstochowską, niebiorę innéj tylko taką.

Mowa Księdza wzbudziła takie zadziwienie,

Taką radość, że całe huczne zgromadzenie

Milczało chwilę; potem napół ciche słowa

Powtarzano: tabaka s Polaki? Częstochowa?

Dąbrowski? z ziemi włoskiéj? aż nakoniec razem.

Jakby myśl z myślą, wyraz sam zbiegł się z wyrazem,

Wszyscy jednogłośnie jak na dane hasło

Krzyknęli: Dąbrowskiego! wszystko razem wrzasło,

Wszystko się uścisnęło: chłop s tatarskim Hrabią,

Mitra s Krzyżem, Poraje z Gryfem i s Korabią;

Zapomnieli wszystkiego, nawet Bernardyna,

Tylko śpiewali krzycząc: wódki, miodu, wina!



Długo się przysłuchiwał Ksiądz Robak piosence,

Nakoniec chciał ją przerwać; wziął w obiedwie ręce

Tabakierkę, kichaniem melodyę zmieszał,

I nim się nastroili, tak mówić pośpieszał:

Chwalicie mą tabakę Mości Dobrodzieje,

Obaczcież co się wewnątrz tabakierki dzieje.

Tu wycierając chustką zabrudzone denko,

Pokazał malowaną armią malenką

Jak roj much; w środku jeden człowiek na rumaku,

Wielki jako chrząszcz, siedział, pewnie wódz orszaku;

Spinał konia jak gdy by chciał skakać w niebiosa,

Jednę rękę na cuglach, drugą miał u nosa:

Przypatrzcie się, rzekł Robak, tej groźnéj postawie,

Zgadnijcie czyja? - Wszyscy patrzyli ciekawie, -

Wielki to człowiek, Cesarz, ale nie Moskali,

Ich Carowie tabaki nigdy niebierali.

- Wielki człowiek, zawołał Cydzlk, a w kapocie?

Ja myśliłem że wielcy ludzie chodzą w złocie,

Bo u Moskałów lada jenerał Mospanie,

To tak świeci się w złocie, jak szczupak w szafranie;

- Ba, przerwał Rymsza; przecież widziałem za młodu

Kościuszkę, naczelnika naszego narodu:

Wielki człowiek! a chodził w krakowskiéj sukmanie,

To jest czamarce; - w jakiéj czamarce, Mospanie?

Odparł Wilbik, to przecież zwano taratatką;

- Ale tamta s fręzlumi, ta jest całkiem gładką,

Krzyknął Mickiewicz; - za tém wszczynały się swary

O rożnych taratatki kształtach i czamary.



Przemyślny Robak widząc, że się tak rospryska

Rozmowa, jął ją znowu zbierać do ogniska,

Do swojéj tabakiery; częstował, kichali,

Życzyli sobie zdrowia, on rzecz ciągnął daléj:

- Gdy Cesarz Napoleon w potyczce zażywa

Raz po raz, to znak pewny że bitwę wygrywa:

Na przykład pod Austerlic; Francuzi tak stali

Z armatami, a na nich biegła ćma Moskali;

Cesarz patrzył i milczał; co Francuzi strzelą,

To Moskale półkami jak trawa się ścielą.

Półk za półkiem cwałował i spadał s kulbaki;

Co półk spadnie, to Cesarz zażyje tabaki;

Aż w końcu Alexander ze swoim braciszkiem

Konstantym, i z niemieckim cesarzem Franciszkiem,

W nogi s pola; więc Cesarz widząc że po walce,

Spojrzał na nich, zaśmiał się i otrząsnąłpalce.

Otoż jeśli kto s Panów coście tu przytomni

Będzie w wojsko Cesarza, niech to sobie wspomni.



Ach! zawołał Skołuha, mój księże kwestarzu!

Kiedyż to będzie! wszak to ile w kalendarzu

Jest świąt, na każde święto Francuzów nam wróżą,

Wygląda człek, wygląda, aż się oczy mrożą,

A Moskal jak nas trzymał, tak trzyma za szyję,

Pono nim słońce wnidzie, rosa oczy wyje.



Mospanie, rzekł Bernardyn, babska rzecz narzekać,

A żydowska rzecz ręce założywszy czekać

Nim kto w karczmę zajedzie i do drzwi zapuka;

Z Napoleonem pobić Moskalów nie sztuka.

Już ci on Szwabom skórę trzy razy wymłócił,

Brzydkie Prusactwo zdeptał, Anglików wyrzucił

Het za morze, Moskalom zapewne wygodzi;

Ale co stąd wyniknie, wié Asan Dobrodziej?

Oto szlachta Litewska wtenczas na koń wsiędzie

I szable weźmie, kiedy bić się s kim nie będzie;

Napoleon sam wszystkich pobiwszy, nareszcie

Powie, obejdę się ja bez was, kto jesteście?

Więc nie dość gościa czekać, nie dość i zaprosić,

Trzeba czeladkę zebrać i stoły pownosić,

A przed ucztą potrzeba dom oczyścić s śmieci,

Oczyścić dom powtarzam, oczyścić dom, dzieci!

Nastąpiło milczenie, potém głosy w tłumie:

Jakże to dom oczyścić, jakto ksiądz rozumie?

Już ci my wszystko zrobim, na wszystko gotowi,

Tylko niech Ksiądz Dobrodziéj, jaśniéj się wysłowi.



Ksiądz poglądał za okno, przerwawszy rozmowę,

Ujrzał coś ciekawego, z okna wytknął głowę,

Po chwili rzekł powstając: dziś czasu niemamy,

Potém o tém obszerniéj s sobą pogadamy;

Jutro będę dla sprawy w powiatowém mieście

J do Waszmościów z drogi zajadę po kweście.

Niech też do Niehrymowa Ksiądz na nocleg zdąży,

Rzekł Ekonom, rad będzie Księdzu Pan Chorąży;

Wszakże na Litwie stare powiada przysłowie:

Szczęśliwy człowiek, jako kwestarz w Niehrymowie!

I do nas rzekł Zubkowski, wstąp jeżeli łaska,

Znajdzie się tam półsztuczek płótna, masła faska,

Baran lub krówka, wspomnij księże na te słowa:

Szczęśliwy człowiek, trafił, jak ksiądz do Zubkowa,

I do nas rzekł Skołuba, do nas Terajewicz,

Żaden Bernardyn głodny nie wyszedł s Pucewicz.

Tak cała szlachta prośbą i obietnicami

Przeprowadzała Księdza; on już był za drzwiami.



On już pierwéj przez okno ujrzał Tadeusza

Który leciał gościńcem, w cwał, bez kapelusza,

Z głową schyloną, bladém, posępném obliczem,

A konia ustawicznie bódł i kropił biczem.

Ten widok bardzo Księdza Bernardyna zmieszał,

Więc za młodzieńcem kroki szybkiemi pośpieszał

Do wielkiéj pusczy, która jako oko sięga

Czerniła się na całym brzegu widnokręga.



Któż zbadał puszcz litewskich przepastne krainy,

Aż do samego środka, do jądra gęstwiny?

Rybak ledwie u brzegów nawiedza dno morza;

Myśliwiec krąży koło puszcz litewskich łoża,

Zna je ledwie po wierzchu, ich postać, ich lice,

Lecz obce mu ich wnętrzne serca tajemnice:

Wieść tylko albo bajka wié co się w nich dzieje.

Bo gdybyś przeszedł bory i podszyte knieje,

Trafisz w głębi na wielki wał pniów, kłod, korzeni,

Obronny trzęsawicą, tysiącem strumieni

I siecią zielsk zarosłych, i kopcami mrowisk,

Gniazdami os, szerszeniów, kłębami wężowisk.

Gdybyś ite zapory zmógł nadludzkiem męztwem,

Daléj spotkać się z większém masz niebezpieczeństwém;

Daléj co krok czychaja, niby wilcze doły,

Małe jeziorka, trawą zarosłe na poły,

Tak głębokie że ludzie dna ich niedośledzą,

(Wielkie jest podobieństwo że djabły tam siedzą)

Woda tych studni sklni się, plamista rdzą krwawą,

A z wnętrza ciągle dymi zionąc woń plugawą,

Od któréj drzewa w koło tracą liść i korę;

Łyse, skarłowaciałe, robaczliwe, chore,

Pochyliwszy konary mchem kołtunowate,

I pnie garbiąc brzydkiemi grzybami brodate,

Siedzą w około wody, jak czarownic kupa

Grzejąca się nad kotłem w którym warzą trupa.



Za temi jeziorkami już nie tylko krokiem,

Ale daremnie nawet zapuszczać się okiem;

Bo tam już wszystko mglistym zakryte obłokiem,

Co się wiecznie ze trzęskich oparzelisk wznosi.

A w tą mgłą nakoniec(jak wieść gminna głosi)

Ciągnie się bardzo piękna, żyzna okolica,

Główna królestwa zwierząt i roślin stolica.

W niéj są złożone wszystkich drzew i ziół nasiona,

S których się rozrastają na świat ich plemiona;

W niéj jak w arce Noego, s wszelkich zwierząt rodu

Jedna przynajmniéj para chowa się dla płodu.

W samym środku(jak słychać) mają swoje dwory,

Dawny Tur, Żubr i Niedźwiedź, puszcz imperatory.

Około nich na drzewach gnieździ się Ryś bystry,

I żarłoczny Rosomak, jak czujne ministry;

Daléj zaś jak podwładni szlachetni wassale,

Mięszkają Dziki, Wilki i Łosie rogale.

Nad głowami Sokoły i Orłowie dzicy,

Żyjący s pańskich stołów, dworscy zausznicy.

Te pary zwierząt główne i patryarchalne,

Ukryte w jądrze puszczy, światu niewidzialne,

Dzieci swe ślą dla osad za granicę lasu,

A sami we stolicy używają wczasu;

Nie giną nigdy bronią sieczną ani palną,

Lecz starzy umierają śmiercią naturalną.

Mają też i swój smętarz, kędy bliscy śmierci,

Ptaki składają pióra, czworonogi sierci.

Niedźwiedź gdy zjadłszy zęby strawy nieprzeżuwa,

Jeleń zgrzybiały gdy już ledwie nogi suwa,

Zając sędziwy gdy mu już krew w żyłach krzepnie,

Kruk gdy już posiwieje, sokoł gdy oślepnie,

Orzeł gdy mu dziób stary tak się w kabłąk skrzywi

Że zamknięty na wieki już gardła nie żywi,

Idą na smętarz. Nawet mniejszy zwierz raniony

Lub chory, bieży umrzéć w swe ojczyste strony.

Stąd to w miejscach dostępnych kędy człowiek gości,

Nie znajdują się nigdy martwych zwierząt kości.

Słychać że tam w stolicy, między zwierzętami

Dobre są obyczaje, bo rządzą się sami;

Jeszcze cywilizacją ludzką niepopsuci,

Nieznają praw własności która świat nasz kłóci,

Nie znają pojedynków, ni wojennéj sztuki.

Jak ojce żyły w raju, tak dziś żyją wnuki,

Dzikie i swojskie razem w miłości i zgodzie,

Nigdy jeden drugiego nie kąsa, ni bodzie.

Nawet gdyby tam człowiek wpadł chociaż niezbrojny,

Toby środkiem bestyi przechodził spokojny;

Oneby nań patrzyły tym wzrokiem zdziwienia,

Jakim w owym ostatnim szóstym dniu stworzenia

Ojce ich pierwsze co się w ogrójcu gnieździły,

Patrzyły na Adama nim się z nim skłóciły.

Szczęściem człowiek nie zbłądzi do tego ostępu,

Bo Trud i Trwoga i Śmierć bronią mu przystępu.



Czasemtylko w pogoni zaciekłe ogary,

Wpadłszy niebacznie między bagna, mchy i jary,

Wnętrznéj ich okropności rażone widokiem,

Uciekają skowycząc z obłąkanym wzrokiem;

I długo potém ręką pana już głaskane,

Drżą jeszcze u nóg jego strachem opętane.

Te puszcz stołeczne, ludziom nieznane tajniki,

W języku swoim strzelcy zowią - Mateczniki.



Głupi niedźwiedziu! gdybyś w Mateczniku siedział,

Nigdyby się o tobie Wojski niedowiedział;

Ale czyli pasieki zwabiła cię wonność,

Czy uczułeś do owsa dojrzałego skłonność;

Wyszedłeś na brzeg puszczy gdzie się las przerzedził

I tam zaraz leśniczy bytność twą wyśledził,

I zaraz obsaczniki, chytre nasłał szpiegi,

By poznać gdzie popasasz i gdzie masz noclegi;

Teraz Wojski z obławą, już od matecznika

Postawiwszy szeregi odwrót ci zamyka.



Tadeusz się dowiedział, że niemało czasu

Już przeszło, jak ogary wpadły w otchłań lasu.



Cicho; - próżno myśliwi natężają ucha;

Próżno, jak najciekawszéj mowy, każdy słucha

Milczenia, długo w miejscu nieruchomy czeka;

Tylko muzyka puszczy gra do nich zdaleka.

Psy nurtują po puszczy jak pod morzem nurki,

A strzelcy obróciwszy do lasu dwórurki,

Patrzą Wojskiego: ukląkł, ziemię uchem pyta:

Jako w twarzy lekarza wzrok przyjacioł czyta

Wyrok życia lub zgonu miłéj im osoby,

Tak strzelcy ufni w sztuki Wojskiego sposoby

Topili w nim spójrzenia nadziei i trwogi.

"Jest! jest! wyrzekł półgłosem, zerwał się na nogi.

On słyszał! oni jeszcze słuchali - nareszcie,

Słyszą, jeden pies wrzasnął, potém dwa, dwadzieście,

Wszystkie razem ogary rospierzchnioną zgrają

Doławiają się, wrzeszczą, wpadli na trop, grają,

Ujadają: już nie jest to powolne granie

Psów goniących zająca, lisa albo łanie;

Lecz wciąż, wrzask krótki, częsty, ucinany, zjadły;

To nie na ślad daleki ogary napadły,

Na oko gonią - nagle ustał krzyk pogoni,

Doszli zwierza - wrzask znowu, skowyt, - zwierz się broni

I zapewne kaleczy, śród ogarów grania

Słychać co raz to częściéj jęk psiego konania.



Strzelcy stali, i każdy ze strzelbą gotową

Wygiął się jak łuk na przód s wciśnioną w las głową,

Niemogą dłużéj czekać! już ze stanowiska

Jeden za drugim zmyka i w pusczę się wciska,

Chcą pierwsi spotkać zwierza: choć Wojski ostrzegał,

Choć Wojski stanowiska na koniu obiegał,

Krzycząc, że czy kto prostym chłopem czy paniczem,

Jeżeli z miejsca zejdzie dostanie w grzbiet smyczem.

Nie było rady! wszyscy pomimo zakazu

W las pobiegli, trzy strzelby huknęły od razu,

Potém wciąż kanonada, aż głośniéj nad strzały

Ryknął niedźwiedź i echem napełnił las cały.

Ryk okropny! boleści, wściekłości, rospaczy,

Za nim wrzask psów, krzyk strzelców, trąby dojeżdżaczy

Grzmiały ze środka puszczy; strzelcy ci w las śpieszą,

Tamci korki odwodzą a wszyscy się cieszą;

Jeden Wojski w żałości, krzyczy że chybiono.

Strzelcy i obławnicy poszli jedną stroną

Na przełaj zwierza między ostępem i puszczą;

A niedźwiedź odstraszony psów i ludzi tłuszczą,

Zwrócił się nazad w miejsca mniéj pilnie strzeżone

Ku polom, skąd już zeszły strzelcy rozstawione,

Gdzie tylko pozostali z mnogich łowczych szyków

Wojski, Tadeusz, Hrabia s kilką obławników.

Tulas był rzadszy; słychać z głębi ryk, trzask łomu

Aż z gęstwy jak s chmur wypadł niedźwiedź nakształt gromu;

W koło psy gonią, straszą, rwą; on wstał na nogi

Tylne i spojrzał w koło, rykiem strasząc wrogi,

I przedniemi łapami to drzewu korzenie,

To pniaki osmalone, to wrosłe kamienie

Rwał, waląc w psów i w ludzi; aż wyłamał drzewo

Kręcąc nim jak maczugą, na prawo, na lewo;

Runął wprost na ostatnich strażników obławy,

Hrabię i Tadeusza: oni bez obawy

Stoją w kroku, na zwierza wytknęli flint rury,

Jako dwa konduktury w łono ciemnéj chmury;

Aż oba jednym razem pociągnęli kórki,

(Niedoświadczeni!) razem zagrzmiały dwórurki;

Chybili; Niedźwiedź skoczył, oni tuż utkwiony

Oszczep jeden chwycili czterema ramiony,

Wydzierali go sobie; spojrzą, aż tu s pyska

Wielkiego czerwonego dwa rzędy kłów błyska,

I łapa s pazurami już się na łby spuszcza;

Pobledli, w tył skoczyli, i gdzie rzadnie puszcza

Zmykali; zwierz za nimi wspiął się, już pazury

Zahaczał, chybił, podbiegł, wspiął się znów do góry,

I czarną łapą sięgał Hrabiego włos płowy.

Zdarłby mu czaszkę z mózgów jak kapelusz z głowy,

Gdy Assessor z Rejentem wyskoczyli z boków,

A Gerwazy biegł s przodu o jakie sto kroków,

Z nim Robak, choć bez strzelby - i trzej w jednéj chwili

Jak gdyby na komendę razem wystrzelili.

Niedźwiedź wyskoczył w górę juk kot przed chartami,

I głową na dół runął, i czterma łapami

Przewróciwszy się młyńcem, cielska krwawe brzemie

Waląc tuż pod Hrabiego, zbił go z nóg na ziemię.

Jeszcze ryczał, chciał jeszcze powstać, gdy nań wsiadły

Rozjuszona Strapczyna i Sprawnik zajadły.



Natenczas Wojski chwycił na taśmie przypięty

Swój róg bawoli, długi, centkowany, kręty

Jak wąż boa, oburącz do ust go przycisnął,

Wzdął policzki jak banię, w oczach krwią zabłysnął,

Zasunął w pół powieki, w ciągnął w głąb pół brzucha

I do płuc wysłał z niego cały zapas ducha,

I zagrał: róg jak wicher, nie wstrzymanym dechem,

Niesie w puszczę muzykę i podwaja echem.

Umilkli strzelce, stali szczwacze zadziwieni

Mocą, czystością, dziwną harmonią pieni.

Starzec cały kunszt którym niegdyś w lasach słynął

Jeszcze raz przed uszami myśliwców rozwinął;

Napełnił wnet, ożywił knieje i dąbrowy,

Jakby psiarnię w nię wpuścił i rospoczął łowy.

Bo w graniu była łowów historja krótka:

Z razu odzew dźwięczący, rześki: to pobudka;

Potém jęki po jękach skomlą: to psów granie;

A gdzie niegdzie ton twardszy jak grzmot: to strzelanie.



Tu przerwał, lecz róg trzymał; wszystkim się zdawało

Ze Wojski wciąż gra jeszcze, a to echo grało.



Zadał znowu; myśliłbyś że róg kształty zmieniał,

I że w ustach Wojskiego to grubiał to cieniał,

Udając głosy zwierząt; to raz w wilczą szyję

Przeciągając się, długo, przeraźliwie wyje.

Znowu jakby w niedźwiedzie rozwarłszy się garło.

Ryknął; potém beczenie żubra wiatr rozdarło.



Tu przerwał, lecz róg trzymał; wszystkim się zdawało

Że Wojski wciąż gra jeszcze, a toecho grało.

Wysłuchawszy rogowéj arcydzieło sztuki,

Powtarzały je dęby dębom, bukom buki.



Dmie znowu: jakby w rogu były setne rogi,

Słychać zmieszane wrzaski szczwania, gniewu, trwogi,

Strzelców, psiarni i zwierząt; aż Wojski do góry

Podniósł róg, i tryumfu hymn uderzył w chmury.



Tu przerwał, lecz róg trzymał; wszystkim się zdawało

Że Wojski wciąż gra jeszcze, a to echo grało.

Ile drzew tyle rogów znalazło się w boru,

Jedne drugim pieśń niosą jak s choru do choru.

I szła muzyka coraz szersza, coraz dalsza,

Coraz ciższa i coraz czystsza, doskonalsza,

Aż znikła gdzieś daleko, gdzieś na niebios progu!



Wojski obiedwie ręce odjąwszy od rogu

Roskrzyżował; róg opadł, na pasie rzemiennym

Chwiał się. Wojski z obliczem nabrzmiałem, promienném,

Z oczyma wzniesioniemi, stał jakby natchniony,

Łowiąc uchem ostatnie znikające tony.

A tymczasem zagrzmiało tysiące oklasków,

Tysiące powinszowań i wiwatnych wrzasków.



Uciszono się zwolna, i oczy gawiedzi

Zwróciły się na wielki, świeży trup niedźwiedzi:

Leżał krwią opryskany, kulami przeszyty,

Piersiami w gęszczę trawy wplątany i wbity,

Rosprzestrzenił szeroko przednie krzyżem łapy,

Dyszał jeszcze, wylewał strumień krwi przez chrapy,

Otwierał jeszcze oczy, lecz głowy nie ruszy;

Pijawki Podkomorzego dzierżą go pod uszy,

Z lewéj strony Strapczyna, a s prawéj zawisał

Sprawnik i dusząc gardziel krew czarną wysysał.



Zaczem Wojski roskazał kij żelazny włożyć

Psom między zęby, i tak paszczęki rostworzyć.

Kolbami przewrócono na wznak zwierza zwłoki,

I znów trzykrotny wiwat uderzył w obłoki.



- A co? krzyknął Asssessor, kręcąc strzelby rurą,

A co? fuzyjka moja? górą nosi górą!

A co? fuzyjka moja? nie wielka ptaszyna,

A jak się popisała? to jéj nie nowina,

Nie puści ona na wiatr żadnego ładunku,

Od Książecia Sanguszki mam ją w podarunku.

Tu pokazywał strzelbę przedziwnéj roboty

Choć maleńką, i zaczął wyliczać jéj cnoty.

- Ja biegłem, przerwał Rejent otarłszy pot s czoła

Biegłem tuż za niedźwiedziem; a Pan Wojski woła

Stój na miejscu; jak tam stać, niedźwiedź w pole wali,

Rwąc s kopyta jak zając coraz daléj, daléj,

Aż mi ducha niestało, dobiedz ni nadziei,

Aż spojrzę w prawo, sadzi, a tu rzadko w kniei,

Jak téż wziąłem na oko, postójże marucha,

Pomyśliłem, i basta, ot leży bez ducha;

Tęga strzelba, prawdziwa to Sagalasówka,

Napis Sagalas London à Bałabanówka.

(Sławny tam mieszkał slósarz polak, który robił

Polskie strzelby, ale je po angielsku zdobił.)



- Jak to, parsknął Assessor, do kroćset niedźwiedzi

Tu to niby Pan zabił? co też tu Pan bredzi!

- Słuchajno, odparł Rejent, tu Panie nie śledztwo,

Tu obława, tu wszystkich weźmiem na świadectwo.



Więc kłótnia między zgrają wszczęła się zawzięta,

Ci stronę Assessora, ci brali Rejenta;

O Gerwazym niewspomniał nikt, bo wszyscy biegli

Z boków, i co się s przodu działo nie postrzegli.

Wojski głos zabrał: teraz jest przynajmniéj za co,

Bo to Panowie nie jest ow szarak ladaco,

To niedźwiedź, tu już nie żal poszukać odwetu,

Czyszarpentyną, czyli nawet s pistoletu;

Spór wasz trudno pogodzić, więc dawnym zwyczajem,

Na pojedynek nasze pozwolenie dajem.

Pamiętam za mych czasów żyło dwóch sąsiadów,

Oba ludzie uczciwi, szlachta s prapradziadów,

Mieszkali po dwóch stronach nad rzekę Wilejką,

Jeden zwał się Domeyko a drugi Doweyko.

Do niedźwiedzicy oba razem wystrzelili,

Kto zabił trudno dociec, strasznie się kłócili,

I przysięgli strzelać się przez niedźwiedzią skórę:

To mi to po szlachecku, prawie rura w rurę.

Pojedynek ten wiele narobił hałasu;

Pieśni o nim śpiewano za owego czasu.

Ja byłem sekundantem; jak się wszystko działo,

Opowiem od początku historję całą.



Nim Wojski zaczął mówić, Gerwazy spór zgodził;

On niedźwiedzia z uwagą do koła obchodził,

Nareszcie dobył tasak, rościął pysk na dwoje,

I w tylcu głowy, mózgu roskroiwszy słoje,

Znalazł kulę, wydobył, suknią ochędożył.

Przymierzył do ładunku, do flinty przyłożył;

A potém dłoń podnosząc i kulę na dłoni,

Panowie, rzekł, ta kula nie jest z waszéj broni,

Ona s téj Horeszkowskiéj wyszła jednorurki,

(Tu podniósł flintę starą, obwiązaną w sznurki)

Lecz nie ja wystrzeliłem - o trzeba tam było

Odwagi; straszno wspomnieć, w oczach mi się ćmiło!

Bo prosto biegli ku mnie oba paniczowie,

A niedźwiedź s tyłu już, już, na Hrabiego głowie,

Ostatniego z Horeszków! chociaż po kądzieli.

Jezus Marya, krzyknąłem; i Pańscy anieli

Zesłali mi na pomoc Księdza Bernardyna.

On nas wszystkich zawstydził; oj dzielny księżyna!

Gdym drżał, gdym się do cyngla dotknąć nie ośmielił,

On mi z rąk flintę wyrwał, wycelił, wystrzelił:

Między dwie głowy strzelić! sto kroków! nie chybić!

I w sam środek paszczęki! tak mu zęby wybić!

Panowie! długo żyję, jednego widziałem

Człowieka, co mógł takim popisać się strzałem.

Ów głośny niegdyś u nas s tylu pojedynków,

Ów co korki kobiétom wystrzelał s patynków,

Ów łotr nad łotry, sławny wczasy wiekopomne,

Ów Jacek, vulgo Wąsal; nazwiska nie wspomnę:

Ale mu nie czas teraz dojeżdżać niedźwiedzi;

Pewnie po same wąsy hultaj w piekle siedzi.

Chwała Księdzu! dwom ludziom on życie ocalił,

Może i trzem; Gerwazy nie będzie się chwalił,

Ale gdyby ostatnie s krwi Horeszków dziecie

Wpadło w bestyi paszczę, niebyłbym na świecie,

I moje by tam stare pogryzł niedźwiedź kości;

Pójdź księże, wypijemy zdrowie Jegomości.



Próżno szukano księdza; wiedzą tylko tyle.

Że po zabiciu zwierza, zjawił się na chwilę,

Podskoczył ku Hrabiemu i Tadeuszowi,

A widząc że obadwa cali są i zdrowi,

Podniósł ku niebu oczy, cicho pacierz zmówił,

I pobiegł w pole szybko, jakby go kto łowił.



Tymczasem na Wojskiego roska, pęki wrzosu,

Suche chrosty i pniaki rzucono do stosu;

Bucha ogień, wyrasta szara sosna dymu,

I rosszerza się w górze nakształt baldakimu.

Nad płomieniem oszczepy złożono w koziołki,

Na grotach zawieszono brzuchate kociołki;

Z wozów niosą jarzyny, mąki i pieczyste,

I chléb.



Sędzia otworzył puzderko zamczyste,

W którém rzędami flaszek białe sterczą głowy;

Wybiera z nich największy kufel kryształowy,

(Dostał go Sędzia w darze od księdza Robaka)

Wódka to Gdańska napój miły dla Polaka;

Niech żyje! krzyknął Sędzia w górę wznosząc flaszę,

Miasto Gdańsk niegdyś nasze, będzie znowu nasze!

I lał srebrzysty likwor w kolej, aż na końcu

Zaczęło złoto kapać i błyskać na słońcu.



W kociołkach bigos grzano - w słowach wydać trudno

Bigosu smak przedziwny, kolor i woń cudną;

Słów tylko brzęk usłyszy i rymów porządek,

Ale treści ich miejski nie pojmie żołądek.

Aby cenić litewskie pieśni i potrawy,

Trzeba mieć zdrowie, na wsi żyć, wracać z obławy.



Przecież i bez tych przypraw, potrawą nielada

Jest bigos, bo się z jarzyn dobrych sztucznie składa.

Bierze się doń siekana, kwaszona kapusta,

Która, wedle przysłowia, sama idzie w usta;

Zamknięta w kotle, łonem wilgotném okrywa

Wyszukanego cząstki najlepsze mięsiwa;

I praży się, aż ogień wszystkie z niej wyciśnie

Soki żywne, aż z brzegów naczynia war pryśnie,

I powietrze do koła zionie aromatem.

Bigos już gotów. Strzelcy s trzykrotnym wiwatem

Zbrojni łyżkami biegą i bodą naczynie,

Miedź grzmi, dym bucha, bigos jak kamfora ginie,

Zniknął, uleciał; tylko w czeluściach saganów,

Wre para, jak w kraterze zagasłych wulkanów.



Kiedy się już do woli napili, najedli,

Zwierza na wóz złożyli, sami na koń siedli,

Radzi wszyscy, rozmowni, oprócz Assessora

I Rejenta, ci byli gniewliwsi niż wczora,

Kłócąc się o zalety, ten swéj Sanguszkówki,

A ten bałabanowskiéj swéj Sagalasówki.

Hrabia też i Tadeusz jadą nie weseli,

Wstydząc się że chybili i że się cofnęli:

Bo na Litwie kto zwierza wypuści z obławy,

Długo musi pracować nim poprawi sławy.



Hrabia mówił że pierwszy do oszczepu godził,

I że spotkaniu z zwierzem Tadeusz przeszkodził;

Tadeusz utrzymywał, że będąc silniejszy

I do robienia ciężkim oszczepem zręczniejszy,

Chciał wyręczyć Hrabiego: tak sobie niekiedy

Przymawiali śród gwaru i wrzasku czeredy.



Wojsk i jechał po środku; staruszek szanowny,

Wesoły był nadzwyczaj i bardzo rozmowny;

Chcąc kłótników zabawić i do zgody dowieść,

Kończył im o Doweyce i Domeyce powieść:

- Assessorze, jeżeli chciałem byś z Rejentem

Pojedynkował, nie myśl że jestem zawziętym

Na krew ludzką; broń Hoże, chciałem was zabawić,

Chciałem wam komedyę niby to wyprawić,

Wznowić koncept, który ja, lat temu czterdzieście,

Wymyśliłem - przedziwny! - Wy młodzi jesteście,

Nie pamiętacie o nim, lecz za moich czasów,

Głośny był od téj puszczy, do poleskich lasów.



Domeyki i Doweyki wszystkie sprzeciwieństwa

Pochodziły, rzecz dziwna, z nazwisk podobieństwa

Bardzo niewygodnego. Bo gdy w czas seymików,

Przyjaciele Doweyki skarbili stronników,

Szepnął ktoś do szlachcica, day kreskę Doweyce;

A ten niedosłyszawszy dał kreskę Domeyce.

Gdy na uczcie wniósł zdrowie Marszałek Rupeyko

Wiwat Doweyko, drudzy krzyknęli Domeyko;

A kto siedział w pośrodku, nie trafił do ładu,

Zwłaszcza przy niewyraźnéj mowie w czas objadu.



Gorzéj było; raz w Wilnie jakiś szlachcic pijany,

Bił się w szable z Domeyką i dostał dwie rany;

Potém ow szlachcic z Wilna wracając do domu.

Dziwnym trafem z Doweyką zjechał się u promu;

Gdywięc na jednym promie płynęli Wileyką,

Pyta sąsiada kto on, odpowie: Doweyko;

Nie czekając dobywa rapier spod kireyki,

Czach, czach, i za Domeykę podciął wąs Doweyki.

Wreszcie jak na dobitkę, trzeba jeszcze było,

Żeby na polowaniu tak się wydarzyło,

Że stali blisko siebie oba imiennicy,

I do jednéj strzelili razem Niedźwiedzicy.

Prawda że po ich strzale upadła bez duchu,

Ale już piérwéj niosła z dziesiątek kul w brzuchu;

Strzelby z jednym kalibrem miało wiele osób,

Kto zabił Niedźwiedzicę? dojdźże! jaki sposób?



Tu już krzyknęli: dosyć! trzeba raz rzecz skończyć,

Bóg nas czy diabeł złączył, trzeba się rozłączyć:

Dwóch nas jak dwóch słońc pono za nadto na świecie, -

A więc do szerpentynek i stają na mecie.

Oba szanowni ludzie; co ich szlachta godzą,

To oni na się jeszcze zapalczywiéj godzą.

Zmienili broń; od szabel szło na pistolety,

Stają, krzyczym że nadto przybliżyli mety;

Oni na złość, przysięgli przez niedźwiedzią skórę

Strzelać się, śmierć niechybna! prawie rura w rurę;

Oba tęgo strzelali - Sekunduj Hreczecha;